Γραφει ο Πάνος Θεοδωρίδης… Δεν θέλουμε.
Είναι απλό, απα τελεσίδικο. Δεν είμαστε στην προμενάδα των ποιητών, στην προφυλακή της αντίστασης, we don’t want to be in the poets’ walk in/San Francisco even we just want to be rich/and walk on girders in our silver hats.
Είμαστε κλανιάρηδες που κουτσομπολεύουν άνεργοι στα παγκούλια της γειτόνισσας και νοιαζόμαστε ποιος ξέρασε την πιο εντυπωσιακή μαλακία για να τον φτύσουμε
Η Ραχήλ ντύνεται Έποπας, ακόμη κι ο Φαήλος έμαθε πως μετατρέπεται ένας άπορος ιδεοληπτικός σε ηγέτη των εκατό που επιθυμεί να τον πλαισιώνουν,αλλά «εμείς» εκεί, χωνεμένοι στην αγκαλιά των τσιτσιλαριών που αφρίζουν από περιέργεια.
Αρκεί μισή μέρα σιωπής, μακριά από τα «μέσα παραγωγής» και νομίζουμε πως πεθάναμε, πράγμα ακριβές, αλλά ου φωνητό.
Α, ζω για να υπάρξει η μέρα που κάποιος θα σκεφτεί το αδιανόητο ποστ, αυτό που κανονικά θα έστελνε στην πανεθνική καταισχύνη τον γράφοντα ,να κυλήσουν οι νενομισμένες δώδεκα ώρες της επιφάνειάς του στην απόλυτη σιωπή και να του έρθει ζαβλαμάς και φόβος και βρυγμός οδόντων, ώστε να αλλάξει μέθοδο.
Εκτός από το ναιμεναλλά και το tigrafeitoratomalakismeno υπάρχει και το η σιωπή μου προς απάντησή σου.
Μας λείπει ο αέρας και δεν θα βγάλουμε βράγχια. Απλώς θα πνιγούμε.
Αποσύρω το last word freak από τα γνωμικά που ακολουθώ.
Αεισικτίρι. ‘Απαγε. Σγαύδαρι. Τίτυ.
Μόνο με λέξεις που δεν καταλαβαίνουν μπορούμε να τους λησμονήσουμε.
Στον βάλτο δεν γλυτώνεις με αναπνευστήρα.Προσέχεις πού πατάς.
Αλλά εμείς, δεν θέλουμε.
