Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η χώρα μοιάζει πλέον με κινηματογραφικό πλατό. Ούτε στις πιο ιδανικές συνθήκες δεν θα φανταζόταν ένας σκηνοθέτης όλα αυτά τα ποτάμια ανθρώπων που ξεχύνονται προς την Ειδομένη.
Κάποιοι προσπάθησαν να αυτοκτονήσουν, γιατί δεν μπορούσαν να φύγουν και κάποιοι άλλοι έσπασαν τον φράχτη στα Διαβατά και ξεκίνησαν με τα πόδια. Αλλά αυτά είναι που μαθαίνουμε εμείς. Ποιος ξέρει πόσες δραματικές αφηγήσεις ξετυλίχθηκαν τη χθεσινή μέρα, από την Μυτιλήνη ως το Κιλκίς.
Πώς είναι όμως να περπατάς μόνος στην εθνική οδό μέχρι να φτάσεις στην Ειδομένη; Πώς είναι να ξεκινάς για έναν προορισμό που όταν φτάσεις, δεν θα είναι η λύτρωση αλλά η αρχή της μεγάλης σου αγωνίας. Κι αν περάσεις από ένα θαύμα στα Σκόπια, πώς ξέρεις ότι οι Σέρβοι θα σε δεχτούν; Και μετά οι Κροάτες, οι Σλοβένοι, οι Αυστριακοί, οι Γερμανοί; Από το Χαλέπι μέχρι το Μόναχο είναι τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα. Όσο η απόσταση Αθήνα-Λονδίνο. Για σκέψου να την έκανες με διαφορετικά μέσα μεταφοράς και σε διαστήματα με τα πόδια.
Ο δρόμος προς την Ειδομένη είναι ένας δρόμος που δεν έχει προορισμό. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι βέβαιο ότι θα εγκλωβιστούν σε μια χώρα που δεν θα ξέρει τι να τους κάνει. Γιατί ως τώρα, δεν πρόβλεψε τι θα μπορούσε να συμβεί ούτε και τώρα διαθέτει κάποιο σχέδιο για να τους βοηθήσει.
Η χώρα αυτή που θα ξεμείνουν δεν έχει καν σχέδιο για τους δικούς της κατοίκους και δεν μπορεί να υπολογίσει το χρόνο παρά μόνο μέχρι τις δόσεις από το μνημόνιο. Κι όλοι αυτοί που θα προσπαθήσουν να ενσωματωθούν θα ζήσουν ίσως μια νέα κρίση, ενώ έτρεχαν να ξεφύγουν από την δική τους.
Εν τω μεταξύ στην Ευρώπη, ο ένας κοροϊδεύει τον άλλον, το ΝΑΤΟ μέχρι την Κυριακή θα δείξει ότι ήρθε μόνο για βόλτες στο Αιγαίο και οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα κατηγορούν όπως πάντα, τους άλλους.
Κι εσύ μόνος θα περπατάς φέρνοντας στο μυαλό σου της Ειδομένη, χωρίς όμως ποτέ να φτάνεις στην ώρα σου. Κι όσο πλησιάζεις τόσο αυτή θα απομακρύνετε. Όπως εσύ, όπως όλοι μας. Περπατώντας προς την δική μας Ειδομένη ο καθένας μόνος του. Οι «εταίροι» μας, οι υπουργοί μας, εμείς. Έξι χρόνια τώρα προς μια Ειδομένη περπατάμε και ποτέ δεν φτάνουμε. Σε ένα hot spot θα μπούμε μαζί να σπάμε φράχτες και μπλόκα και να ξαναξεκινάμε για νέο δρόμο σαν τον Σίσυφο. Αλλά αυτή την φορά η Ειδομένη μας γέλασε, δεν μας χάρισε καν το ταξίδι. Ούτε σε μας ούτε στους πρόσφυγες…liberal.gr
