Πρωταθλητές Ευρώπης τα πιτσιρίκια του ελληνικού μπάσκετ. Σε έναν συγκλονιστικό(sic) τελικό κατάφεραν και ανέτρεψαν δύο φορές διψήφια εις βάρος τους διαφορά και βρέθηκαν με το χρυσό στο στήθος. Όσοι είδατε τον αγώνα χθες βράδυ ξέρετε τι λέμε. Όσοι όχι δεν θα διαβάσετε εδώ κάποια τεχνική ανάλυση του αγώνα. Υπάρχουν άλλοι πολύ πιο σχετικοί με το αντικείμενο που το έχουν ήδη κάνει.
Αυτό που προσωπικά ξεχώρισα από τον χθεσινό αγώνα είναι ο τρόπος που ήρθε η νίκη. Αυθεντικά ελληνικός. Δηλαδή χωρίς σχέδιο. Βασίστηκε στο πείσμα, την θέληση και την ατομική πρωτοβουλία. Απέναντί μας μια ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης. Κατέβηκε στο γήπεδο έχοντας σαφές πλάνο που πίστευαν ότι θα τους οδηγήσει στην νίκη. Πλάνο που σχεδόν στα τρία τέταρτα του αγώνα επιβεβαιωνόταν.
Ώσπου έγινε κάτι που άλλαξε την ροή του αγώνα. Σε ένα κατάμεστο γήπεδο που τους αποδοκίμαζε σε κάθε τους κίνηση, και ενώ ο χρόνος έδειχνε να εξαντλείται, οι νεαροί Τούρκοι όταν αισθάνθηκαν ότι η πλάστιγγα έγερνε προς το μέρος τους άρχισαν να «επικοινωνούν» με το ελληνικό κοινό και να το «ενημερώνουν» ότι αυτοί θα σηκώσουν την κούπα. Τότε ήταν που οι δικοί μας σκύλιασαν. Το έβλεπες στο πρόσωπό τους. Το κίνητρο ήταν τόσο ισχυρό που τελικά νίκησε και την κούραση και την απογοήτευση. Και την έλλειψη σχεδίου.
Δεν θα επέτρεπαν τους Τούρκους να στήσουν χορό στην Νέα Ιωνία Βόλου, μπροστά σε συγγενείς, φίλους και λοιπούς οπαδούς. Και ξεκίνησαν και τελικά περαίωσαν μια ανατροπή που τους έκανε πρωταθλητές. Κάπως έτσι έχουμε πορευτεί όλα αυτά τα χρόνια. Ότι έχουμε πετύχει, το έχουμε καταφέρει επειδή δείχνοντας μια ιδιαίτερης υφής ενσυναίσθηση μπορούσαμε και αντιλαμβανόμασταν την ανάγκη της στιγμής και του περιβάλλοντος και πετυχαίναμε το ζητούμενο. Χωρίς πλάνο ή κάποιον στρατηγικό σχεδιασμό. Αυτή ήταν και είναι η ελληνική σχολή.
Και το επόμενο ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι αν αυτός ο τρόπος μπορεί να μας βγάλει από το τωρινό αδιέξοδο. Που ιστορικά ίσως δεν είναι το πιο ασφυκτικό.
«Αυτές τις μέρες το facebook δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Όλοι ανεβάζουν φωτογραφίες από τις διακοπές τους. Ίδιο μοτίβο παντού» σχολιάζε μια φίλη το Σαββατόβραδο. Το σκεφτόμουν και χθες καθώς τσέκαρα την δραστηριότητα των περισσοτέρων φίλων μου που ήδη κάνουν χρήση της άδειά τους. Και δεν θα χρειαζόταν κάποια ιδιαίτερη αναφορά ή σχόλιο εάν δεν «έπεφτα» πάνω σε έναν σχολιασμό ενός άλλου φίλου. Του μίζερου της παρέας. Πάντα υπάρχει ένας τέτοιος.
Γράφοντας προφανώς εγκλωβισμένος στους καυτούς τοίχους του διαμερίσματός του σκέφτηκε ότι είναι σκόπιμο να στιγματίσει την χαρά όλων των υπολοίπων. Λέγοντας μεταξύ άλλων για το πόσο αφελείς είναι που διασκεδάζουν ενώ η χώρα χάνεται, ότι διασκεδάζουν τώρα αλλά ο λογαριασμός που θα τους έρθει από τον Σεπτέμβριο θα είναι τόσο σκληρός που θα τους βγουν ξινές οι διακοπές και άλλα τέτοια ωραία και μίζερα.
Δεν τον διέγραψα αν και για αρκετά λεπτά μπήκα στον πειρασμό. Σίγουρα έχετε και εσείς τέτοιους. Που η αρνητική τους ενέργεια επιχειρεί να σβήσει κάθε στιγμή χαράς. Κρυμμένη πίσω από μια επίφαση ρεαλισμού. Δεν ξέρω εσείς, αλλά εγώ κάθε φορά που διαβάζω ή ακούω κάτι αντίστοιχο δίνω στον εκφραστή της άποψης την μορφή του Λαφαζάνη. Στα δικά μου μέτρα και σταθμά είναι ο πλέον γνήσιος εκφραστής της ατόφιας ελληνικής μιζέριας.
Εάν κάποια στιγμή ξεφύγουμε από το τωρινό μας αδιέξοδο θα το έχουμε κάνει γιατί βιώσαμε στιγμές αυθεντικής χαράς. Που μας δίνουν το κουράγιο να συνεχίσουμε. Και να προσπαθήσουμε. Έστω και χωρίς σχέδιο. Όπως οι έφηβοι του μπάσκετ.
