Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης… Εχετε δει πώς φεύγουν οι σαϊτιές, το βράδυ της Ανάστασης, από τη μία πλευρά του χωριού έως την άλλη, στο Βροντάδο της Χίου; Ε, δεν βρίσκω καλύτερη παρομοίωση για να περιγράψω τον ασύλληπτο εμφύλιο πόλεμο που διεξάγεται μεταξύ των συστημάτων, σε όλα τα επίπεδα ισχύος, έναν χρόνο μετά την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Εμείς, που ζούμε τα πράγματα από μέσα, είμαστε συνηθισμένοι πλέον, όμως η πραγματικότητα είναι ότι η χώρα ολόκληρη θυμίζει Παλέρμο: Παντού γίνονται ξεκαθαρίσματα λογαριασμών – στην πολιτική, στη Δικαιοσύνη, στα Σώματα Ασφαλείας, στα ευαίσθητα υπουργεία, στο ποδόσφαιρο, στον πολιτισμό, στην τηλεόραση, στις τράπεζες, στις φυλακές, ακόμη και στη νύχτα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι παρέλαβε μια διεφθαρμένη χώρα, με αποστολή να την καθαρίσει. Θέλει να γίνει καθεστώς και καθημερινά δείχνει τα δόντια του στο μεταπολιτευτικό σύστημα: Επιτίθεται στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης για υποθέσεις που αφορούν τη σύζυγό του, ασκεί διώξεις σε εισαγγελείς που φέρεται ότι ταυτίστηκαν με πολιτικά πρόσωπα, φέρνει στη δημοσιότητα σκάνδαλα που είχαν αποσιωπηθεί, ξηλώνει πρέσβεις που ήταν «βαθιά λαρύγγια» πρωθυπουργών, κυνηγά εκδότες που υπεξαίρεσαν θαλασσοδάνεια. Επίσης, διώχνει αξιωματικούς που έκαναν δημόσιες σχέσεις, αλλάζει διευθυντές κρατικών θεάτρων για να ανεβαίνουν παραστάσεις υπέρ τρομοκρατών, συγκροτεί επετηρίδες Δημοσίου για ημετέρους, κλείνει ποδοσφαιρικές θύρες και αφήνει δίκες-κλειδιά για τη διαφθορά να εξελιχθούν, θέλει να βάλει όριο ηλικίας στους δεσποτάδες, αλλάζει νόμους στα όρια του Συντάγματος για να κυνηγήσει επώνυμους φοροφυγάδες, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να αλλάξει τον συσχετισμό στα ΜΜΕ.
Τώρα ετοιμάζεται να προσαρμόσει και τους κανόνες στα μέτρα του: Νέος εκλογικός νόμος, που κρατά τον ηττημένο γερά στο παιχνίδι, νέο Σύνταγμα – κατ’ ουσίαν, αλλαγή πολιτεύματος. Πρόκειται για μια μάχη συγκλονιστική και ακραία, καθώς το παλαιό σύστημα αμύνεται με όλα τα μέσα που διαθέτει: Απειλεί με προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας για την αδειοδότηση, στέλνει «καρφιά» στην Ε.Ε., ξεφωνίζει κάθε συγγενή-μετακλητό που διορίζει το κόμμα στα υπουργεία (μέσω ΜΜΕ στα οποία έχει τεράστια υπεροπλία), αξιοποιεί την παραμικρή γκάφα υπουργού για να αυξάνει το πολιτικό κόστος Τσίπρα, αξιοποιεί ερείσματα στη Δικαιοσύνη για να δημιουργεί εντυπώσεις (θυμηθείτε την ανακοίνωση της Ενωσης Δικαστών – Εισαγγελέων για την τροπολογία Παπαγγελόπουλου), στήνει «συνταγματικά δικαστήρια» για κάθε νομοθετική πρωτοβουλία, απειλεί με αγωγές σε κάθε αποκάλυψη για διαφθορά, τινάζει στον αέρα εσωκομματικές εκλογές κοινοβουλευτικής παράταξης μέχρι να βγει το αποτέλεσμα που θέλει, διασπά κόμματα, ετοιμάζει αποστασίες, χρησιμοποιεί βουλευτές όλων των πτερύγων ως «ντουντούκες» του, δεν διστάζει να ενορχηστρώνει στο παρασκήνιο επιθέσεις ακόμη και κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Καμία αναστολή, κανένας δισταγμός. Το αποτέλεσμα αυτής της εμφύλιας σύρραξης είναι αμφίρροπο. Ο Τσίπρας καταφέρνει να ελέγχει με αίμα ισχυρούς θύλακες του κρατικού μηχανισμού και βρίσκεται σαφώς στη θέση του επιτιθέμενου. Ο ερασιτεχνισμός της ομάδας του και η χείριστη κυβέρνησή του δίνουν, όμως, τη δυνατότητα στο αμυνόμενο παλαιό σύστημα να του καταφέρνει καίρια προσωπικά πλήγματα. Οι επιδόσεις του στις δημοσκοπήσεις είναι τραγικές και καλό είναι στον ΣΥΡΙΖΑ να μην εντυπωσιάζονται από τους κακούς δείκτες δημοφιλίας του πρωθυπουργού – συμβαίνει. Το βασικό ζητούμενο είναι να μη βγει τραυματισμένη η χώρα από τη σύρραξη, που δεν θα σταματήσει μέχρι να υπάρξει τελικός νικητής.
Ο πρωθυπουργός βολεύεται από το γεγονός ότι η κατάσταση είναι στο όριο, καθώς θα αυξήσει την ένταση των διλημμάτων που θα τεθούν στην αντιπολίτευση: Συναίνεση με 180 στο Ασφαλιστικό ή εκλογές μέσα σε κλίμα διαπόμπευσης κορυφαίων στελεχών της; Ωραία ιδέα το «γαία πυρί μιχθήτω», δεν λέω, όμως μόνο ως απειλή. Υπάρχει και η χώρα.
