Γράφει ο Φάνης Ουγγρίνης
Όλοι τους έχουμε συναντήσει στη ζωή μας. Όλοι μας έχουμε υπάρξει συγγενείς τους, γείτονες τους, συμφοιτητές τους, κολλητοί τους, αντίπαλοι τους, συνάδελφοι τους. Είναι τα «κοκοράκια», τα αντράκια που στα είκοσι τους νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα για τα πάντα και δε τους φοβίζει τίποτα.
Η εκπαίδευση τους συνήθως δεν έχει σημασία. Μπορεί να είναι του Δημοτικού, μπορεί και της Ιατρικής.
Ούτε οι αθλητικές τους προτιμήσεις μετράνε. Μπορεί να είναι Γαύροι, μπορεί και Παόκια. Αδιάφορη συχνά είναι και η οικογενειακή τους κατάσταση. Μπορεί να είναι γόνοι καθώς πρέπει οικογενείας, μπορεί να μεγάλωσαν σε διαλυμένο σπίτι. Τα πολιτικά άκρα τους γοητεύουν, χωρίς να το πολυψάχνουν.
Μπορεί να είναι ανάρχες, μπορεί και χρυσαυγίτες. Ακόμη και η κοινωνική τους προέλευση λίγα σημαίνει. Μπορεί να είναι βέροι Κηφισιώτες, μπορεί να είναι και παλιννοστούντες. Σε αυτό που σίγουρα ταυτίζονται είναι η στάση ζωής.
Οι απόψεις τους απλές, απόλυτες, δυναμικές και-υποτίθεται-διαφορετικές από των πατεράδων τους.
Οι γυναίκες είναι χαζές, δε ξέρουν τι θέλουν, ο άνδρας πρέπει να είναι ο αρχηγός. Οι τραπεζίτες είναι καθάρματα, το ίδιο και οι πολιτικοί και οι δικαστές. Τα πάσης φύσεως «καθίκια» πρέπει να εκτελούνται, και μάλιστα βασανιστικά. Συνομωσίες κρύβονται πίσω από το κάθε τι στραβό στον πλανήτη, με πιθανότερους ενορχηστρωτές τους γνωστούς υπόπτους, εβραίους/παπικούς/μασόνους.
Οι αδερφές είναι ξεφτιλισμένες, αλλά αν τύχει και πας με καμία δε πειράζει, πάλι άντρας είσαι. Οι γέροι είναι συμβιβασμένοι, είναι άσχετοι, ζουν στο χτες.
Οι κυριλέ επιχειρηματίες ξεζουμίζουν τους εργαζομένους, σωστοί είναι μόνο εκείνοι που κυκλοφορούν με κουμπούρια και δεν πληρώνουν φόρους. Η μανούρα, το μπάχαλο, τα μπουκέτα, ο ένοπολος αγώνας είναι ευκαιρίες καταξίωσης, ονειρεμένη τιμή για όποιον δεν κωλώνει.
Η φάση αυτή δε κρατά πολύ, περνά. Λίγο η οικογένεια, λίγο ο έρωτας, λίγο οι σπουδές, λίγο η δουλειά, λίγο ο στρατός, λίγο η γενική πραγματικότητα της ζωής συνετίζουν τελικά τους περισσότερους παλικαράδες, σε σημείο τέτοιο που να μην σου περνά απ’το μυαλό πως κάποτε δε σήκωναν μύγα στο σπαθί τους. Οι ελάχιστοι που δεν προχωρούν, εκείνοι που μένουν κολλημένοι σε μια αιώνια μετεφηβεία, καταντούν γραφικοί στην κοινωνία μας και σταδιακά περιθωριοποιούνται.
Διαβάζουμε αυτές τις μέρες πως πολλοί νεαροί μουσουλμάνοι της δυτικής Ευρώπης είναι πολύ κοντά στους φανατικούς ισλαμιστές.
Εμφορούνται μαθαίνουμε από ακραία ιδεώδη, σεξιστικά, ρατσιστικά, δολοφονικά, ανατρεπτικά, λειτουργούν σύμφωνα με ένα ακατάληπτο μίγμα αντιλήψεων ριζικά νεωτερικών και ταυτόχρονα βαθιά συντηρητικών.
Η συνολική στάση ζωής τους τους καθιστά δυνητικούς τρομοκράτες, και αναπόφευκτα οι σχετικές έρευνες έρχονται να επαληθεύσουν τις θεωρίες περί απροσάρμοστων μεταναστών και θεμελιωδώς πολεμικού Ισλάμ. Συγχωρείστε με, αλλά σας φαίνονται τόσο διαφορετικοί αυτοί οι αφρικανοί και ασιάτες νεαροί, από τους «λευκούς» συνομήλικους τους?
Όλα τα «κοκοράκια», ασχέτως θρησκεύματος, σχεδόν τα ίδια σκέπτονται και λένε σ’αυτό το στάδιο της ζωής τους. Όλοι τους από τα ίδια στοιχεία καταπιέζονται, από τις ίδιες απειλές προσπαθούν να ξεφύγουν.
Όλοι τους φοβούνται την ωριμότητα, την ανεργία, την γυναικεία χειραφέτηση, την ακατανόητη διαφορετικότητα. Όλοι τους ξεσπούν ενάντια στο «σύστημα» και νιώθουν ασφαλέστεροι αντιμετωπίζοντας την εικόνα του κόσμου σαν μια σαφή εναλλαγή άσπρου και μαύρου, αντί για μια ανεξάντλητη παλέτα τόνων του γκρίζου.
Τώρα δικαίως θα σκεφθείτε πως μιλώ σαν τυπικός «ευαίσθητος» ΝαιΜενΑλλάς, σαν κάποιος που προσπαθεί να δικαιολογήσει παρανοϊκούς δολοφόνους. Λογική η επιφυλακτικότητα σας. Κακά τα ψέμματα, μόνο μουσουλμάνοι είναι αυτοί που ανατινάζονται, δεν είναι χριστιανοί, εβραίοι, βουδιστές, αγνωστικιστές ή γενικώς παγανιστές.
Μουσουλμάνοι είναι αυτοί που απαιτούν επιβολή της Σαρίας επί του κοσμικού δικαίου. Μουσουλμάνοι είναι αυτοί που ενώ ευεργετούνται από το δυτικό κοινωνικό κράτος, το εχθρεύονται τόσο απροκάλυπτα. Τι διαφοροποιεί λοιπόν τα μέλη των κοινοτήτων αυτών, και ειδικά τα νεαρά, ανεξαρτήτως αν κατοικούν στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στη Ρωσία, στο Ισραήλ ή στο Ιράκ? Η απάντηση είναι απλή: εδώ υπεισέρχεται ο βασικός παράγοντας υποκίνηση.
Πολλοί μάλλον δε το θυμάστε, όμως το φαινόμενο των βομβιστών αυτοκτονίας ξεκινά από τις αρχές του ’80 ∙ η πρώτη ιδιαίτερα θεαματική επίθεση είχε γίνει το ’83, στην Βυρηττό, σκοτώνοντας εκατοντάδες αμερικανούς πεζοναύτες μέσα στην ίδια την βάση τους.
Στην ίδια πόλη άρχισαν να εκρήγνυται τότε και οι πρώτες αυτοσχέδιες μεγάλες βόμβες, φτιαγμένες από εκατοντάδες κιλά λιπάσματος, φονεύοντας αναρίθμητα αθώα μέλη των αντίπαλων θρησκευτικών ομάδων.
Όμως, τις επιθέσεις εκείνες δεν τις εκτελούσαν οι σύγχρονοι διαβόητοι Ουαχαμπίτες Σουνίτες, μα Λιβανέζοι Σιίτες, με χρηματοδότηση, εκπαίδευση και ανεφοδιασμό από το φονταμενταλιστικό Ιράν. Ο Αγιατολαχ Χομεϊνί ήταν τότε ο μεγάλος Σατανάς, ο αδίστακτος μαριονεττίστας, παίζοντας έναν ρόλο που σήμερα επάξια διεκδικούν κάποιοι πρίγκιπες του Κόλπου.
Η ισλαμική τρομοκρατία μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο εφόσον κοπεί το χέρι που την ταΐζει, και το χέρι αυτό βρίσκεται στην αραβική χερσόνησο.
Μια αλλόκοτη συμμαχία μεγάλων οικονομικών συμφερόντων μαζί με αριστερίζοντες ηθικούς σχετικιστές υπονομεύουν την αποφασιστικότητα της Δύσης να λύσει το πρόβλημα στην εστία του, επικαλούμενοι συστηματικά μια πλειάδα-αντιφατικών συχνά-επιχειρημάτων, με τα οποία ουσιαστικά καλούν τα κράτη/θύματα να αποδεχτούν την μοίρα τους πειθήνια. Κι έτσι ο χρόνος κυλά εις βάρος του δημοκρατικού αξιακού μας συστήματος, του ποιοτικότερου στην υφήλιο παρά τις όποιες ατέλειες του.
Μη μπορώντας να δουν πέρα από τα συμφέροντα και τις ιδεοληψίες τους, οι κραταιοί διαμορφωτές γνώμης μας οδηγούν σε αδιέξοδο, σε μια επερχόμενη ντε φάκτο κατεδάφιση του φιλελευθέρου κράτους δικαίου, είτε λόγω κοινωνικής επιβολής των ισλαμιστών ή λόγω πολιτικής κυριαρχίας των ακροδεξιών.
Ολόκληρη η Δύση οφείλει να ενωθεί πρώτα για να ακυρώσει τις διαλυτικές δυνάμεις που δρουν στο εσωτερικό της, αποκαλύπτοντας τα κίνητρα τους. Στη συνέχεια, να τερματίσει τις μεταναστευτικές ροές, θέτοντας απαράβατους κανόνες για τις δεξιότητες και τον αριθμό των ανθρώπων που δύναται να ενσωματώσει.
Κατόπιν, να αποκόψει ολοκληρωτικά το ακραίο πολιτικό Ισλάμ από τους συντελεστές που το καλύπτουν και το στηρίζουν, με χρήση όπλων και κυρώσεων. Και στο τέλος να στραφεί, πάλι ενωμένη, στους νέους της, στα παραπλανημένα παιδιά των μικροαστικών γειτονιών αδιακρίτως καταγωγής και θρησκεύματος , και να τα απομακρύνει από το σκοτάδι του πολιτικού εξτρεμισμού.
Η Δύση, αν θέλει να έχει μέλλον, πρέπει να ξανακερδίσει τις ψυχές και τα μυαλά των επόμενων γενεών, πρέπει να μεριμνήσει για το επαγγελματικό τους μέλλον, πρέπει να μεταμορφώσει τα σημερινά «κοκοράκια» στους αυριανούς δημιουργούς και οικογενειάρχες.
Και για να επιτύχει αυτό τον άθλο θα πρέπει σύντομα να γίνει κάπως περισσότερο ρεαλίστρια και εγωιστική και κάπως λιγότερο καλοπροαίρετη και γενναιόδωρη. Θα το καταφέρει? Ίδωμεν…vimapress.gr
