Απόγευμα Πέμπτης στην αφετηρία της γραμμής 608 στο Γαλάτσι. Χρησιμοποιώ πραγματικά σπάνια λεωφορεία. Χθες ήταν μια από αυτές τις φορές. Περιμένω μέσα στο λεωφορείο μέχρι να έρθει η ώρα για να ξεκινήσει το δρομολόγιο. Σιγά σιγά τα καθίσματα γύρω μου γεμίζουν. Κυρίως κάτοικοι του Γαλατσίου οι οποίοι επιστρέφουν σπίτι μετά από τον περίπατο στο Άλσος Βεϊκου.
Στη διάρκεια της διαδρομής κατεβαίνουν, ανεβαίνουν πιτσιρίκια με την φούρια της ηλικίας τους. Φωνάζουν, μιλάνε στα κινητά, στέλνουν μηνύματα. Μόνο η ηλικιωμένη κυρία δίπλα μου περιμένει με ανυπομονησία να συναντήσει το βλέμμα μου για να μου ανοίξει την κουβέντα. Το καταλαβαίνω και το κρατώ πεισματικά προσκολλημένο στο παράθυρο μέχρι να κατέβει τελικά. Στο μεταξύ το λεωφορείο έχει διασχίσει την Γαλατσίου και στρίβει ασθμαίνοντας στην Πατησίων.
Πλέον έχει ανατραπεί και η σύνθεση των επιβατών. Κυριαρχούν οι αφρικανοί. Μια μητέρα με το περίπου τριών ετών κοριτσάκι της κάθονται από πίσω μου. Με την παρόρμηση της ηλικίας να κυριαρχεί πάνω της το κοριτσάκι απλώς δεν μπορεί να βολευτεί στο κάθισμα. Κάποια στιγμή κλωτσάει την μπροστινή της θέση. Αυτή που κάθομαι εγώ. Γυρίζω ενστικτωδώς να δω τι έγινε.
Η απότομη κίνησή μου κάνει την μητέρα να μαζευτεί και να με κοιτάξει σχεδόν απολογητικά. Όχι όμως το κοριτσάκι. Συναισθανόμενο ίσως ότι έχει κάνει κάτι στα όρια της σκανδαλιάς μου χαρίζει ένα πλατύ χαμόγελο και με χαιρετάει με ενθουσιασμό. Ανταποδίδω με τον ίδιο ενθουσιασμό χαμόγελο και χαιρετισμό και γυρίζω μπροστά, αφήνοντας τη νέα φίλη μου να μουρμουράει ένα παιδικό τραγούδι.
Στο μεταξύ το φως της ημέρας έχει ελλατωθεί και η σύνθεση του λεωφορείου που προχωράει στα ενδότερα των Πατησίων έχει για μια ακόμη φορά διαφοροποιηθεί. Ο «πληθυσμός» του είναι ισοβαρώς κατανεμημένος σε αφρικανούς και πολίτες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Κυρίως γυναίκες. Που έχουν ήδη πλέον της δεκαετίας στην χώρα μας. Και που την αισθάνονται και χώρα τους. Σε σημείο που να αντιμετωπίζουν τους υπόλοιπους όπως ίσως τις αντιμετώπισαν τότε που διέσχιζαν και εκείνες τα σύνορα. Από συνοριακούς σταθμούς ή από σημεία που δεν υπήρχε συρματόπλεγμα ή φύλαξη. Συνοδεύονται από τα παιδιά τους. Αυτά που ήταν μαζί τους και αυτά που τα έφεραν μαζί τους. Καταλαβαίνεις τη διαφορά από το βλέμμα των παιδιών.
Σκέφτομαι ότι από την πτώση της σοβιετικής αυτοκρατορίας πρώην υπήκοοι της, κατέκλυσαν τις πόλεις μας αναζητώντας ένα αύριο πιο ελπιδοφόρο. Οι περισσότεροι το κατάφεραν. Δούλεψαν σκληρά, αντιμετώπισαν πολλά αλλά έμειναν και εντάχθηκαν. Δημιούργησαν συνοικίες σχεδόν αμιγείς, αλλά όχι γκέτο, και παρά το ότι οι συνθήκες άλλαξαν δραματικά από τότε που ήρθαν είναι αποφασισμένοι να μείνουν γιατί αγάπησαν την χώρα. Και να παλέψουν προκειμένου να αναστραφεί η κατάσταση. Ίσως με μεγαλύτερη θέρμη από πολλούς ιθαγενείς.
Σε λίγο την σκυτάλη θα πάρουν και οι αφρικανοί που μοιραία θα αναζητήσουν πιο «νόμιμη» και σταθερή απασχόληση. Και ίσως και αυτοί σε κάποια χρόνια να κοιτούν διερευνητικά τους Σύριους. Γαϊτανάκι. Ανθρώπινη φύση.
Το 608 μόλις πέρασε το Οικονομικό Πανεπιστήμιο και πήρε κάποιους φοιτητές. Στην επόμενη στάση κατεβαίνω.
