Γράφει ο Πάνος Θεοδωρίδης… Δεν ξέρω πως προέκυψε ζήτημα παραίτησης Φίλη από την κυβέρνηση, αλλά αρκετά με τις σκιαμαχίες.
Δεν θα έμενε κολυμπηθρόξυλο στα υπουργικά συμβούλια του μεταπολέμου, αν ίσχυε πως όποιος είχε δηλώσει κάτι εχθρικό ή δηκτικό προς μια κυβερνητική πολιτική, πριν αυτή αναφανεί, θα έπρεπε να «μείνει εκτός».
Δεν πρόκειται για είπα-ξείπα. Δεν πρόκειται καν για την μεταστροφή του Σαούλ σε Παύλο.
Έχω χάσει τον λογαριασμό παρατηρώντας επικεφαλής ΔΕΚΟ, υπουργείων και λοιπών ευαγών ιδρυμάτων, να δέχονται το πόστο τους ενώ πριν το δεχτούν, παρουσίασαν απόψεις τελείως εχθρικές προς το λειτούργημα που κλήθηκαν να υποστηρίξουν.
Σε αρκετές μάλιστα περιπτώσεις, μακροημέρευσαν και τίμησαν τον διορισμό τους. Το κλειδί δεν βρίσκεται στο αν ένας υπουργός πίστευε άλλα και τώρα αναγκάζεται να υποστηρίξει άλλες λέξεις.
Το κλειδί βρίσκεται στην ερώτηση του Χατζηνικολάου στην επίδικη εκπομπή και στην υποτίμηση της υπόγειας διαδρομής που δημιουργούσε στον ερωτώμενο.Ο οποίος δεν διάλεξε τον δρόμο μιας απάντησης πολιτικής («η πολιτική μιας κυβέρνησης δεν μπορεί να στηριχτεί στην προσωπική γνώμη που είχαμε πριν υπουργέψουμε, αλλά στον σεβασμό της κοινοβουλευτικής τάξης») αλλά υποστήριξε το δημόσιο παρελθόν του.
Οι Πόντιοι δεν είναι Εσθονοί, Λιθουανοί και Λεττονοί.
Μπορεί να λειτουργούν ως εμιγκρέτσια, ως φυγάδες από τα κράτη της Βαλτικής στις Ηνωμένες πολιτείες, κράτη που κατάπιε ο Στάλιν και η ύπαρξή τους βαθέως προβλημάτισε τον Ρούσβελτ στα γεωπολιτικά του σχέδια, αλλά δεν είναι εμιγκρέδες στην Ελλάδα.
Ήρθαν ως ανταλλάξιμοι, μετά από συνθήκες.
Ήρθαν να κατοικήσουν, να προκόψουν, να συνυπάρξουν με τον πληθυσμό της Ελλάδας. Άν κατοίκησαν όπως κατοίκησαν, χωρίς να αποξενωθούν από την αίσθηση μιας καθοδήγησης από ηγετικές ομάδες που οι ίδιοι διάλεξαν (με την ατυχέστατη εσωτερική τους διάσπαση που έφερε την θλιβερή εικόνα να συνυπάρχουν σε λίγα μέτρα, στην αρχή της Ερμού ,στη Σαλονίκη, δυό μνημείων του ποντιακού ξεριζωμού και ενός ανδριάντα του Χρυσοστόμου Σμύρνης παραπέρα) αφορά την πολιτική του ελληνικού κράτους.
Ορθώς θυμούνται και συνεχίζουν να σέβονται τον πολιτισμό τους, (που είναι και δικός μου πολιτισμός) αλλά δεν είναι υποψήφιος στρατός εισβολής στην Τουρκία.
Τον Πόντο τον επισκεπτονται όλα αυτά τα χρόνια,με συγκίνηση, σεβασμό και νοσταλγία. Και πάντα ξαφνιάζονται ευχάριστα, όταν βλέπουν τους σημερινούς κατοίκους του Πόντου να καλατσεύουν ποντιακά, να χορεύουν και να τρώνε ό,τι και οι ίδιοι, στις καθημερινές τους ασχολίες στην νέα πατρίδα.
Βρέθηκα στην Τραπεζούντα και ξέρω τι σας λέω.
Φυσικά, η παγκόσμια ειρήνη είναι φευγαλέα παραίσθηση, το ίδιο γίνεται πολλές φορές με τις σχέσεις καλής γειτονίας,που σπανίως είναι επιτυχής και κρατάει επί αμέτρητες δεκαετίας τους γείτονες στην τσίτα.
Πολλά επ΄αυτού έχουν να μας διδάξουν τα γερμανογαλατικά παρελθόντα και τα βαλκανικά παρόντα.
Αλλά η παροδική φιλία Βενιζέλου-Κεμάλ, έφερε την Παναγία Σουμελά στο Βέρμιο.Άσχετο αν μακρύναμε πολύ τον εμπρός βάσταγα που ανακρατεί την περιφορά της εικόνας της τον δεκαπενταύγουστο, για να χωρέσουν όλα τα χέρια των πολιτικών που επιθυμούν τα ποντιακά ψηφαλάκια.
Εδώ χωράει και μια αιτιολογία, για ποιόν λόγο οι Πόντιοι διατηρούν, αρκετοί τουλάχιστον, κι ενώ κοντεύει αιώνας από την Καταστροφή, ρηγάτα για να τους εκπροσωπούν.
Πέρασαν δια πυρός και σιδήρου στις πρώτες δεκαετίες.
Και δεν είναι αρκετός λόγος το ότι επιθυμούν διακαώς την πολιτιστική τους προβολή-δεν είναι ματαιοπονία για τους τουρίστες, μήτε οι μωμόεροι και τα φούστουρα μοιάζουν με τα λουλουδένια στεφάνια των χαβανέζων.
Πολύ πιό αποτελεσματικά οι Κρητικοί ενασκούν τον δικό τους πολιτισμό και την περηφάνεια τους για τις μαντινάδες και τον Θεοτοκόπουλο. Και ποτέ ένας βλάχικος γάμος ή ο τρανός χορός δεν ξεσηκώνουν κραυγές επανάστασης και ομαδικών ψηφισμάτων.
Είναι σωστό πως η ομογενοποίηση και το μίξερ, δεν συμβάλουν στην φιλοπατρία και στην συνοχή. Το μηδίζειν των Θηβαίων, δεν εμπόδισε την πανελλήνια απήχηση του Πινδάρου και τον Επαμεινώνδα. Το ότι οι αγκυλότοξοι Παίονες πήραν το μέρος των Τρώων, δεν εμπόδισε τον Αριστίωνα να λάβει μέρος στην πανελλήνια εκστρατεία.
Δεν ξέρω για την χρήση του όρους «έθνος», αλλά ένα κράτος χρειάζεται όλους τους πολιτες του, χωρις διακρίσεις, χωρίς εσωτερικά σύνορα. Με ισονομία και ελευθεροκοινωνία.
Και τα ανεκδοτάκια, οι διασυρμοί μετά τον τρίτο τσίπουρο και οι συγκρίσεις των νιζνάμηδων με τους τραντέλληνες, είναι καλό να παραμένουν στις ώρες της σχόλης.
Είδαμε ήδη στην μαύρη δεκαετία του 40, τι σημαίνουν αυτά, όταν βγαίνουν στον αφρό και θεωρούνται πολιτικές παράμετροι που ορίζουν την εθνικοφροσύνη και την μέτρηση του εγκεφάλου με φουρκέτα.
Ξυπνήστε, πολίτες, ξυπνήστε! Τα τωρινά μας προβλήματα είναι που βραχώσαμε, που προσαράξαμε, που δεν έχουμε τρόπο να μετρήσουμε τη ζημιά, που αρχίζουμε να μετριόμαστε ανάλογα με τα χρέη μας , που το πλήρωμα μοιάζει να τα έχει χαμένα και που κάποιοι δεν λένε να αφήσουν το τιμόνι κοιτάζοντας τον μπούσουλα εμβριθώς, ενώ το μαζούτ απλώνεται στο νερό.
Και η δουλειά του Φίλη είναι να φροντίσει τα παιδιά και τους εφήβους να βρούνε ασφαλή θέση στις ναυαγοσωστικές λέμβους, κατ΄απόλυτη προτεραιότητα. Διότι εκτός από την γενοκτονία, υπάρχει και η μαζική αυτοχειρία.
