Ιωαννης Παπαδοπουλος…Το 2016 μπήκε για τα καλά και οι κίνδυνοι στον ορίζονται πολλαπλασιάζονται. Έχω αναφερθεί πολλές φορές στα άρθρα μου στον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει για την Ενωμένη Ευρώπη η έξαρση της προσφυγικής κρίσης το 2015, ενώ σε παλαιότερα άρθρα μου έχω επίσης αναλύσει τον κίνδυνο αλυσιδωτών επιπτώσεων ενός Brexit, δηλαδή μιας εξόδου του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ. Αν όμως τις σκεφτεί κανείς βαθύτερα, οι δύο αυτές κρίσεις συνδυάζονται με έναν αφανή τρόπο: τη μετάδοση της μιας στην άλλη μέσω της μείωσης της στάθμης της πολιτικής ισχύος του βασικού παίκτη της πρώτης και της δεύτερης, κάπως σαν τα συγκοινωνούντα δοχεία στην Φυσική.
Η νέα τροπή που έχει πάρει η προσφυγική κρίση λόγω και των γεγονότων στη Φραγκφούρτη την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, όπου πολλοί αλλοδαποί αραβικής καταγωγής φέρεται να παρενόχλησαν σεξουαλικά Γερμανίδες που βρίσκονταν στους δρόμους για να γιορτάσουν το νέο έτος, πιέζει πολιτικά εκ δεξιών την Καγκελάριο Μέρκελ και την αναγκάζει να σφίξει την μέχρι τώρα αρκετά γενναιόδωρη και ανοιχτή πολιτική της απέναντι στους εισερχόμενους αλλοδαπούς από τη Μέση Ανατολή και την Βόρεια Αφρική, σε μια προσπάθεια ανάκτησης της πρωτοβουλίας των κινήσεων και αντίκρουσης των σφοδρών αντιδράσεων που προέρχονται από την ίδια της την πολιτική παράταξη. Έτσι, ο εκπρόσωπος τύπου του γερμανικού Υπουργείου Εσωτερικών δήλωσε πρόσφατα ότι θα εξεταστεί μέχρι το καλοκαίρι η «άρση της αναστολής ισχύος του Κανονισμού Δουβλίνο 3 για την Ελλάδα», με άλλα λόγια η βίαιη επαναπροώθηση προς τη χώρα μας των εισερχόμενων αλλοδαπών στη χώρα πρώτης εισόδου στο ευρωπαϊκό έδαφος, κάτι που θα εγκλωβίσει πολλές δεκάδες χιλιάδες από αυτούς στην ελληνική επικράτεια.
Η διαφαινόμενη απότομη στροφή της κυρίας Μέρκελ προς τα δεξιά για να κατευνάσει τους υπερσυντηρητικούς Χριστιανοκοινωνιστές συμμάχους της και το ανερχόμενο ξενοφοβικό κίνημα PEGIDA υποδηλώνει, για πρώτη ίσως φορά από τότε που ανήλθε στην Καγκελαρία το 2005, ότι ο βασικός πολιτικός παίκτης της ΕΕ βρίσκεται σε μια δίνη λόγω της πτώσης της δημοφιλίας της και του όχι πια απίθανου ενδεχομένου απομάκρυνσής της από την πολιτική ζωή της Γερμανίας. Όμως η μειωμένη πολιτική της ισχύς μεταφράζεται και σε μειωμένη διαπραγματευτική ισχύ απέναντι στην κυβέρνηση Κάμερον, που επιθυμεί να επαναδιαπραγματευθεί ακόμα και θεμελιώδεις ελευθερίες της Ενιαίας Αγοράς προκειμένου να κάνει εκστρατεία υπέρ της παραμονής της χώρας στην ΕΕ στο επερχόμενο δημοψήφισμα για το Brexit. Μέχρι πριν από λίγο καιρό, κανείς δε θα διανοείτο καν ότι θα μπορούσε η Ένωση να υποχωρήσει μπροστά στην απαίτηση του Ντέιβιντ Κάμερον για περικοπή των κοινωνικών επιδομάτων σε εργαζομένους από άλλα κράτη μέλη της ΕΕ προτού συμπληρώσουν τέσσερα χρόνια εργασίας στη Μεγάλη Βρετανία, διότι κάτι τέτοιο θα αλλοιώσει ουσιαστικά την θεμελιώδη ελευθερία μετακίνησης προσώπων εντός της ενιαίας αγοράς εργασίας της ΕΕ. Όμως σήμερα, μεγάλο μέρος των εταίρων εμφανίζεται πια πρόθυμο να συζητήσει και να βρει μια συνδιαλλακτική λύση σε κάτι που θεμελιωδώς διαχωρίζει τους Ευρωπαίους εργαζομένους μεταξύ τους όσον αφορά τα κοινωνικά δικαιώματα που θα απολαμβάνουν στο κράτος μέλος εγκατάστασής τους. Αυτό πιθανώς γίνεται λόγω της πολιτικής αποδυνάμωσης της Γερμανίας ως κεντρικού παράγοντα ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Συνεπώς, αυτό που διαπιστώνουμε είναι μια σταδιακή απονομιμοποίηση του ίδιου του Ευρωπαϊκού εγχειρήματος λόγω της μείωσης της στάθμης πολιτικής ισχύος και του κύρους του κεντρικού της παίκτη, που είναι ο εκάστοτε Γερμανός Καγκελάριος. Αυτή η μείωση συμπαρασύρει σε αδυναμία την ενοποιητική ατμομηχανή, που δεν είναι άλλη από την ιδέα της Κοινής Αγοράς. Μια μηχανή που αφήνει να δημιουργηθούν ουσιαστικά προσκόμματα στην ελεύθερη μετακίνηση εργαζομένων μέσα σε μια ενιαία αγορά εργασίας χτυπά στην καρδιά της την ίδια την ιδέα της Ένωσης, με αποτέλεσμα να αποδυναμώνονται τα βαγόνια, που είναι τα υπόλοιπα κράτη μέλη, και να κινδυνεύει συνολικά η αμαξοστοιχία με μεγάλη επιβράδυνση ή και σταμάτημα…makthes.gr
