Γραφει ο Φελνικος… Επειδή τελευταία γίνεται πολύς λόγος για συμμαχικές, οικουμενικές, εκτάκτων συνθηκών ή εθνικής σωτηρίας κυβερνήσεις διαβάστε τα παρακάτω και μετά πείτε μου αν έχετε αμφιβολία για το πως θα εξελιχθούν τα πράγματα εφόσον εσχηματίζετο κάποια κυβέρνηση αυτού του είδους. Εγώ πάντως είμαι σίγουρος πως μετά από 30-40 χρόνια, αν ζούσα, θα μπορούσα να γράψω για τα όσα συνέβησαν ή πρόκειται να συμβούν στις μέρες μας τα εξής:
Η κοινοβουλευτική συντεχνία βρήκε μια λύση της πολιτικής κρίσης, που έσωζε τους θεσμούς δίχως να προσβάλλει τις σταδιοδρομίες και τα φιλότιμα των κομμάτων και των προσώπων: Κυβέρνηση συνασπισμού. Τα κόμματα της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης μοιράστηκαν τα υπουργεία με ένα κοινό “πρόγραμμα περισυλλογής”, αφήνοντας έξω μικρές ομάδες των άκρων. Βρέθηκε εύκολα κι ένας επιβλητικός γέρος κοινοβουλευτικός, που είχε καλές προσωπικές σχέσεις με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, και του δόθηκε η πρωθυπουργία. Οι μικροαστοί σχολίασαν τα καθέκαστα πολύ ψύχραιμα και καταλήξανε στο συμπέρασμα πως η νέα κυβέρνηση μπορούσε να προχωρήσει. Οι άλλες τάξεις προς το παρόν δεν είχανε βασικές αντιρρήσεις, αν εξαιρέσει κανείς τους μικρούς ανατρεπτικούς ομίλους της άκρας δεξιάς και της άκρας αριστεράς. που δεχτήκανε πολύ πρόθυμα να παίξουνε το ρόλο των ελεγκτών – κ’ αργότερα βλέπουμε….
Κ’ ύστερα, προτρέχοντας από την εξέλιξη των πραγμάτων, ένιωθες όλα αυτά τα πολιτικά συγκροτήματα και τα πρόσωπα σαν ξεπερασμένα και συνδεδεμένα ολότελα με το παρελθόν και ξένα προς το μέλλον. Ένοιωθες και κάτι άλλο, που σε λίγο άρχισε να το νοιώθει κ’ ένα μέρος του κοινού: ότι η κυβέρνηση του συνασπισμού, από τη φύση της, ήταν ανίκανη να πάρει γενναίες πρωτοβουλίες, και να επιβάλει ριζικές λύσεις στα κρατικά και οικονομικά ζητήματα που παραλύανε τη ζωή του τόπου. Ούτε την ξεκουρδισμένη μηχανή της διοίκησης μπορούσε να φρεσκάρει και να ξανακουρδίσει, ούτε το στρατό να καθαρίσει από τα ταραχοποιά στοιχεία του, ούτε αληθινές οικονομίες να πραγματοποιήσει και να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό, ούτε την εθνική οικονομία να διευθύνει και να τη συγκρατήσει σ’ ένα ανεκτό επίπεδο μες στη σύγχυση των διεθνικών οικονομικών συνθηκών. Τα κόμματα που την αποτελούσαν φροντίζανε το καθένα για τα ειδικά συμφέροντα των οπαδών του και για την αύξηση των ψήφων του. Διαφωνούσανε συνεχώς και σε ζητήματα αρχών και, συχνότερα, σε ζητήματα εντελώς πρακτικά, αλλά με μεγάλη κομματική σημασία. Ο ένας είχε υποσχεθεί δρόμους στην Ήπειρο. Ο άλλος ζητούσε το ίδιο κοντύλι του προϋπολογισμού για να αποξεράνει έλη στη Μακεδονία. Ο τρίτος απειλούσε πως, αν δεν του δώσουνε αμέσως αυτά τα χρήματα για να χτίσει σχολεία στην Κρήτη, θα παραιτηθεί. Σκοτωνόναντε όλη μέρα για διορισμούς και μεταθέσεις, τσαλαπατώντας συνεχώς, ο ένας τα οικόπεδα του αλλουνού. Είχανε όλοι φίλους στους κλάδους της διοίκησης και στις πολεμικές δυνάμεις και φυσικά εννοούσαν να τους προστατέψουν με κάθε τρόπο. Κανείς περιττός υπάλληλος δεν μπορούσε πια να απολυθεί κ’ ίσια ίσια διοριζόντανε κάθε τόσο καινούργιοι. Σα θελήσανε να αντικαταστήσουνε τους νομάρχες όλου του Κράτους, η κυβέρνηση κόντεψε να βουλιάξει από τον ανταγωνισμό των κομμάτων. Στο τέλος βρήκανε μια συμβιβαστική λύση. Μοιράσανε τις νομαρχίες σε μεγάλα κομματικά φέουδα κ’ αποφασίσανε πως κανείς δεν θα ανακατωνότανε στα φέουδα του διπλανού του. Οι συντηρητικοί πήρανε την Πελοπόννησο και τα αριστοκρατικά Εφτάνησα. Οι αριστεροί τη Μακεδονία και τη Θράκη. Τα ενδιάμεσα κόμματα μοιραστήκανε την υπόλοιπη Ελλάδα. Η Αθήνα έμεινε αδέσποτη και πηγή ακατάπαυστης κομματικής ανησυχίας. Το Κράτος ταξίδευε χωρίς τιμόνι….
Μια από τις κύριες αιτίες της λαϊκής δυσαρέσκειας ήταν ο ξαφνικός πλουτισμός διαφόρων μελών του πολιτικού και οικονομικού κόσμου, που αραδιάζανε προκλητικά τα πλούτη τους, μες στη γενική φτώχεια του τόπου, δίχως να μπορούνε να εξηγήσουνε που τα βρήκανε. Οι εκβιαστές της δημοσιογραφίας οργιάζανε συνεχώς απειλώντας, με διάφορους υπαινιγμούς, να βγάλουνε στη φόρα τρομερά και φοβερά σκάνδαλα, που τις περισσότερες φορές τα αποσιωπούσανε μυστηριωδώς αμέσως ύστερα. Ο κοσμάκης φώναζε πότε πότε: “κάτω οι κλέφτες!”, μα δεν υπήρχαν αποδείξεις. Από καιρό γινότανε λόγος για το περίφημο “πόθεν έσχες”, για ένα νόμο που θα ανάγκαζε όλους τους ανθρώπους που διαχειρίστηκαν μεγάλα δημόσια ή κοινωνικά συμφέροντα, να εκθέσουμε φανερά την προέλευση της περιουσίας τους. Σαν έγινε η Κυβέρνηση του συνασπισμού, μες στην πρώτη φούρια της “εθνικής ένωσης” και της “εθνικής ανόρθωσης” μερικοί θερμόαιμοι ριζοσπαστικοί βουλευτές καταθέσανε στη Βουλή ένα τέτοιο νομοσχέδιο. Ο κοσμάκης χειροκρότησε με ενθουσιασμό. Τα κόμματα δήλωσαν επίσημα πως επικροτούν αυτήν την ωραία πρωτοβουλία και συμφώνησαν να αναβληθεί η συζήτηση για ένα διάστημα, ώστε να εξεταστεί το ζήτημα με την πρεπούμενη προσοχή. Από αναβολή σε αναβολή, το επικίνδυνο νομοσχέδιο άρχιζε να σκεπάζεται. Οι υπεύθυνοι αρχηγοί δεν είχαν καμμιάν όρεξη να προσθέσουν στη ράχη τους παραπανίσιους μπελάδες – και τι μπελάδες! Η συντεχνία, από κάποιο συναίσθημα ομαδικής αξιοπρέπειας, δεν ήταν καθόλου πρόθυμη να παραδώσει ορισμένα μέλη της σ’ έναν έλεγχο αρκετά εξευτελιστικό και που μπορούσε να παρουσιάσει τις πιο απροσδόκητες εξελίξεις. Και οι ίδιοι οι βουλευτές, που καταθέσανε το νομοσχέδιο, πείσθηκαν να το ξεχάσουν….
Σταματώ εδώ. Τι λέτε; Δεν θα μπορούσα μετά από 30-40 χρόνια να γράψω ένα τέτοιο κείμενο για όσα συνέβησαν η πρόκειται να συμβούν στις μέρες μας; Είμαι σίγουρος για το “ναι” που θα πείτε. Καθώς και για τα άλλα πολλά που θα μπορούσα να προσθέσω και να απαριθμήσετε. Το πρόβλημα είναι πως το κείμενο που διαβάσατε γράφτηκε πριν από 80 χρόνια από τον Γιώργο Θεοτοκά και περιλαμβάνεται στην “Αργώ” του. Τελικά αυτή η χώρα δεν αλλάζει ποτέ. Αντί να προχωρήσει μπροστά κάνει συνεχώς κύκλους. Γυρνά και ξαναγυρνά στο παρελθόν. Επιμένει στις κακές της συνήθειες.Τρώει και τρώγεται με τις σάρκες της. Και συνεχίζει να ταξιδεύει χωρίς τιμόνι. Ως πότε;
