Αν διαβάζω σωστά την ανακοίνωση της 14ης Δεκεμβρίου 2015 – για την υπογραφή της συμφωνίας παραχώρησης των 14 περιφερειακών αεροδρομίων της χώρας για τα επόμενα 40 χρόνια- την στιγμή που θα αναλάβει πλήρως την ευθύνη η κοινοπραξία Fraport-Ομιλος Κοπελούζου θα υπάρχουν σε λειτουργία 14 νέες εταιρείες διαχείρισης, μία για κάθε αεροδρόμιο.
Τι σημαίνει μια τέτοια εξέλιξη; Αν και είναι πολύ νωρίς για οριστικές απαντήσεις εκείνο που πρέπει να θεωρείται ως σίγουρο από τώρα είναι η δημιουργία μιας νέας, δυναμικής εκ των πραγμάτων, αγοράς υπηρεσιών που συνδέεται με τον τουρισμό, από τους δυο-τρείς πυλώνες της οικονομική ανάκαμψης της χώρας.
Οι 14 νέες εταιρείες – μακριά από τον λαβύρινθο των κρατικών προμηθειών, των δημοσίων έργων και των πολιτικών διευθετήσεων- αλλάζουν και το παιχνίδι δύναμης, ισχύος και επιρροής και στην περιφέρεια, διαμορφώνοντας τους όρους για καινούργιες προσδοκίες αλλά και για αναδιάταξη συμφερόντων και συσχετισμών σε όλα τα επίπεδα.
Επιπλέον, με την καταλυτική παρουσία των Γερμανών, οι 14 νέες εταιρείες (ως σύνολο κατά κύριο λόγο) θα μπορούν και να λειτουργούν ως οχήματα προσέλκυσης νέων κεφαλαίων… Το πώς και το πότε θα εξαρτηθεί από την επιστροφή της ελληνικής αγοράς στην κανονικότητα, την επαναθεμελίωση της ελληνικής κεφαλαιαγοράς, την θετική ενεργοποίηση των ελληνικών τραπεζών.
Όπως λέει και ένας καλός φίλος «ο καπιταλισμός είναι γ μηχανή της προσδοκίας – ζει με την προσδοκία και μέσα από την λειτουργία του διαμορφώνει ή και απελευθερώνει προσδοκίες».
Τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια, τα δεκάδες υδατοδρόμια αύριο και τα δικαιώματα των δικτύων των δεκάδων μικρών τοπικών και περιφερειακών εταιρειών παροχής υπηρεσιών ύδρευσης μεθαύριο ανοίγουν προσδοκίες και διαμορφώνουν αγορές. Οι τελευταίες με την κίνηση τους θα αφήσουν αναγκαστικά πίσω τις όποιες δοξασίες για την εφαρμογή παράλληλων προγραμμάτων, συστημάτων κ.λπ.
