Σήμερα θέλω να σας πω μια πολύ απλή αλήθεια, που όλοι οι Έλληνες θα έπρεπε να έχουν πλήρως συνειδητοποιήσει, που θα έπρεπε όλοι οι πολιτικοί να την έχουν καταστήσει κεντρικό θέμα του προεκλογικού διαλόγου, που οι δημοσιογράφοι θα έπρεπε να τη θέτουν σε κάθε συζήτηση.
Σχεδόν κανείς όμως δεν το κάνει. Προφανώς γιατί φοβάται ότι θα θίξει κάποια (παρωχημένα) συντεχνιακά συμφέροντα.
Λοιπόν το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το Δημόσιο χρέος της όσο μεγάλο κι αν είναι.
Το πρόβλημα της είναι τα ελλείμματα (δημοσιονομικό, εμπορικό, τρεχουσών συναλλαγών κοκ). Αν παρήγαγε ως χώρα πλεονάσματα, θα μπορούσαμε να εξυπηρετούμε το χρέος μας και να μην κινδυνεύουμε ανα πάσα στιγμή με χρεοκοπία.
Όμως συνεχίζουμε ακόμα και τώρα να παράγουμε ελλείμματα, συχνά μεγάλα ελλείμματα. Και τούτο διότι έχουμε μια ελάχιστα παραγωγική κι ανταγωνιστική οικονομία.
Με τη μοναδική εξαίρεση του τουρισμού, η Ελλάδα δεν παράγει, δεν δημιουργεί.
Είναι μια χώρα δημοσίων υπαλλήλων, συνταξιούχων, ανέργων, καφετζήδων, ταξιτζήδων, σουβλατζήδων, φουρνάρηδων, υποαπασχολούμενων δικηγόρων, μηχανικών, γιατρών κοκ.
Αν αυτό δεν αλλάξει όλο το χρέος κι ας μας διαγράψουν, θα συνεχίζουμε να φθίνουμε και να διολισθαίνουμε στη μιζέρια και την κακομοιριά. Οδηγούμενοι με μαθηματική ακρίβεια στην χρεοκοπία, οικονομική, κοινωνική, ηθική, πνευματική, αξιακή.
Αυτό, κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε να είναι το μοναδικό θέμα συζήτησης προεκλογικά αλλά και μετεκλογικά. Κι όμως δεν συζητείται καν.
Γι αυτό φοβάμαι οτι επειδή δεν θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε, σωτηρία δεν υπάρχει. Όσα μνημόνια κι αν υπογράψουμε, όσα χρέη κι αν μας χαρίσουν η διαγράψουμε.
Και θα είμαστε άξιοι της κακής κι ανάποδης μοίρας μας. Γιατι εμείς οι ίδιοι, με τους “λεβέντες” πολιτικούς ολων των κομμάτων που επιλέγουμε, έχοντας εξευτελισει και την εκλογική διαδικασία, συνεχίζουμε να βγάζουμε τα ματια μας με τα ιδια μας τα χέρια.
