“Εγώ εφημερίδες δεν διαβάζω. Τηλεόραση βλέπω και είδα τον υπουργό της Αστυνομίας. Πολύ καλά τα είπε ο άνθρωπος. “Εδώ δεν είμαστε Φαρ-Ουέστ” και δεν μπορεί ο καθένας να παίρνει όπλο καιν να μπιστολίζει κάποιονε επειδής μπήκε να κλέψει στο σπίτι του”.
Μέγκλα ο υπουργός και ν’ αγιάσει ο στόμας του! Δηλαδής εμείς τι θα γίνουμε; Θα πάμε σαν το σαν σκυλί στ’ αμπέλι; Τί το κάναμε εδώ; Αμέρικαν μπαρ; Γιασάν, υπουργάρα μου!
Πήρα κι εγώ τον συνεργάτη μου στο κινητό, έχουμε πακιστάνικα τελέφωνα για να μη μας πάρουνε πρέφα οι μπάτσοι, και του είπα για το σπίτι στην Κηφισιά. “Πάμε για μπούκα, ξημερώματα Δευτέρα, Κηφισιά μεριά, ο τύπος έχει μπαγιόκο γερό, θα την κάνουμε γερά από χέρι και θα περάσουμε χάρμα για πολύ καιρό”.
Πήραμε, λοιπόν, τις “σκύλες” μας (σημ.συντ: διαρρηκτικό εργαλείο με ρύγχος), πήραμε και τα σιδερικά και την κάναμε με τη μηχανή για Κηφισιά, για το σπίτι του ματσού, που μιλάει ξένα κι όπως μάθαμε από τα τέλια μας (σημ. συντ: πληροφοριοδότες) το φυσάει το μαρούλι.
Την κάναμε εύκολα την μπούκα με τις “σκύλες”, αλλά ο τύπος δεν είχε ακούσει φαίνεται τον υπουργό στο κουτί και δεν έκανε τον ψόφιο κοριό! Μας την έπεσε κανονικά, του γυαλίσαμε το τσερβέλο με τα εργαλεία, αλλά εκείνος δεν έκανε πίσω και του την άναψα διπλή για να φύγουμε! Τί να του κάνω; Να ακούει άλλη φορά τον υπουργό του για να μην έχει προβλήματα! Μας ανάγκασε να του την ανάψουμε. Ας καθόταν φρόνιμα, να τον κλέψουμε, να τελειώνουμε! Τί τα ήθελα τα νταηλίκια;”…
Όλα τα ανωτέρω, θα μπορούσαν να είναι η “Εξομολόγηση” του ενός εκ των δύο ληστών, που εισέβαλαν στο σπίτι του εύπορου επιχειρηματία στην Κηφισιά, στο σπίτι όπου κοιμόταν με την γυναίκα και το παιδί τους.
Εκεί, ο άτυχος επιχειρηματίας, θεώρησε φυσικό (ακούς εκεί!) να εμποδίσει τους κλέφτες να συλήσουν την κατοικία του, να απειλήσουν την οικογένειά του και αντιστάθηκε!
Και οι ληστές, εφαρμόζοντας πιστά εκείνα που άφηνε να εννοηθεί η Αστυνομία (κάντε τον κοιμισμένο αλλιώς θα έχετε πρόβλημα κ.λ.π) του λιάνισαν το κεφάλι με τα διαρρηκτικά εργαλεία κι όταν είδαν ότι ο άνθρωπος, που υπερασπιζόταν το ιερό οικογενειακό του άσυλο, άντεχε ακόμη, του φύτεψαν δυο σφαίρες στο στήθος και “διέφυγαν προς άγνωστη κατεύθυνση”…
Πώς είπατε; Περιμένετε “Συγγνώμη”; Και φτάνει ένα “Συγγνώμη”; Δεν μιλάμε για παραίτηση γιατί ζούμε στην Ελλάδα, στη χώρα του “Περίπου” και του “άσε το γι αύριο”. Αλλά πόσα να αντέξουμε ακόμη;
εφημεριδα δημοκρατια
