Όταν οι «Πυρήνες της φωτιάς» νομοθετούν!…
Του Σάκη Μουμτζή… Παρακολουθώντας το Λάμπρου-gate (και όχι Πανούσης-gate, όπως λίαν υπόπτως εγράφη), καταλαβαίνουμε πόσο συγκεκριμένη ήταν η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ, συνολικά και χωρίς εξαιρέσεις, με τρομοκράτες και με την ομάδα των ποινικών που συνεργάζονταν μαζί τους.
Ο κ. Λάμπρου δεν ήταν κανένας τυχαίος. Είχε προϊστορία στον χώρο και επιλέχθηκε από την κυβέρνηση να είναι ο αγωγός μεταξύ αυτής και των φυλακισμένων τρομοκρατών. Ένας αγωγός που κινείται στα όρια της νομιμότητας, καθώς για την προώθηση των αιτημάτων των φυλακισμένων προς τους αρμόδιους υπουργούς υπάρχουν οι διευθυντές των φυλακών και οι δικηγόροι τους. Επειδή βέβαια αυτές οι λειτουργίες κινούνται στο απολύτως υπηρεσιακό επίπεδο, δημιουργήθηκε αυτός ο δίαυλος επικοινωνίας που κινείται στο αμιγώς πολιτικό επίπεδο.
Ο πολιτικός στόχος είναι διπλός. Να φανεί προς τους τρομοκράτες –φυλακισμένους το ενδιαφέρον της αριστερής κυβέρνησης, όχι μόνο για τις συνθήκες διαβίωσης τους, αλλά και για τις απόψεις που αυτοί έχουν για το τι πρέπει να αλλάξει στο σωφρονιστικό σύστημα στο μέρος που τους αφορά. Και επ’ αυτού, όπως προκύπτει από τα στοιχεία, αναλαμβάνονται δεσμεύσεις από κυβερνητικής πλευράς.
Ο δεύτερος στόχος αφορά πλέον τις σχέσεις της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ με τον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο. Ο κ. Λάμπρου όταν συνομιλεί με τους καταληψίες ενός ραδιοφωνικού σταθμού προσκείμενου στο κυβερνών κόμμα, διαπραγματεύεται την αποχώρηση τους δηλώνοντας την ιδεολογική συγγένεια των δύο πλευρών, που κάποιοι «αντιδραστικοί θύλακες» μέσα στην κυβέρνηση εμποδίζουν αυτή να φανεί στην αντιμετώπιση των φυλακισμένων «αγωνιστών». Το μήνυμα που θέλει να εκπέμψει η κυβέρνηση είναι πως διαφορές υπάρχουν, όμως η ιδεολογική μήτρα είναι κοινή.
Η προσέγγιση αυτή έχει την εμφανή επιδίωξη, σε πρώτη φάση, να αποφευχθεί η ρήξη του χώρου της αντιεξουσιαστικής αριστεράς με την κυβέρνηση και σε δεύτερη φάση την άμεση εργαλειοποίηση του αναρχοαυτόνομου χώρου από τους κρατικούς μηχανισμούς και την ένταξη των δράσεων του στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση είχε προνομιακές σχέσεις με αυτούς τους χώρους. Γιατί να μην τις διατηρήσει και ως κυβέρνηση;
Όλο αυτό το σκηνικό που είδαμε να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας από την Κυριακή ουσιαστικά αποτελεί την απόπειρα του ΣΥΡΙΖΑ να επανασυνδεθεί πολιτικά με τους αντιεξουσιαστές. Ως μέσο γι’ αυτόν τον σκοπό είναι η ιδιαίτερη μεταχείριση των φυλακισμένων τρομοκρατών και των ποινικών συνεργατών τους. Και έτσι επιλέχθηκε ως υπουργός Δικαιοσύνης ο κ. Παρασκευόπουλος, οι επιστημονικές απόψεις του οποίου για τα δικαιώματα των φυλακισμένων ήταν γνωστές εδώ και πολλά χρόνια. Είχαμε, δηλαδή, μία ad hoc υπουργοποίηση. Και αν ο Ξηρός δεν φοβούνταν το Γκουαντάναμο, θα απολάμβανε την ελευθερία του. Γιατί αυτό δεν πρέπει να το ξεχνούμε: βρίσκεται ακόμα στη φυλακή από δική του επιλογή. Το νομικό πλαίσιο για την απελευθέρωση του υπάρχει, χάρη δε στο οποίο απελευθερώθηκαν πολλοί εγκληματίες, τρεις εκ των οποίων δολοφόνησαν στη συνέχεια τρεις συνανθρώπους μας.
Το πρόβλημα πλέον αφορά την ίδια τη δημοκρατία μας και τους θεσμούς της. Την ανεμπόδιστη άσκηση των συνταγματικώς κατοχυρωμένων δικαιωμάτων μας. Γιατί το πάντρεμα της αντιεξουσιαστικής βίας με την κινηματική λογική του ΣΥΡΙΖΑ υπονομεύει ευθέως τα θεμέλια της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
