Της μόδας έχουν γίνει οι συναντήσεις μεταξύ παλαιών συναποφοίτων.
Τα αποκαλούν και “Reunion” λες και χάθηκαν οι ελληνικές λέξεις “Αντάμωμα” ή “Επανασύνδεση”.
Κάθε τόσο, έρχονται στα ηλεκτρονικά μας ταχυδρομεία μηνύματα. “Ο Σύλλογος Αποφοίτων ή η Τάξη του 19.. σας προσκαλεί σε “Reunion Night” την “τάδε” του μήνα στο “τάδε” κέντρο.
Συνήθως η τιμή της συμμετοχής είναι συμβολική και αν θες δίνεις και κάτι για το ταμείο του συλλόγου. Αν πρόκειται για τάξη, τότε όλα είναι “ρεφενέ”.
Κάνω χάζι, λοιπόν, τούτες τις συνάξεις. Βλέπεις τον παλιό σου συμμαθητή, δίχως μαλλιά, με μια κοιλάρα σαν του καλόγερου Τακ στον “Ρομπέν των Δασών” και ενώ σου έρχεται να του πεις “Πως έγινες έτσι, βρε αδερφέ μου;” του λες αυτομάτως: “Βρε, καλώστονε τον Γιώργο! Μια χαρά δείχνεις, να μη βασκαθείς”!
Βεβαίως, αυτό το ” δείχνεις”, εμπεριέχει δόση “μπηχτής”. “Δείχνεις”, δηλαδή αλλά “δεν είσαι”.
Δεν το κάνεις, όμως, γι αυτό. Το λες αυθόρμητα, πιστεύοντας ότι κολακεύεις τον έρμο τον (προ αμνημονεύτων) συμμαθητή.
Προσωπικά, έχω διατηρήσει τα (λευκότατα από καιρό) μαλλιά μου και τα κιλά μου είναι λίγο πάνω από τα κανονικά. Έτσι, μέχρι στιγμής αποφεύγω τα “Βρε πως παχύναμε” ή “Για κοίτα πως γίναμε, ρε φίλε”.
Ωστόσο, αυτές οι συναντήσεις, έχουν και τα καλά τους. Θα θυμηθείς τους καθηγητές σου, τις εκδρομές, τις αταξίες, τους πρώτους έρωτες, τα “σκασιαρχεία”, τις “πλάκες” στους δασκάλους. Θα πιείς και κάνα ποτηράκι παραπάνω, θα ειπωθούν και τα σόκιν και θα γυρίσεις σπίτι ευφρανθείς και αισιόδοξος. “Αφού είμαστε γεροί κι εφέτος, ας πούμε κι ένα “Ευχαριστώ” στον Παντοδύναμο” θα πεις και θα κοιμηθείς ήσυχος.
Εκεί, όμως, που πιστεύω ότι θα υπάρχουν δυσκολίες, είναι στα “Reunion” των γυναικών. “καλέ, πήγα στην ταβέρνα και είδα κι έπαθα να τις γνωρίσω! Έχουν πάει όλες στους “πλαστικούς”.
Όλο χαμόγελα έβλεπα, σαν τον “Άνθρωπο που γελά” του Βίκτωρος Ουγκό! Κάνα-δυο, μάλιστα, ήταν από τον ίδιο γιατρό. Το ίδιο (μόνιμο) χαμόγελο. Α-πα-πα, έφυγα άρρωστη” μας αφηγήθηκε οικογενειακή φίλη.
“Α, εγώ δεν πηγαίνω ποτέ σε τέτοιες συγκεντρώσεις, τις αποφεύγω” είπε η γυναίκα μου, που δεν έχει καταφύγει στα γνωστά “ψιμύθια”.
Τι να τους πεις; Ότι και στα δικά μας συναπαντήματα έρχονται συνομήλικοί μας με μαλλί κομοδινί, κορακάτο ή μπλε μαρέν;
“Μα, νιώθω νέος έτσι” σου λέει ο συνομήλικός σου, που φοράει και…σκισμένο μπλουτζίν επειδή έτσι προστάζει η μόδα.”Αρέσει και στα κορίτσια” σου λέει και σε στέλνει αδιάβαστο!
Περί ορέξεως, όμως, κολοκυθόπιτα.
Παρντόν, χυλόπιτα ήθελα να πω…
