Του ΑΡΙΣΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ Μα τι κακό είν’ αυτό να επικαλούνται όλοι την 8η Ιουλίου του Τάσσου Παπαδόπουλου σαν να είναι το ευαγγέλιό τους. Ακόμα κι αυτοί που όταν την έκανε τον επέκριναν, γιατί βιάζονταν να επιστρέψουν στο σχέδιο Ανάν. Τώρα, με την προεκλογική ξεσκίστηκαν, με το συμπάθιο, να παραπέμπουν στο ότι ο Τάσσος συμφώνησε την 8η Ιουλίου που το πρώτο της άρθρο αναφέρεται στη ΔΔΟ, άρα συμφωνούσε κι αυτός με τη ΔΔΟ και οι υπόλοιποι πρέπει να σκάσουν, προπάντων ο γιος του. Και τα λένε αυτά, ακόμα και οι άδειοι τενεκέδες που λέγαμε χτες, οι οποίοι με την ψήφο του λαού αποκτούν δικαίωμα δημόσιου λόγου και γίνονται πρωταγωνιστές στο μέλλον μας. Με την απόσταση μιας δεκαετίας και με τους γενικόλογους αφορισμούς, στους οποίους αρέσκονται οι ταγοί μας και τα διάφορα κύμβαλα, είναι εύκολο να τα φέρνουν όλα στα μέτρα τους. Αυτοί που πολεμούσαν τον Τάσσο διότι ήταν απορριπτικός, ήταν εναντίον της ΔΔΟ και γενικά εναντίον της λύσης, σήμερα τα αντιστρέφουν όλα. Λες και απευθύνονται σε λαό λωτοφάγων. Κι αν τρώει κουτόχορτο ο λαός, καλά να του κάνουν, αλλά δεν τρώνε όλοι, όπως φαίνεται με τις εκλογικές ανατροπές που αναμένουν οι δημοσκόποι. Λοιπόν, ποια είναι η ουσιαστική διαφορά της συμφωνίας του Τάσσου με τις συμφωνίες που κάνουν αυτοί που τον επικαλούνται σήμερα; Με τη συμφωνία του 2006, ο Τάσσος πέτυχε αυτό που εξαρχής επιδίωκε: Να εξαφανιστεί από το τραπέζι το σχέδιο Ανάν, και να γίνει προετοιμασία της βάσης λύσης του Κυπριακού, με αποσαφήνιση όλων των όρων που εμπερικλείονται στον τίτλο Διζωνική Δικοινοτικοί Ομοσπονδία. Και αυτό είναι σαφές με την επιστολή του Βοηθού Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, Ιμπραχήμ Γκαμπάρι, που ακολούθησε τη συμφωνία της 8ης Ιουλίου. Η επιστολή Γκαμπάρι καθόριζε ότι θα γίνει διαπραγμάτευση όλων των ουσιωδών πτυχών για να ξεκαθαρίσει το περιεχόμενο αυτών των όρων και από το ξεκαθάρισμα θα προκύψει η βάση λύσης και η τελική λύση. Κι αυτό γιατί θεωρούσε ότι η εντολή του λαού το 2004 υπεδείκνυε διασαφήνιση κάθε επικίνδυνης ασάφειας, που περιλαμβανόταν στο σχέδιο. Όπως έλεγε ο ίδιος στον «Φιλελεύθερο» (1/6/2008): «Ο όρος ομοσπονδία έχει γνωστό περιεχόμενο. Σχετικά εύκολα μπορεί να διαπιστωθεί αν οι πρόνοιες ενός Συντάγματος συνιστούν ομοσπονδία ή όχι. Δεν συμβαίνει το ίδιο, όμως, με τους όρους δικοινοτική και, περισσότερο, διζωνική. Άλλωστε, επανειλημμένα η τουρκική πλευρά, ενώ χρησιμοποιεί τους όρους διζωνική, δικοινοτική ως επικεφαλίδα για τις θέσεις της, ως περιεχόμενο των όρων, απαιτεί τις λεγόμενες πραγματικότητες των δύο Κρατών, δύο λαών, δύο θρησκειών». Όταν, λοιπόν, αποδεχόταν στην 8η Ιουλίου την «επανένωση της Κύπρου στη βάση μιας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας και πολιτικής ισότητας», φρόντιζε ταυτόχρονα να εξασφαλίζει αυτό που ο ίδιος θεωρούσε «σωστό περιεχόμενο», το οποίο θα έπρεπε να διασφαλίζει την ενότητα του κράτους, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις αξίες της ΕΕ. Αυτό το εξαφάνισαν οι συμφωνίες Χριστόφια – Ταλάτ και Αναστασιάδη – Έρογλου, που επίσης κάνουν αναφορά στη ΔΔΟ, αλλά στη συνέχεια με άλλες πρόνοιες (στα κουτουρού) αναιρούν το περιεχόμενο το οποίο επιδιώκει η πλευρά μας και επιτρέπουν την ασάφεια που επιβάλλει η τουρκική πλευρά, για να συντηρούν το μομέντουμ. Η διαφορά είναι στην ουσία, όχι στα απατηλά φτιασιδώματα. Υ.Γ. Απολογούμαι για το κουραστικό θέμα Ιστορίας, με το οποίο ασχοληθήκαμε σήμερα. Είπαμε, τελευταία μέρα, να μην καταπιαστούμε με κύμβαλα αλαλάζοντα κι ελπίζω να μη μας τα βάλετε στο Κοινοβούλιο και να τα έχουμε πέντε χρόνια να θορυβούν. www.philenews.com
