Μανώλης Κοττάκης…Μία από τις αγαπημένες ασκήσεις του προέδρου της Ν.Δ. Κυριάκου Μητσοτάκη είναι να παρατηρεί τη γλώσσα του σώματος του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και να μαντεύει την ψυχολογική του κατάσταση: Πιεσμένος, ταλαντευόμενος, προβληματισμένος, σκεπτικός. Τουλάχιστον δύο φορές στον πρωινό καφέ της Συγγρού, μία μετά την πρόσφατη συνέντευξη Τσίπρα (Star) και μία μετά την αναμέτρησή τους στη Βουλή, ο φετβάς του Κυριάκου ήταν ότι ο πρωθυπουργός έμοιαζε αποσταθεροποιημένος. Ελλείψει άλλων πληροφοριών είναι μία μέθοδος και αυτή.
Επειδή λοιπόν αρέσει στα ηγετικά κλιμάκια του κόμματος η προσέγγιση αυτή, σήμερα έχω νέα για τη Ν.Δ.: Η γλώσσα του σώματος Τσίπρα μετά την ομιλία του στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ έδειχνε άνθρωπο με εξαιρετική αυτοπεποίθηση. Εστησε τους βουλευτές του μία ώρα, μιλούσε στο τηλέφωνο με τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Μπάιντεν και τον Γάλλο πρόεδρο Ολάντ, και τόσο κατά τη διάρκεια της ομιλίας του όσο και έπειτα από αυτήν όσοι τον είδαν στους διαδρόμους του Κοινοβουλίου παρατήρησαν ότι «έλαμπε». Και έλαμπε γιατί, ως φαίνεται, μαθαίνει σταδιακά τους όρους του διεθνούς παιχνιδιού και παίζει όπως τις χάντρες στο κομπολόι τους πολιτικούς αντιπάλους του στον μπερντέ που ονομάζουμε εγχώρια πολιτική σκηνή.
Η αλληλουχία των γεγονότων μάς προσφέρει πλέον ενδιαφέροντα συμπεράσματα: Διαρροή των διαλόγων Τόμσεν – Βελκουλέσκου, πρόκληση εσωτερικής αναταραχής, επιστολή Τσίπρα στη Λαγκάρντ, απάντηση Λαγκάρντ σε ιταμό ύφος στον Τσίπρα, ταύτιση Ν.Δ. με ΔΝΤ, επίθεση Τσίπρα σε Λαγκάρντ, έκδοση ανακοίνωσης Μαξίμου ότι στην τηλεφωνική επαφή Τσίπρα – Μπάιντεν συζητήθηκαν ζητήματα «ενεργειακής διπλωματίας», έκδοση ανακοίνωσης Μπάιντεν ότι η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις και η Ευρώπη πρέπει να δώσει λύση για το χρέος. Ο άνθρωπος -το γράψαμε χθες- παίζει με ξένες πλάτες. Εξελίσσεται για ορισμένα κέντρα στο εξωτερικό στον ηγέτη των ονείρων τους. Ελέγχει πλήρως το εσωτερικό σκηνικό και «κρατά» σχεδόν όλους τους πολιτικούς αντιπάλους του -ξέρουν αυτοί- με αποδείξεις και ονόματα, που ξεκινούν από την Αθήνα και φθάνουν ως τη Χάγη και τον Παναμά.
Αναλαμβάνει την τήρηση του δύσκολου προγράμματος χωρίς να ανοίγει μύτη, δεν θέλουν να σκέφτονται οι ξένοι αν μαζί με Προσφυγικό, κρίση διεθνούς ασφαλείας, βρετανικό δημοψήφισμα έπρεπε να σπαταλούν δυνάμεις για να στηρίξουν μια (συντηρητική) κυβέρνηση της οποίας η πρωτεύουσα φλέγεται. Δεν θαυμάζω βεβαίως τον κύριο Τσίπρα γι’ αυτή την προσαρμοστικότητά του. Διότι, παρά τα όλα όσα, δείχνει ότι έχει τα φόντα να μας «κατσικωθεί». Θαυμάζω όμως την αξιωματική αντιπολίτευση. Κλεισμένη στο γυάλινο κόσμο της Συγγρού αδυνατεί να διαβάσει τον συσχετισμό -φαντασιώνεται ότι οι Αμερικανοί πούλησαν ΣΥΡΙΖΑ- και ταυτίζεται με καθάρματα τύπου Τόμσεν.
