Του ΝΙΚΟΥ ΚΑΤΣΟΥΡΙΔΗ….Το 2016 που ανέτειλε (την περασμένη Παρασκευή) είναι ένας χρόνος δυσκολιών αλλά και προσδοκιών. Οι δυσκολίες γνωστές και έλκουν το βάρος του κύρια εξαιτίας της οικονομικής κρίσης με όλα όσα αυτή προκάλεσε σε όλους τους τομείς αλλά και από το γεγονός ότι η πολιτική και γεωστρατηγική αλλαγή που συντελείται στην περιοχή μας τοποθετεί σε μια ιδιάζουσα και αντιφατική θέση.
Οι προσδοκίες δημιουργούνται βασικά από τις εξελίξεις στο Κυπριακό, την προώθηση της αξιοποίησης του φυσικού αερίου στον οικονομικό αλλά και πολίτικο άξονα και μια-δυο άλλες εξωγενείς οικονομικές παραμέτρους που αναμένεται να βοηθήσουν την κυπριακή οικονομία. Την ίδια στιγμή οι εξελίξεις στην περιοχή, οι οποίες έχουν δημιουργήσει ένα νέο πολίτικο και όπως εξελίσσεται γεωστρατηγικό περιβάλλον, όπως δημιουργούν δυσκολίες, την ίδια στιγμή δημιουργούν και θετικά δεδομένα και προϋποθέσεις.
Μέσα σ΄αυτό το περιβάλλον, που πολύ-πολύ αδρά τοποθέτησα στην προηγούμενη παράγραφο, καλούμαστε να δράσουμε. Να αναλύσουμε όσο πιο αντικειμενικά γίνεται τα δεδομένα, να αξιολογήσουμε ορθά δυνατότητες και αδυναμίες, να ορίσουμε τα μέσα και τους τρόπους που θα δράσουμε και να προχωρήσουμε πρακτικά να εντοπίσουμε τα βασικά σημεία τα οποία θα πρέπει ως Κύπρος να αξιοποιήσουμε.
Κατ΄αρχήν οι σοβαρότατες αλλαγές στην περιοχή δημιουργούν την ανάγκη πόλων σταθερότητας στην Ανατολική Μεσόγειο, στην είσοδο προς την Εγγύς και Μέση Ανατολή. Πρακτικά οι πόλοι αυτοί μπορεί να είναι η Ελλάδα, το Ισραήλ, η Τουρκία, και η Αίγυπτος. Η Αίγυπτος και η Τουρκία όμως έχουν να αντιμετωπίσουν τα ίδια προβλήματα σταθερότητας που έχει ολόκληρη η περιοχή, γιατί οι πηγές αστάθειας που διαπερνούν την περιοχή εντοπίζονται και εντός και εκτός των δύο αυτών χωρών.
Η Ελλάδα, το Ισραήλ και η Κύπρος, για σειρά λόγων, αποτελούν καλύτερες περιπτώσεις οικοδόμησής τους ως πόλων σταθερότητας. Η κάθε μια χώρα βέβαια με τα δικά της σοβαρά προβλήματα. Ειδικά η Κύπρος μπορεί να αποτελέσει την καλύτερη περίπτωση, υπό μια προϋπόθεση. Τη λύση του Κυπριακού. Η οποία με τη σειρά της θα επιταχύνει την πολιτική και οικονομική συνεργασία αριθμού χωρών στην περιοχή. Πρώτα απ΄όλα με Ελλάδα, Ισραήλ και Αίγυπτο. Η συνεργασία αυτή θα αγκαλιάσει αναπόφευκτα και ταχύτερα την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην περιοχή, γεγονός που ενδιαφέρει άμεσα και αρκετές άλλες χώρες και ειδικά την ΕΕ.
Παράλληλα, αυτές οι εξελίξεις θα επηρεάσουν αποφασιστικά και την πορεία της κυπριακής οικονομίας προς το θετικότερο. Η κυπριακή οικονομία μπορεί να βαδίσει σε καλυτέρους δρόμους και πριν από μια ενεχόμενη λύση του Κυπριακού, αρκεί να τηρηθούν δυο-τρεις βασικοί άξονες. Πρώτα απ΄ολά πρέπει να επέλθει -σταδιακά έστω- ένα ισοζύγιο μεταξύ τριών τομέων της οικονομίας. Η ανάπτυξη μόνο του τομέα των υπηρεσιών δεν αρκεί. Χρειάζεται και ο πρωτογενής τομέας (π.χ αγροτική οικονομία) χρειάζεται και ο δευτερογενής τομέας (π.χ μεταποίηση). Επιβάλλεται πιο δίκαιη και ισορροπημένη κατανομή των βαρών της κρίσης αλλά και του παραγόμενου εισοδήματος.
Στον πολίτικο τομέα είναι αναγκαία η μέγιστη δυνατή σοβαρότητα και υπευθυνότητα αλλά και μια μετριοπάθεια και αλληλοσεβασμός μεταξύ κομμάτων, εξουσιών και θεσμών.
Υπάρχουν αντικειμενικά σοβαρότατες δυσκολίες σε όλους ανεξάρτητα τους τομείς της ζωής μας. Υπάρχουν όμως και δυνατότητες για καλύτερες μέρες σε όλους τους τομείς. Πολίτικο, οικονομικό, κοινωνικό. Υπάρχουν δυνατότητες θετικών εξελίξεων στο Κυπριακό. Με πίστη σ΄αυτές τις δυνατότητες βαδίζουμε σταθερά και αποφασιστικά μέσα στο νέο έτος, το 2016. Να μετατρέψουμε το νέο έτος, στο έτος της Κύπρου…mignatiou.com
Ο Νίκος Κατσουρίδης είναι Ελληνοκύπριος πολιτικός. Από το 1991 εκλέγεται βουλευτής στην εκλογική περιφέρεια Λευκωσίας με το ΑΚΕΛ.
Ο Νίκος Κατσουρίδης γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 14 Δεκεμβρίου 1951. Σπούδασε οικονομικά (κάτοχος διδακτορικού διπλώματος) στη Βουλγαρία στον τομέα σχεδιοποίησης και διοίκησης της εθνικής οικονομίας, ειδίκευση σε θέματα ιδεολογίας και προπαγάνδας. Ομιλεί την αγγλική και βουλγαρική γλώσσα.
Το 1982 στο 15ο Συνέδριο του ΑΚΕΛ εξελέγη αναπληρωματικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και το 1986 στο 16ο Συνέδριο, τακτικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ. Από το 17ο Συνέδριο του Κόμματος (1990) είναι μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ, Εκπρόσωπος Τύπου και επικεφαλής της Επιτροπής μελέτης του Κυπριακού που συνέστησε το Κόμμα. Είναι, επίσης, μέλος της Γραμματείας της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ.
Από το 1991 εκλέγεται βουλευτής εκλογικής περιφέρειας Λευκωσίας με το ΑΚΕΛ. Έχει εκλεγεί στο βουλευτικό αξίωμα πέντε φορές (1991, 1996, 2001, 2006, 2011). Στις βουλευτικές εκλογές του 2011 ήταν ο πρώτος βουλευτής με τους περισσότερους σταυρούς προτίμησης παγκυπρίως από όλους τους υποψήφιους όλων των κομμάτων (23806 σταυρούς προτίμησης).[1][2] Από το 2003 κατέχει τη θέση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΑΚΕΛ. Είναι πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εσωτερικών και μέλος της Επιτροπής Επιλογής της Βουλής των Αντιπροσώπων της Κύπρου. Επιπρόσθετα, είναι ο πρώτος αντιπρόεδρος της αντιπροσωπίας της Βουλής των Αντιπροσώπων στην Ευρωμεσογειακή Κοινοβουλευτική Συνέλευση και της αντιπροσωπίας της Βουλής στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης. Ακόμη είναι μέλος της Ad Hoc Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τον Κανονισμό της Βουλής και τακτικό μέλος της Ειδικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για το Πόθεν Έσχες. Επίσης, είναι μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ και επικεφαλής της Επιτροπής Μελέτης του Κυπριακού του κόμματος. Αποτελεί μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της Κύπρου.
Διετέλεσε επίσης διευθυντής της εφημερίδας Χαραυγή, εκφραστικό όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ, από το 1993.
