Ο Αλέξης θέλει να βγει πρώτος και αυτοδύναμος για να εφαρμόσει την συμφωνία που ο ίδιος υπέγραψε. Αν δεν βγει πρώτος και αυτοδύναμος δεν θα συνεργαστεί με κάποιον και για να μας τιμωρήσει θα το γυρίσει και πάλι στο αντιμνημόνιο. Το ερώτημα είναι πως θα βγει αυτοδύναμος με δεδομένη την αυτοδύναμη κάθοδο του Παναγιώτη και την απόσυρση του Αντώνη από την Ν.Δ. Κατά συνέπεια, είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε προσεχώς μία από τα ίδια!
Ο Αλέξης δεν πρόκειται να βγει αυτοδύναμος. Είναι πολύ πιθανόν να χάσει και την περίφημη πρωτιά. Κι εδώ που τα λέμε θα είναι απορίας άξιο να βγει πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν κατά ομολογία του ίδιου του Αλέξη τα έκανε ως κυβέρνηση όλα λάθος! Αλλά και η Νέα Δημοκρατία δεν βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση. Φαίνεται ανίκανη να πιστέψει στην πρωτιά και παντελώς απροετοίμαστη να αναλάβει την ευθύνη να οδηγήσει το καράβι σε ασφαλές λιμάνι.
Την ίδια ώρα που ο σύντροφος Παναγιώτης μας υπενθυμίζει με την παρουσία του ότι το σχέδιο Ριφιφί δεν ήταν αποκύημα της φαντασίας κάποιων ονειροπαρμένων, οι άλλοι αστέρες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Βαρουφάκης και η κα Κωνσταντοπούλου, κινούνται επίσης για την δημιουργία νέων κομμάτων. Στην ιστορία αυτή της πρώτης αριστερής κυβέρνησης ο μόνος λογικός, τελικά, ήταν ο Αλέξης. Ο οποίος όμως τα έκανε όλα λάθος, σύμφωνα με τα όσα έχει ο ίδιος πει. Κι αυτός μπορεί τελικά να εκλεγεί και πάλι πρώτος στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων! Αλλά τα είπαμε αυτά! Για όλα φταίει το φαύλο πολιτικό σύστημα. Ο λαός έχει πάντα δίκιο!
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι η συγκρότηση της νέας κυβέρνησης θα απαιτήσει την συνεργασία της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ. Το βλέπετε πιθανό; Κάτω από ποιό πρόγραμμα; Με τι προοπτική; Για πόσο καιρό; Πως θα κληθούν να συνεργαστούν άνθρωποι που μέχρι χτες βρισκόντουσαν στα χαρακώματα και πετροβολούσε ο ένας τον άλλον; Θα συνυπάρξουν, δηλαδή, στην ίδια κυβέρνηση ο Γεωργιάδης με τον Κουρουμπλή; Δύσκολο…
Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν προτάσεις για το πως θα βγούμε από την κρίση. Υπάρχουν μόνο συνθήματα. Δεν πάσχουμε από κόμματα, παλαιά και νέα, αλλά από πραγματικούς πολιτικούς φορείς που να εκφράζουν σε βάθος τους πολίτες και να αναζητούν ρεαλιστικές λύσεις για τα προβλήματά τους.
Η φτώχεια της αριστεράς αποδείχτηκε σε αυτούς τους μήνες της πρώτης αριστερής κυβέρνησης. Μαζί με την πτώση της κυβέρνησης Τσίπρα κατέρρευσαν και πάρα πολλοί μύθοι που είχαν κτιστεί μετά από το τέλος του εμφυλίου.
Όπως τα περί ηθικής υπεροχής της αριστεράς, τα περί καλύτερων πολιτικών, τα περί σεβασμού των μειοψηφιών και της άλλης άποψης.
Από την άλλη πλευρά η ναρκοθέτηση της πρότασης για την σύσταση ενός ευρωπαϊκού μετώπου απέτρεψε να φανεί άμεσα η γύμνια και της άλλης πλευράς. Η μόνη πρόταση που θα μπορούσε να αρθρώσει ένα τέτοιο μέτωπο θα ήταν η ταύτιση της Ευρώπης με το ευρώ και η πιστή εφαρμογή του μνημονίου. Τίποτα λιγότερο ή περισσότερο. Το μέτωπο δεν συστάθηκε, ως αντάλλαγμα κάποιων κύκλων στην ανοχή της κυβέρνησης Τσίπρα σε οργανωμένα συμφέροντα κατασκευαστών. Κι ο χώρος απέφυγε για την ώρα το ρεζιλίκι.
Πόσο αισιόδοξος μπορεί να είναι κάποιος υπό τις παρούσες συνθήκες; Από ελάχιστα ως καθόλου. Θα ήμασταν αισιόδοξοι αν Μεϊμαράκης και Τσίπρας ξεκινούσαν έναν ουσιαστικό διάλογο για την σύνταξη ενός εθνικού σχεδίου για την έξοδο από την κρίση. Αλλά ειλικρινά δεν νομίζουμε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει. Δεν μπορούν οι άνθρωποι. Δεν είναι ότι δεν θέλουν.
Κάποιοι στο σημείο αυτό ίσως πουν ότι αδικούμε τον κ. Μεϊμαράκη. Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Μεϊμαράκης δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να ανταποκριθεί σε μία τέτοια αποστολή. Είναι ένας μεταβατικός πρόεδρος. Μπορεί να βάλει υποψηφιότητα και να γίνει στο μέλλον ένας κανονικός πρόεδρος ενός κανονικού κόμματος. Κι έχει τις ικανότητες για κάτι τέτοιο. Αλλά αυτή την στιγμή δεν είναι. Κι η Νέα Δημοκρατία θα έπαιρνε σημαντική ώθηση αν ο κ. Μεϊμαράκης ξεκαθάριζε τους όρους του παιγνιδιού. Αν έβγαινε, δηλαδή, και έλεγε ότι η δική του δουλειά είναι η ανασυγκρότηση του χώρου μέσα από την δημοκρατική εκλογή μιας νέας ηγεσίας. Κι ότι για να προκύψει μία νέα πρόταση για την χώρα θα πρέπει ο χώρος της κεντροδεξιάς να μπορεί να αποτελέσει και πάλι τον έναν ισχυρό πόλο της πολιτικής ζωής της χώρας. Διότι σήμερα δεν είναι.
Μπορεί ένας μεταβατικός πρόεδρος να διεκδικήσει την πρωθυπουργία της χώρας; Ναι! Εφόσον λειτουργεί συλλογικά για το κόμμα και δεν εκμεταλλευτεί τις περιστάσεις για να γίνει χαλίφης στην θέση του χαλίφη. Κι επειδή ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης δεν θα το έκανε ποτέ αυτό, να επιδιώξει να «κλέψει» από τους πιθανούς συνυποψηφίους του, πιστεύουμε ότι θα κάνει τελικά μία δήλωση με την οποία θα δίνει προοπτική και στο κόμμα του και στον Έλληνα ψηφοφόρο.
