Συμπεράσματα από την υποψηφιότητα του Γεωργιάδη και την αντίληψη που αυτός εκπροσωπούσε
Mε την πολυτέλεια που μας δίνει η χρονική απόσταση ασφαλείας μπορούμε σήμερα να αξιολογήσουμε ορισμένες πτυχές του αποτελέσματος του πρώτου γύρου των εσωκομματικών εκλογών της Ν.Δ. Ισως έτσι καταφέρουμε να ιχνηλατήσουμε κατά προσέγγιση το μέλλον που έρχεται για την κεντροδεξιά παράταξη. Θα σταθώ σήμερα στην υποψηφιότητα του Αδωνη Γεωργιάδη και στην κομβική σημασία που -ενδεχομένως- θα έχει για το τελικό αποτέλεσμα η αποτυχία της. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Για τον ίδιο τον κύριο Γεωργιάδη ασφαλώς δεν γεννάται θέμα. Η υποψηφιότητά του υπήρξε επιτυχής.
Κάθε μέρα στα κανάλια επί δύο μήνες και με προίκα την ψήφο του 10%-11% των νεοδημοκρατών αμφιβολία δεν μπορεί να υπάρχει. Κερδισμένος βγήκε. Νομιμοποιήθηκε στη συνείδηση των νεοδημοκρατών. Μη λησμονούμε όμως το εξής: Ο κύριος Γεωργιάδης δεν εκπροσωπούσε τον εαυτό του σε αυτή την κούρσα αλλά μια ολόκληρη αντίληψη για την πολιτική και την παράταξη, πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Μια αντίληψη που δεν ήταν δική του, αλλά εξέφραζε αυθεντικά κορυφαία στελέχη της παράταξης: Λόγος με γωνίες, μνημονιακότητα χωρίς σύνορα, υπεράσπιση προσώπων, αντισυριζαϊσμός, ένταση, ρητορεία κατά της εθνικής συνεννόησης κ.λπ.
Η κρυφή προσδοκία τόσο του ίδιου του κυρίου Γεωργιάδη αλλά και άλλων ήταν ένα ποσοστό της τάξης του 15%-17%, που θα επέτρεπε σχόλια περί δικαίωσης αυτής της πολιτικής. Παρά την επικοινωνιακή καταιγίδα όμως, οι νεοδημοκράτες τού έδωσαν ένα ποσοστό που, αν το αναγάγει κανείς σε εθνική κλίμακα, θα καταλήξει ότι το 10%-11% αυτής της κάλπης εκπροσωπεί σχεδόν το 3% της συνολικής δύναμης της Ν.Δ. στις τελευταίες εθνικές εκλογές (28,3). Ποτέ άλλοτε μια τόσο μειοψηφική άποψη δεν είχε τόσο χώρο στα μέσα ενημέρωσης αλλά και ποτέ άλλοτε δεν κατέγραψε τόσο χαμηλή επιρροή.
Η εκλογική βάση της Ν.Δ. έδειξε στον «νεοείσακτο» αυτό που ο ίδιος του έχω επισημάνει κατά καιρούς: Στην πραγματικότητα δεν ξέρεις σε ποιους μιλάς. Εγκλωβίζεσαι στη δόξα του twitter και χάνεις το μεγάλο γήπεδο. Η πολιτική δεν γίνεται με όρους τηλεόρασης. Είναι πολύ «σκληρή πόρτα» οι νεοδημοκράτες. Αν κάτι πρέπει επίσης να προβληματίσει τον Αδωνι και λοιπούς, οι οποίοι προσδοκούσαν, είναι το εξής: το ιδεολόγημα του «υπερήφανου δεξιού», ο οποίος δεν αντέχει «την ηγεμονία της Αριστεράς», δεν περνά. Είναι άριστο για να ακούγεται ως μουσική στα αυτιά των πεπεισμένων, αλλά δεν αντέχει στην ευρεία παράταξη. Ποια αριστερή ηγεμονία άλλωστε; Ο Τσίπρας ιδιωτικοποιεί -αεροδρόμια, ΟΛΠ, Αστέρας- ό,τι κινείται και ό,τι πετάει.
Το σχέδιο κάποιων λοιπόν να αξιοποιήσουν την υποψηφιότητα του μαχητή πρώην υπουργού της Ν.Δ., προκειμένου να ανοίξουν πανιά για άλλες πολιτείες, ηττήθηκε στη νεοδημοκρατική κάλπη. Παρατηρώ όμως ότι η πολιτική τυφλότητα παρασύρει σε νέα λάθη: Μετά την ήττα της ρητορείας αυτής τώρα κάποιοι επενδύουν στο πολιτικό σχέδιο της μετάλλαξης της παράταξης και στην άλωσή της από εκσυγχρονιστικά και άλλα συμφέροντα. Ακόμη και συμμαχώντας με παλαιούς – ορκισμένους εχθρούς. Δεν θα προδικάσω το αποτέλεσμα, αυτό είναι αρμοδιότητα της βάσης. Δεν μπορώ να μην παρατηρήσω όμως ότι πρόκειται για μια αγωνιώδη μάχη οπισθοφυλακής.
Μανώλης Κοττάκης 
dimokratianews.gr
