Γραφει ο Πάνος Θεοδωρίδης… Πέντε μέρες στη Σμύρνη, όχι πολλές, όχι λίγες. Πρώτη φορά το 1991, δεύτερη το 2011,χώρια τα προσπεράσματα.
Πόλη που ξεπετάχτηκε κάποτε, τώρα σε κάποια ύφεση.Αλλά η ίδια απορία,μονίμως στο κεφάλι μου.
Η Τουρκία και παλαιότερα η Οθωμανική αυτοκρατορία, υπήρξε από τις πηγές όπου βλάστησε το μπαχσίσι, η μίζα και οι μεσάζοντες.Κάποτε ήταν δίσκοι ξέχειλοι στα μετζίτια, τώρα οι γνωριμίες περνάνε υποχρεωτικά από μια φάση παζαριού.Δηλαδή όχι πολύ μακριά από τα δικά μας τα καλά.
Ποιoς αποτελεσματικός «κόφτης» λειτουργεί σε αυτήν την αυτοάνοση χώρα, ενώ εμείς βάζουμε κάθε τόσο μία μασημένη τσίχλα στα τρύπια ταμεία μας;
.JPG)
Πλην, τα ίδια θρυλούνται για την Ιταλία, για τους εν σκανδάλοις ασκουμένους Γάλλους, όσο για τη Γερμανία, την γυναίκα-κράτος που εξέλιξε τις κρατικές μίζες, κλέβοντάς τες από τους βρετανικούς στόλους, δεν χρειάζεται πολυλογία.
Τι συμβαίνει λοιπόν και δεν έχουν μπατάρει από τα χρέη τους, ή από τις νοθεύσεις των επιθυμιών τρίτων;
Και πως γίνεται να απουσιάζω ημέρες πέντε και επιστρέφοντας να βρίσκω δαιμονιώδη κοπιπεηστάδα δυο προτάσεων του Φαήλου, την απειλή πως θα μας ξωπετάξουν από την Σένγκεν και κοτζάμ κυβέρνηση να παίζει τον μαύρο σερίφη στο Blazing Saddles που για να γλυτώσει το λιντσάρισμα, έστρεψε το εξάσφαιρο στα μηνίγγια του φωνάζοντας «αφήστε με γιατί θα σκοτώσω τον αράπη»;
Η απάντηση βρίσκεται στη Συριάνα, μια πόλη μέσα στην πόλη.
Τρώγοντας κιουνεφέδες με παλιούς και νέους φίλους, κατέληξα ένα ριγηλό βραδάκι στου Κελέ Χαλήλ, στο καρακέντρο του Κονάκ,που έχει πήξει στους Συριάνους.
Νέοι, γελαστοί και απελπισμένοι.Μπορεί και πάνω από μισό εκατομμύριο,σε ένα γκέτο στο μέγεθος των δικώνε μας δυτικών συνοικιών.
Και ζητούν ένα πράγμα,άν δεν ευτυχήσουν να βρουνε θέση στην αγορά των φουσκωτών, των σωσιβίων και των μηχανών που απλώνονται ως πραμάτεια απο το λιμάνι ώς τα ξέφτια του Κεμέραλτι.
Ζητούν σχολείο. Με δάσκαλους και μαθητές απο την Συρία, διότι θεωρούν πως έχουν καλύτερη παιδεία από τους Τούρκους.
Η Σμύρνη πάνω από τα ισιώματα, βαφτίζει τα σοκάκια της με αριθμούς. Το Κελέ Χαλήλ είναι σε ένα αδιέξοδο του 1301.Ενας βιολιτζής και ένα τουμπερλέκι.Ο Μιχάλης παρήγγειλε έναν ήχο πλάγιο δεύτερο και οι άλλοι ισοκρατούσαμε.
Σε ένα κουτούκι ,όπου τα βρώμια της Σαλονίκης θα φάνταζαν σαν τις καλύτερες σπεσιαλιτέ του midpoint,δυό βήματα παρακάτω.
Μεγάλη υπόθεση να μη χάνουν οι πολίτες την προσωπική τους απόγνωση.
Να μη περιμένουν από κανένα κράτος την σωτηρία τους, να είναι βίαιοι και δακρυσμένοι, να είναι πολιτικά επιθετικοί.
Κατά τα άλλα, τα Δεκεμβριανά τα θυμόμαστε παθιασμένοι με εμφύλια ένταση, και η 3η Δεκεμβρίου πρέπει να πρωτεύει στα πλοκ που πέφτουν ανήμερα.
