ου Κρεσέντσιο Σαντζίλιο Είναι απίστευτη η ανοησία με την οποία η Ευρωπαϊκή Ένωση διαχειρίζεται την «υπόθεση Κύπρος»: ένα νησί το οποίο, όχι απερίσκεπτα, οι Άγγλοι ήθελαν να κρατήσουν πάση θυσία υπό τον έλεγχό τους, καθιστώντας το ως και «αποικία προκειμένου να το δεσμεύσουν περισσότερο στο άρμα τους, και ένα νησί που με τεράστια δυσαρέσκεια αναγκάστηκαν μετά να το εγκαταλείψουν, το 1960, διατηρώντας ωστόσο (μαζί με την Ελλάδα και την Τουρκία) τον ρόλο του «εγγυητή» της ανεξαρτησίας του(!) και της ελευθερίας του(!), βάσει της Συνθήκης Ζυρίχης/Λονδίνου του ιδίου έτους 1960. Και είναι επίσης απίστευτο πώς η κυβέρνηση της ΕΕ, η Επιτροπή, κατά πολύ κατώτερη των περιστάσεων στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν θέλει να πάρει αποφασιστικά το μέρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και των Ελληνοκυπρίων και αιωρείται και ταλαντεύεται επικίνδυνα ανάμεσα σε αυτήν και την αυτοαποκαλούμενη παράνομη “Τούρκικη Δημοκρατία Βορείου Κύπρου” (“ΤΔΒΚ”), πιστό φερέφωνο της Τουρκίας, μη αποκλείοντας έτσι κάποια εύνοια προς τις επεκτατικές και, ποιος ξέρει, επιδιώξεις προσάρτησης της τουρκικής πολιτικής. Για την Ευρωπαϊκή Ένωση η Κύπρος είναι, πρέπει να είναι και δεν μπορεί να μην είναι εξόχως πολύτιμη: μια Κύπρος στενά και θεσμικά συνδεδεμένη με την κοινοτική οικονομία και ένα πολιτικό προγεφύρωμα στην ανατολική Μεσόγειο είναι, και δεν μπορεί αυτό να μη γίνεται κατανοητό, το πολυτιμότερο και σημαντικότερο κομμάτι της Κοινότητας. Μη ξεχνάμε, και η ΕΕ δεν πρέπει να ξεχνάει, πως κιόλας από το 1956 η Τουρκία «εργάζεται» για να κατορθώσει να βάλει τα χέρια της πάνω στη Κύπρο. Η πρώτη φάση αυτής της «επίθεσης» τερματίστηκε το 1974 με την κατάληψη του 37% του νησιού μέσα από τις δυο «Επιχειρήσεις Αττίλας», επωφελούμενη από την προδοσία του καθεστώτος των συνταγματαρχών στην Ελλάδα. Η δεύτερη και οριστική φάση του «Σχεδίου Κύπρος» βρίσκεται στο σχέδιο ΔΔΟ (Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία) το οποίο η Τουρκία ετοίμασε άκρως επιμελώς εμπνευσμένη από την Αγγλία και το ΝΑΤΟ. Το επιδιώκει με επιμονή και συνεκτικότητα και μπόρεσε να το θέσει σε διαπραγμάτευση σαν «κυπριακή λύση», βασιζόμενη στην τραγική απερισκεψία του κυπριακού Προεδρικού. Εφόσον πραγματοποιηθεί η ΔΔΟ, η Τουρκία θα έχει στέψει με επιτυχία τον πρωτεύοντα σκοπό της παρουσίας της στη Κύπρο: δηλαδή, την εξόντωση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την αντικατάστασή της με ένα ανώνυμο, ανάπηρο «συνιστών ελληνοκυπριακό κρατίδιο» το οποίο, μαζί με το «συνιστών τουρκοκυπριακό κρατίδιο» θα πρέπει να συγκροτήσουν την «Κυπριακή Ομοσπονδία», όπου ο όρος «ομοσπονδία» είναι καθαρά ονομαστικός, μιας και στην ουσία πρόκειται για μια πραγματική συνομοσπονδία κρατών καμουφλαρισμένη λεκτικά σε «ομοσπονδία». Εάν οι Ελληνοκύπριοι είναι τόσο μωροί ώστε να δεχθούν αυτό το νοθογενές και παραποιημένο μόρφωμα, πρακτικώς μια μη-κυβέρνηση, η Τουρκία, μέσω του τουρκοκυπριακού «αχυροκράτους», το οποίο σ’ αυτήν υπάγεται και απ’ αυτήν συντηρείται, θα έχει την δυνατότητα να επεμβαίνει κατά το δοκούν στις λειτουργίες του «συνιστώντος ελληνοκυπριακού κρατιδίου» καθορίζοντας τελείως την εθνική του ύπαρξη και την πολιτικο-οικονομική του οντότητα χρησιμοποιώντας τους στρεβλούς μηχανισμούς της «ομοσπονδιακής» διοίκησης, δικαιοσύνης και κυβέρνησης. Έτσι, μεταξύ της Τουρκίας και μιας «Κυπριακής Ομοσπονδίας» όπου οι Ελληνοκύπριοι θα βρεθούν στο έλεος αποφάσεων που θα είναι έγκυρες και πραγματοποιήσιμες μόνο με την συναίνεση της τουρκοκυπριακής πλευράς (άφθονη χρήση του βέτο) και περιοριστικά στο περιεχόμενο και στη βούληση αυτής της τουρκοκυπριακής συναίνεσης, ο νόμος του πιο ισχυρού δεν θ’ αργήσει να εκδηλωθεί και να γίνει συνήθης πρακτική. Και σίγουρα ο πιο ισχυρός δεν θα είναι η ευθύς εξαρχής «εκλιπούσα» Κυπριακή Ομοσπονδία, σε μια Κύπρο όπου η Τουρκία εννοεί να συνεχίσει να εφαρμόζει τον ρόλο της «εγγυήτριας»(!) της ίδιας της ύπαρξης και ελευθερίας της Κύπρου και εννοεί να διατηρήσει τους 40.000 στρατιώτες της (τέσσερις μεραρχίες!), οδυνηρό και τραγικό υπόλειμμα της φονικής εισβολής του 1974. Εχοντας επίσης υπόψη ότι, με τις προβλέψεις της ΔΔΟ, τα έσοδα από την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου στον θαλάσσιο χώρο νότια της Κύπρου, επομένως ανήκοντα στην πλειοψηφική ελληνοκυπριακή κοινότητα, δεν θα ανήκουν μόνο σε αυτήν την κοινότητα, όπως θα ήταν σωστό και λογικό, μιας και συνίσταται σε χωριστό κράτος από την τουρκοκυπριακή κοινότητα, αλλά θα μοιραστούν 50/50 με την μειονοτική τουρκοκυπριακή κοινότητα, κατά κάποιο τρόπο ένα είδος «τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου»! Και έχοντας ακόμη υπόψη ότι η τεχνική και η οικονομικο/χρηματοδοτική διαχείριση της εκμετάλλευσης θα γίνει με την συνεργασία της ελληνικής κυπριακής πλευράς όχι βέβαια με την αντίστοιχη τουρκοκυπριακή πλευρά, ολουσδιόλου «αναλφάβητη» στο θέμα, αλλά αντ΄ αυτής με την τούρκικη συμμετοχή, οπωσδήποτε πολυάριθμη και πολύμορφη, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς με ποιο τρόπο η Τουρκία θα μπορεί να χώσει τα χέρια της στην ελληνοκυπριακή περιουσία, μέχρι και να την σφετεριστεί εξ ολοκλήρου. Ναι, γιατί οι διοικητικο-νομικοί μηχανισμοί αυτής της ΔΔΟ την οποία η Τουρκία κάνει το παν για να την επιβάλει, δεν χορηγούν σε κάθε μια από τις δυο κοινότητες στην κεντρική κυβέρνηση την δυνατότητα αυτόνομων αποφάσεων, αλλά προβλέπουν ότι σχέδια, προγράμματα και προθέσεις/σκοποί της μια πλευράς μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνον εφόσον η άλλη πλευρά συναινέσει και δεν διαφωνεί! Και μετά, το δικαίωμα «εγγυήτριας» χώρας της Τουρκίας θα της επιτρέψει να βρει τρόπους για να «υπερβεί» τις ελληνοκυπριακές αντιρρήσεις στο όνομα του «συμφέροντος ολοκλήρου του έθνους», ακριβώς στην ορισμένη περίπτωση εγγυημένου από την Τουρκία! Αυτό σημαίνει πως, σε τελευταία ανάλυση, η Τουρκία αναλαμβάνοντας την διευθέτηση της εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων της Κύπρου, όχι μόνο θα ευνοήσει το δικό της εθνικό όφελος, αλλά και θα είναι επίσης σε θέση να υπαγορεύσει τους όρους των προμηθειών στην Ευρώπη όσο εκβιαστικών θα μπορούσαν να είναι. Όλα αυτά όχι μόνο είναι πολύ πιθανόν να γίνουν με την ίδρυση της ΔΔΟ, αλλά υποχρεωτικά θα γίνουν! Ο μόνος τρόπος να αποτραπεί αυτό το ενδεχόμενο είναι να μην υπογραφεί η «πράξη γέννησης» της ΔΔΟ! Αρκετοί είναι οι τρόποι για να επιτευχθεί ο σκοπός. Κανονικά, το πολιτικό σώμα της Κυπριακής Δημοκρατίας στις διαπραγματεύσεις με την παράνομη “ΤΔΒΚ” και την Τουρκία πρέπει να είναι σε θέση να επιλέξει τον κατάλληλο τρόπο και χρόνο. Σ’ αυτό το σημείο όμως η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να ορίσει και να αξιοποιήσει τα συμφέροντά της. Δεν νομίζω πως θα μπορούσε να ξεφύγει σε έναν συνετό παρατηρητή το γεγονός ότι βασικό συμφέρον της ΕΕ είναι ένας συνεταιρισμός με την σημερινή Κυπριακή Δημοκρατία, αξιόπιστη, σίγουρη και φίλη και όχι με την Τουρκία, τελείως αναξιόπιστη, άστατη και παρασάγγας μακράν από το να είναι φίλη. Ως εκ τούτου είναι τοις πάσι φανερό πως πρωταρχικό συμφέρον όχι μόνο της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η διατήρηση του τωρινού status quo στη Κύπρο και όχι μια αδιέξοδη, καταλυτική ΔΔΟ, όπως επίσης και η πολιτικο/οικονομική «σύνδεση» των δυο οντοτήτων στα πλαίσια της οποίας θα είναι δυνατόν: 1) η εμπράγματη κοινοτική βοήθεια στην Κυπριακή Δημοκρατία για την ανάπτυξη των διαδικασιών εκμετάλλευσης του πλούτου υδρογονανθράκων στη δική της ΑΟΖ. 2) η εμπράγματη οικονομική συνεργασία (και, γιατί όχι;, και στρατιωτικής άμυνας) μεταξύ της Κύπρου, της Ελλάδας και του Ισραήλ (και ενδεχομένως της Αιγύπτου και της Ιορδανίας), προς τον σκοπό της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων σε σύνδεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση. 3) με την κοινοτική επικουρία, η πραγματοποίηση του κατάλληλου συστήματος μεταφοράς στις χώρες της ΕΕ του φυσικού αερίου από τα κυπριακά-ισραηλινά-αιγυπτιακά κοιτάσματα, χωρίς καμία σχέση εδαφικής δουλείας με την Τουρκία, ασταθής και αναξιόπιστη, πρέπει πάλι να το υπενθυμίσουμε, με βάσιμες πιθανότητες εκβιαστικών πρακτικών για τις οποίες είναι απόλυτα ικανή, όπως μας διδάσκει ευρέως η πρόσφατη και περασμένη εμπειρία. 4) η χρησιμοποίηση ως βάση της Κύπρου εκ μέρους της ΕΕ για εμπορικούς και πολιτικούς σκοπούς σε μια περιοχή απόλυτα κρίσιμη της ανατολικής Μεσογείου. Η περάτωση και πραγματοποίηση αυτού του σχεδίου θα καταστήσει την κοινοτική Κύπρο στρατηγικό κέντρο πρώτου μεγέθους προς όφελος της ίδιας της ΕΕ – μια θέση την οποία με κανέναν τρόπο δεν θα μπορέσει να «μιμηθεί» η παράνομη “ΤΔΒΚ”, «πεινασμένη» για τα πλούτη της κοινοτικής Κύπρου και πλήρως υποταγμένη στην εξουσία της Τουρκίας, χωρίς την οποία η ίδια είναι πρακτικά χαμένη και μαθηματικά ανίκανη να έχει μια δική της αυτόνομη βιώσιμη ύπαρξη! Στα συμφραζόμενα μιας κοινοτικής Κύπρου πλούσιας και ανθηρής, η ΕΕ που θα απολαμβάνει τις πιο άνετες ποσότητες υδρογονανθράκων με τους ευνοϊκότερους οικονομικούς όρους, θα διαθέτει όλους τους τίτλους για να διεκδικήσει επιτέλους την επιστροφή στον εδαφικό της χώρο και της κατεχόμενης βόρειας Κύπρου, απαιτώντας και την απόσυρση του τουρκικού στρατού, τελείως παράνομου και καταχρηστικού. Αυτή η ανθηρότητα της κοινοτικής Κύπρου θα μπορεί επίσης να αποτελέσει ισχυρότατο κίνητρο για την μη αναγνωρισμένη και παράνομη “ΤΔΒΚ” προς την κατεύθυνση μιας διοικητικο-κρατικής ολοκλήρωσης με την κοινοτική Κύπρο ώστε και η βόρεια Κύπρος να γίνει κοινοτική με κοινοτικά δεδομένα και όχι με τα τούρκικα δεδομένα της ΔΔΟ. Θα μπορεί επιτέλους να δημιουργήσει στους τουρκοκυπρίους νέους λόγους και τρόπους προσέγγισης των Ελληνοκυπρίων, έντονες αντιθέσεις με την Τουρκία, ανίκανη να παράσχει στον βορρά της Κύπρου αποδεκτούς και ελεύθερους όρους ζωής και εξέλιξης, και την έναρξη ενός σταθερού λαϊκού κινήματος υπέρ μιας πιο σωστής και δίκαιης επανένωσης με την ευημερούσα κοινοτική Κύπρο. Ένα τέτοιο κίνημα μπορεί να είναι χρήσιμο και για να επισπεύσει, μαζί με τις κοινοτικές απαιτήσεις, την αποχώρηση των τούρκων στρατιωτών που η ΕΕ – μέγα φταίξιμό της! – ποτέ δεν απαίτησε με δύναμη και αποφασιστικότητα όπως είχε το καθήκον να πράξει. Όλα αυτά λοιπόν είναι θεμιτό να μπορούν να γίνουν εφόσον η Ευρωπαϊκή Ένωση ασκήσει σαφώς τα νομικά και πολιτικά δικαιώματά της στον χώρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, παρέχοντας σε αυτήν την δυνατότητα να ενεργήσει, αρκούντως προστατευμένη, προς το συμφέρον ολόκληρης της Κοινότητας ενάντια παντός τρίτου εχθρού. Και για πρώτη φορά η ΕΕ θα μπορεί να διαθέτει, ωσάν σφήνα, περισσότερο μοναδική παρά σπάνια, άμεση παρουσία ακριβώς πάνω στην νευραλγική μεσανατολική ζώνη, ικανή να επηρεάσει ολόκληρη τη περιοχή! Μετά, η πιο στενή σχέση με Ισραήλ και Ιορδανία (βασικοί συντελεστές ισορροπίας στο ανατολικό μεσογειακό τόξο, και όχι μόνο) μέσω της πολιτικο-οικονοιμικής σχέσης Ελλάδας-Κύπρου, χωρίς να αποκλείεται και μια σταθμισμένη συμμετοχή της Αιγύπτου, θα μπορεί να δώσει στην ΕΕ πιο εκτεταμένα εναύσματα διείσδυσης και επιρροής στις γύρω χώρες. Ουσιώδες για την ΕΕ είναι να πετύχει την ευνοϊκή στιγμή. Και η ευνοϊκή στιγμή είναι προτού η Κύπρος (σ.σ.: ο Αναστασιάδης) προχωρήσει σε μια συμφωνία για την λεγόμενη, τουρκικής έμπνευσης και συμφερόντων, Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία. Είναι βασικό, όχι μόνο για την Κύπρο, αλλά και για την ΕΕ, μια τέτοια συμφωνία να μη γίνει διότι, εάν τεθεί σε εφαρμογή, όχι μόνο η Κύπρος θα χαθεί για τους Ελληνοκυπρίους, αλλά θα χαθεί επίσης και για την Ευρωπαϊκή Ένωση, και για όλη τη Δύση! Αυτό θα πρέπει να συνειδητοποιηθεί από την ΕΕ το γρηγορότερο. Δεν πρέπει να χαθεί χρόνος. Μια διάχυτη ισλαμο-τουρκική παρουσία με βάση τη Κύπρο (ας θυμηθούμε: το «αβύθιστο αεροπλανοφόρο») – και ακριβώς αυτή θα είναι η παρουσία της Τουρκίας σε περίπτωση υιοθέτησης της φρικτής Δικοινοτικής Διζωνικής Ομοσπονδίας – με την οριστική διχοτόμηση της Κύπρου (το βόρειο τμήμα να μετατρέπεται τελείως σε τουρκικό, ενώ το νότιο ελληνοκυπριακό να γίνεται έρμαιο της τουρκικής… ευμένειας), υπερ-ελεγχόμενη απ’ τη Τουρκία και ολοσχερώς ευρισκόμενη εκτός της κοινοτικής ανάμιξης, δεν μπορεί να μην έχει ισχυρό αρνητικό αντίκτυπο και στην Ελλάδα (όπου η Τουρκία, έχοντας «τακτοποιήσει» την Κύπρο, θα μπορεί απερίσπαστα να ενεργοποιηθεί στη Θράκη και στο Αιγαίο!), εκτός του ότι γίνεται μόνιμη πηγή προστριβών σε όλη τη μικρασιατική και μεσανατολική λεκάνη μιας και γνωρίζουμε πολύ καλά τις επεκτατικές τάσεις της Τουρκίας όχι μόνο στον πολιτικό τομέα, αλλά, ακόμη περισσότερο, στον θρησκευτικό και οικονομικό. Είναι επομένως ανάγκη και επείγον να πειστούν η Επιτροπή και το Ευρωκοινοβούλιο για την ορθότητα μιας περιεκτικής και σφαιρικής προσέγγισής τους με την Κυπριακή Δημοκρατία πριν συμβεί το μοιραίο στραβοπάτημα της ΔΔΟ, και θα πρέπει να χρειαστεί και ο ίδιος ο Κύπριος Πρόεδρος – αν δεν έχει ήδη ταυτιστεί με την ΔΔΟ – να πειστεί να συνηγορήσει γι’ αυτή τη προσέγγιση ΕΕ-Κύπρου και τα τεράστια οφέλη της. Όσοι είναι ευαισθητοποιημένοι, ας σπεύσουν να βοηθήσουν. Ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο είναι Ελληνιστής
