Του Σάκη Μουμτζή…Αναπαράγεται η άποψη πως όλες αυτές τις επώδυνες μνημονιακές μεταρρυθμίσεις και τα σκληρά εισπρακτικά μέτρα μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να τα ψηφίσει χωρίς να καεί η Αθήνα. Έτσι, η πολιτική του παρουσία θεωρείται, εξ αντικειμένου, επωφελής για την χώρα.
Ξεκινώντας από την ορθή διαπίστωση πως τα μέτρα ψηφίζονται χωρίς να υπάρχουν διαμαρτυρίες στους δρόμους, επιβάλλεται να αναρωτηθούμε γιατί συμβαίνει αυτό. Οι εκδοχές είναι δύο και λειτουργούν σωρευτικά. Η πρώτη εκδοχή υποστηρίζει πως πίσω από τις κινητοποιήσεις του 2011-2012, ήταν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που τώρα βέβαια «λουφάζουν» και η δεύτερη εκδοχή υποστηρίζει πως ο κόσμος κουράστηκε και αντιλήφθηκε πως τα μνημόνια και τα μέτρα τους είναι η μόνη υπαρκτή πολιτική, γι΄αυτό και η πρόσφατη δημοσκόπηση ανέδειξε σε ποσοστό 36% σαν καλύτερες κυβερνήσεις αυτές που υπηρέτησαν τα δύο πρώτα μνημόνια (κυβέρνηση Σαμαρά 21%, Παπαδήμου 8%, Γ. Παπανδρέου 7%, έναντι 17% της διακυβένησης Τσίπρα.)
Αυτή όμως η κούραση του κόσμου, που έχει μετατραπεί σε μία κατάσταση που κινείται μεταξύ στωικότητας και απάθειας, αρκεί για να χαρακτηρίσουμε την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ως μία χρήσιμη κυβέρνηση; Η υπερψήφιση κρίσιμων νομοσχεδίων που οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν τολμούσαν να φέρουν στην Βουλή από τον φόβο των αντιδράσεων, αρκεί για να κρίνουμε θετικά την σημερινή συγκυβέρνηση;
Αρχικά να πω, πως είναι άλλο πράγμα η ψήφιση των νομοσχεδίων και άλλο η υλοποίηση τους. Η παγκόσμια ελληνική πατέντα «ψηφίζουμε, αλλά δεν εφαρμόζουμε», εξακολουθεί να λειτουργεί. Η έκδοση εφαρμοστικών νόμων, υπουργικών αποφάσεων, εγκυκλίων, και ό,τι άλλο επινοεί το διεστραμμένο μυαλό του πολιτικού συστήματος, μπορεί είτε να μεταθέσει στις καλένδες την εφαρμογή των ψηφισθέντων είτε να αλλοιώσει ουσιωδώς τους όρους τους. Συνεπώς, ας μην προτρέχουμε.
Αλλά το πιο βασικό που με καθιστά ιδιαίτερα επιφυλακτικό στην θετική αποτίμηση των πεπραγμένων της δεύτερης συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, είναι η διακηρυγμένη εχθρότητα τους σε αυτά που ψηφίζουν, που ας σημειωθεί πως με δική τους επιλογή είναι εισπρακτικής κατευθύνσεως και όχι μεταρρυθμιστικής. Αλλά και η υπερψήφιση των ιδιωτικοποιήσεων, στον βαθμό που δεν εντάσσεται σε ένα ευρύτερο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα, έχει περιορισμένο βεληνεκές, καθώς οι προσδοκώμενες επενδύσεις θα συναντήσουν το γνωστό αδιαπέραστο τείχος της γραφειοκρατίας και των «νονών» της αυτοδιοίκησης.
Η παρούσα συγκυβέρνηση, διαπνέεται, όπως φαίνεται και από τις προτάσεις της για το ασφαλιστικό από μία λογική, απόρροια των ιδεολογικών αρχών του ΣΥΡΙΖΑ, που αποστρέφεται τον ιδιωτικό τομέα, που θεωρεί τα ΑΕΙ χώρους αποκομμένους από την αγορά, που ιεραρχεί την διατήρηση του παμφάγου κράτους σαν πρώτη επιλογή έναντι της ανάπτυξης και το κυριότερο χαράσσει τις πολιτικές της με βάση τα κομματικά της συμφέροντα και την απροκάλυπτη και ξεδιάντροπη πλέον νομή της εξουσίας. Πώς μπορεί να χαρακτηριστεί, έστω και ευκαιριακά, χρήσιμη, μία τέτοια κυβέρνηση;
Η μόνη χρησιμότητα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, είναι πως ευτέλισε σε χρόνο-ρεκόρ, όλα τα πλεονεκτήματα που υποτίθεται πως έφερε και που ήταν εγγεγραμμένα στο φαντασιακό υποσυνείδητο των Ελλήνων. Η κατάρρευση της δεν οφείλεται στα μνημονιακά μέτρα που λαμβάνει αλλά στο ξέφτισμα των αριστερών μύθων. Το ζητούμενο για την ελληνική κοινωνία είναι, με τι θα αντικατασταθεί αυτή η «χύδην» κυβέρνηση. …liberal.gr
