Του Γιώργου Λακόπουλου
Αν ο Θεός στέλνει προειδοποιητικά μηνύματα στους πολιτικούς αρχηγούς, στον Κυριάκο Μητσοτάκη το έστειλε μέσω της ΟΝΝΕΔ. Όσα φαιδρά και παλαιοκομματικά συνέβησαν στο συνέδριο της κομματικής νεολαίας πρώτον δεν προέκυψαν τυχαία και δεύτερον ηχούν σαν καμπάνες για την εσωκομματική πολιτική που ακολουθεί εσχάτως.
Ο Μητσοτάκης μπορεί να είναι γόνος και μέλος μιας δυναστείας και η εκλογή του αποδεικνύει την ισχύ της οικογενειοκρατίας στην πολιτική ζωή της χώρας. Αλλά ταυτόχρονα και πάνω από όλα είναι και νέος άνθρωπος και για την εκλογή του προσέτρεξαν και δυνάμεις έξω από το κομματικό τερέν.
Η ευπρέπεια της δημόσιας παρουσίας του, το ήπιο ύφος, η εκσυγχρονιστική θεώρηση των πραγμάτων και η υπόσχεση της υπέρβασης των στερεότυπων της παραδοσιακής Δεξιάς, σκιαγράφησαν το προφίλ που τον ανέδειξε στην ηγεσία ενός κόμματος πολύ δύσκολου στους εσωτερικούς χειρισμούς. Η υπόσχεσή του ήταν να το αλλάξει με πρότυπο τον Καραμανλή του 1997 και όχι τον Σαμαρά του 2011.
Για λόγους που δεν είναι απολύτως κατανοητοί, ο Κυριάκος από την εκλογή του άρχισε να ενσωματώνεται ο ίδιος στην κομματική ΝΔ, αντί να την προσαρμόζει στις διακηρύξεις του. Αποδέχθηκε να εμφανίζεται ως συνέχεια της περιόδου Σαμαρά, ανέδειξε τις ισορροπίες σε κυρίαρχη εσωκομματική μέθοδο, υιοθέτησε τόνους και ξεπερασμένες ρητορικές και άρχισε να ζητάει εκλογές που δεν μπορεί να επιβάλλει.
Έτσι παγιδεύει την πολιτική του σε αδιέξοδο και διευκολύνει τον Τσίπρα να συσπειρώσει το ακροατήριο του και να δέσει περισσότερο με τους Ευρωπαίους. Κυρίως όμως απελευθερώνει τους δαίμονες των εσωκομματικών μηχανισμών.
Με άλλα λόγια η κατάσταση στην ΟΝΝΕΔ εκτραχύνθηκε γιατί ο αρχηγός της ΝΔ έκανε όσα έπρεπε να αποφύγει. Έτσι δυσκόλεψε τον εαυτό του, αφού δεν έχει καν εδραιώσει τη θέση του στον κομματικό μηχανισμό στον όποιο εξακολουθούν να διακρίνονται τα φέουδα των Καραμανλικών, των Σαμαρικών, των Ντορικών, ενώ και οι ακραίοι με Καρατζαφερική προέλευση, εδραιώνουν διαρκώς τη θέση τους.
Σ’ αυτό το εσωκομματικό πεδίο τα μαγειρέματα στην ΟΝΝΕΔ ήταν απλώς η αναπαραγωγή μεθόδων που έρχονται από παλιά και βρήκαν έδαφος να εκδηλωθούν. Αλλά τα κίνητρα όσων τις χρησιμοποίησαν δεν είναι καθόλου αθώα. Παραδοσιακά όσοι θέλουν να υπονομεύουν έναν καινούργιο αρχηγό, χρησιμοποιούν τους κομματικούς νεολαίους. Μπορεί εύκολα να διακρίνει κανείς μια προσπάθεια να εξαιρεθεί η οργάνωση από τον έλεγχο της νέας ηγεσίας. Είχε συμβεί και στο ΠΑΣΟΚ όπου ο Κ. Σημίτης ουδέποτε απέκτησε τον έλεγχο της Ν. ΠΑΣΟΚ.
Ο Μητσοτάκης δείχνει να παίρνει το μήνυμα και θα κάνει διορθωτικές κινήσεις. Αλλά αν περιοριστεί στην ΟΝΝΕΔ θα κάνει μια τρύπα στο νερό. Το θέμα είναι η συνολική πολιτική του στο κόμμα. Η σύγκρουση με τους μηχανισμούς και η επιμονή στη ρότα της υπέρβασης των παλαιών μοντέλων οργάνωσης και λειτουργίας. Κοντολογίς η επεξεργασία πολιτικής γραμμής που θέτει στόχους στον κατάλληλο χρόνο και όχι εδώ και τώρα -χωρίς συσχετισμούς και προετοιμασία.. Όπως θα έλεγε ο Γκάντι: “Πρέπει να είσαι η αλλαγή που θέλεις να έρθει”. capital.gr
