Γραφει ο Μανώλης Κοττάκης… Η χώρα μοιάζει να έχει χάσει τα λογικά της. Στις καλές εποχές, της νηφαλιότητας, η επικοινωνία πρωθυπουργού και αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης θεωρείτο εκ των ων ουκ άνευ για την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος, σε κάποιες δε περιόδους επιβαλλόταν και η λειτουργία κόκκινης τηλεφωνικής γραμμής. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ζήτησε από τον Ανδρέα Παπανδρέου να εκφωνήσει το περίφημο «Βυθίσατε το ”Χόρα”» (το τουρκικό ωκεανογραφικό, που έκοβε βόλτες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα στο Αιγαίο) και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, χάριν των εθνικών συμφερόντων, τον διευκόλυνε και το έκανε, παρά τον αντίθετο σχεδιασμό του. Το αποκαλύπτει ο Κώστας Σημίτης στο τελευταίο του βιβλίο, «Δρόμοι Ζωής».
Ο Ανδρέας Παπανδρέου ζήτησε από τον Ευάγγελο Αβέρωφ να καταγγείλει ξένα κεφάλαια από το Σικάγο που σκόπευαν να επιτεθούν κερδοσκοπικά στη δραχμή – και ο μεγάλος ευπατρίδης το έκανε. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ζήτησε από τον υπόδικο Ανδρέα Παπανδρέου να βάλει «πλάτη» στη λήψη ορισμένων μέτρων για να αποφύγει η Ελλάδα το ΔΝΤ το 1990 – και ο Παπανδρέου το έκανε. Ο Κώστας Καραμανλής είχε σφοδρή διαφωνία με τον Σημίτη, αλλά, όταν πλησίασε η ώρα της ΟΝΕ, συνεννοήθηκαν και η αντιπολίτευση δεν «σήκωσε» το θέμα της δημιουργικής λογιστικής για να ενταχθούμε στο ευρώ.
Ο Καραμανλής, ως πρωθυπουργός, ήταν σε ανοιχτή γραμμή με τις ηγεσίες της Αριστεράς -ειδικά με το ΚΚΕ- τον κρίσιμο Δεκέμβριο του 2008 και, λόγω της ψυχραιμίας που έδειξε, αποφεύχθηκε το αιματοκύλισμα. Μόνο στις ημέρες μας η αποκάλυψη ενός τηλεφώνου ενθάρρυνσης, του Καραμανλή προς τον Τσίπρα πριν μεταβεί στις Βρυξέλλες για τη συμφωνία, εμφανίζεται περίπου ως κομματική συναλλαγή από ποικιλώνυμα κέντρα. Εδώ που φτάσαμε, δυστυχώς, πρέπει να λέμε τα αυτονόητα: Σε καιρούς εθνικής κρίσης, η πολιτική ηγεσία του τόπου πρέπει να μπορεί να λέει «καλημέρα» μεταξύ της, για να έχει τη δυνατότητα να κάθεται γύρω από ένα τραπέζι όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συγκαλεί συμβούλιο αρχηγών.
Θυμίζω ότι η σύσκεψη που κράτησε τη χώρα στο ευρώ κατέστη δυνατή επειδή είχαν παραιτηθεί Σαμαράς – Βενιζέλος. Σε καιρούς εθνικής κρίσης, ένας πρώην πρωθυπουργός δεν είναι αντίπαλος με τον νυν πρωθυπουργό. Αν το κρίνει -όπως το έκρινε ο Καραμανλής-, σηκώνει το τηλέφωνο στη μία τη νύχτα και ενθαρρύνει τον αμφιταλαντευόμενο πρωθυπουργό να προχωρήσει. Ετσι κάνουν οι ηγέτες, όταν βλέπουν την πατρίδα τους να απειλείται. Το να αξιοποιείται αυτό το γεγονός, για το οποίο ο Καραμανλής θα έπρεπε να λάβει εύφημο μνεία, προκειμένου να χτυπηθεί η υποψηφιότητα Μεϊμαράκη, είναι τουλάχιστον φτηνό. Ειδικά, μάλιστα, όταν οι κατηγορίες έρχονται από εκείνους οι οποίοι τονπαρακαλούσαν να κάνει διάγγελμα υπέρ του «Ναι»…
