Γράφει η Maya Atlantis…
-Μήπως μπορώ να δανειστώ τη φωτιά σας;
-Ο άνθρωπος πρέπει να πληρώσει ακριβά το κόστος που έχει το θείο δώρο της δημιουργικής φωτιάς.
Ο καθηγητής με την ευγενική φυσιογνωμία πήρε τον σκαλιστό του αναπτήρα, δώρο από έναν Ινδιάνο των Ναβάχο που γνώρισε στο πρόσφατο ταξίδι του στα μαγεμένα από μύθους και χρώματα βουνά του Κολοράντο, και πρόσφερε τη φωτιά του στην αυστηρή φιλόσοφο.
Η πρώτη ρουφηξιά του τσιγάρου της, έμοιαζε σαν ηχώ των όσων είχε μόλις ακούσει.
Είχε μία ερώτηση μόνο να κάνει:
-Θείο;
-Θες, αγαπητή Άυν να το πούμε ανθρώπινο; Το νόημα δεν αλλάζει.
-Και ποιο είναι το νόημα, καθηγητά;
Ο καθηγητής Γιουνγκ κάπνισε κι εκείνος λίγο από την πίπα του κοιτώντας τη συνομιλήτριά του με μάτια που χαμογελάνε. Της έκανε νόημα να καθίσει στο τραπεζάκι του.
-Το νόημα είναι η φωτιά που παρακινείς και εσύ η ίδια τους αναγνώστες σου να διατηρήσουν ζωντανή μέσα τους. Η φωτιά με την οποία ζητάς από τον ήρωά σου να κερδίσει τον κόσμο.
-Μόνο που εγώ τον απέσυρα τον ήρωά μου από τον Καύκασο. Ο Προμηθέας δεν θα ξαναδώσει τη φωτιά του στους ανθρώπους. Όχι μέχρι να αποσύρουν και οι άνθρωποι τους γύπες που είχαν στείλει για να του τρώνε το είναι του.
-Κι έκανες καλά, πολύ καλά, αγαπητή μου Άυν. Το άτομο ζει, το άτομο πρέπει να ζει, μόνο για τον εαυτό του.
Χαμήλωσε το βλέμμα της στις σημειώσεις του. Το σαξόφωνο του Chet Baker συμφωνούσε κι εκείνο μαζί της ότι υπάρχει κάτι το μυστηριώδες που σε τραβάει σαν μαγνήτης στον καθηγητή.
Οι δρόμοι τους είναι τελείως διαφορετικοί, οι δε αντιλήψεις τους, κυρίως ως προς το τι είναι ή πώς πρέπει να γίνεται αντιληπτός ο κόσμος, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αν όχι πολέμιες μεταξύ τους, το λιγότερο αντίθετες.
Όμως τράβηξε την καρέκλα, κι έκατσε δίπλα του. Στο κάτω-κάτω, όταν αντιμετωπίζεις τα πράγματα με τη λογική, δεν έχεις ποτέ να χάσεις τίποτα.
-Δυσκολεύομαι να πιστέψω, κύριε καθηγητά, πώς είναι δυνατόν να θεωρείτε ότι το άτομο είναι υπεράνω όλων σε αυτή τη ζωή, όταν εσείς έχετε εισάγει μία έννοια όπως το «συλλογικό ασυνείδητο».
-Δεν επιβάλλω καμία συλλογικότητα. Η έννοια του συλλογικού ασυνείδητου είναι περισσότερο ένα εργαλείο σε ό,τι αφορά την αποκωδικοποίηση και τη βαθύτερη κατανόηση της συμπεριφοράς του ανθρώπου. Κάθε άτομο όμως είναι ξεχωριστό. Και εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι η ανεμπόδιστη ολοκλήρωση της προσωπικότητάς του. Χωρίς το Κράτος, χωρίς τις κολλεκτίβες, χωρίς την αόριστη και ακαθόριστη ιδέα της κοινωνίας. Χωρίς ηθικολογίες, χωρίς ψέματα και χωρίς φόβο. Και δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω μαζί σου περισσότερο όταν είπες ότι η μικρότερη μειονότητα στον κόσμο είναι το άτομο. Και ότι αυτοί που περιφρονούν τα ατομικά δικαιώματα, δεν μπορούν να καυχώνται ότι δήθεν υπερασπίζονται τις μειονότητες.
-Έχετε λοιπόν διαβάσει το έργο μου;
-Είμαι θαυμαστής σου, Άυν. Το πάθος που σε διακρίνει για ελευθερία, το πάθος σου για την αναζήτηση της αλήθειας, και αυτή η μεγάλη ανάγκη το άτομο να είναι πάνω από όλα ο εαυτός του, σε έναν κόσμο που πασχίζει να σε κάνει ίδιο με όλους τους άλλους, με συναρπάζουν. Αυτά που μας ενώνουν, είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν. Άλλωστε το έχεις πει κι εσύ, δεν έχει σημασία, αν το πούμε πνεύμα, ή ελεύθερη βούληση. Αφού συμφωνούμε στον όρο «συνείδηση». Είναι αυτή η «συνείδηση» που έκανε τον Άτλαντα να αδιαφορήσει. Να επαναστατήσει. Και ξέρεις ποια θεωρώ ότι είναι η μεγαλύτερη εργασία που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος, σε πολιτικό, κοινωνικό αλλά και πνευματικό επίπεδο; Το καλύτερο που μπορεί να κάνει πρώτα για τον ίδιο του τον εαυτό, και κατ’ επέκταση και για τους υπόλοιπους; Το να σταματήσει να προβάλει τη Σκιά του πάνω στους άλλους. Μπορείς να φανταστείς τώρα, τι εννοώ με τον όρο Σκιά;
-Τα παράσιτα.
-Σωστά. Τα παράσιτα, Άυν.
Ο καπνός των τσιγάρων πρόσδιδε μία λεπτή αίσθηση μυστηρίου στο μικρό τζαζ κλαμπ. Οι σιγανές συζητήσεις, η μουσική αλλά και όσα δεν λέγονταν, σε έναν φωτισμό αρκετά χαμηλό αν και επαρκή, έκαναν το μικρό μαγαζί να μοιάζει με φρούριο που δεν μπορούσαν να προσεγγίσουν οι θόρυβοι της πολυάσχολης Liberty Street. Ο Καρλ Γιουνγκ ήπιε λίγο από το ουίσκι του και συνέχισε:
