Το παιχνίδι απαιτεί γερά νευρά για τα επιτελεία των πολιτικών που έχουν κεντρικό η ηγεμονικό ρόλο στα πλαίσια των επί του παρόντος υπαρχόντων κομμάτων.
Η πολιτική ρευστότητα, απότοκο του τρίτου φαρμακερού μνημονίου σε μια πενταετία, οδηγεί σε δύσκολες τακτικές επιλογές τα πολιτικά επιτελεία.
Χώρες μέλη της Ε.Ε. που είναι δίπλα, όπως η Βουλγαρία και η Ρουμανία και που μέχρι πρότινος μας φάνταζαν μακρινές και σχεδόν εξωτικές, έζησαν οικονομικά και κοινωνικά τις ανάλογες δυσκολίες που υπαγορεύει η διαρκής λιτότητα.
Και σε εκείνες τις χώρες τα μετεξελιγμένα σε ριζοσπαστικά αριστερά, τα πρώην κομμουνιστικά κόμματα συνθηκολόγησαν, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, με τις απαιτήσεις της ευρωπαϊκής κεφαλαιαγοράς.
Και εκεί όπως και εδώ στην πορεία τους προς την σύγχρονη Ευρώπη χρησιμοποιήθηκε και καταγγελτικός και ριζοσπαστικός και φιλολαϊκός λόγος, προκειμένου να διατηρήσουν και να χειραγωγήσουν την εκλογική τους βάση.
Το ίδιο ακριβώς πρόβλημα, τηρούμενων των αναλογιών, έχει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι διαφορετικές ηγετικές ομάδες και στελέχη στο εσωτερικό του.
Μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται ένας χωρίς καμία ιδεολογική αναφορά τακτικός αγώνας, που σκοπό έχει την ποσοτική και σε αριθμούς πιστοποίηση των ψηφοφόρων που μπορεί να αλιεύσει η κάθε πολιτική διάταξη εντός του κόμματος από το περίπου 30% του εκλογικού σώματος, το οποίο μέχρι στιγμής τουλάχιστον ψήφιζε σταθερά κέντρο αριστερά.
Σ αυτή τη σύγκρουση ο κ Τσιπρας έχει ακόμη την αποδοχή της συντριπτικής πλειοψηφίας των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και των ψηφοφόρων των ΑΝΕΛ. Που παρά τους άσκοπους (όπως αποδείχτηκε) λεονταρισμούς θα ακολουθήσουν στο μεγαλύτερο τους μέρος τον αρχηγό τους στην δεδομένη πορεία του δίπλα στον κ Τσίπρα.
Από την άλλη πλευρά η εσωκομματική αντιπολίτευση στον κ Τσιπρα δεν κατάφερε να αρθρώσει πειστικό λόγο, «κατρακυλώντας» στους λαϊκισμούς της δραχμής, που συνειρμικά οδηγούν στους σχεδιασμούς Βαρουφάκη και Γκάλμπραϊθ.
Με μόνη πολιτική τη συνθηματολογία όπως «Τη λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία, θα την υπερασπιστούμε έως το τέλος. Δεν υπηρετούμε μνημόνια».
Τώρα το πως αντιλαμβάνονται τις γενικεύσεις αυτές πρακτικά, ακόμη δεν το έχουν διευκρινίσει.
Πρέπει να ορίσουν οικονομικά και πολιτικά τι εννοούν ως «λαϊκή κυριαρχία» και τι «εθνική ανεξαρτησία». Όπως επίσης εάν θεωρούν ότι η ηγετική ομάδα του κόμματος τους και τα άλλα κόμματα στη βουλή φυσικά, υιοθετούν την ολιγαρχία και την εθνική εξάρτηση, αφού προσδιορίσουν πως αντιλαμβάνονται το “εθνικό”.
Εκτός του ότι κάτι θυμίζουν αυτά τα συνθήματα από τα παλιά των “80s”, που μας έφεραν σ αυτή την κατάσταση.
Γνωρίζουν λοιπόν οι ηγέτες της εσωκομματικής αντιπολίτευσης του κ Τσίπρα ότι η εκλογική τους εμβέλεια, αλλά και η εμβέλεια τους σε αριθμό βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, υπολείπεται κατά πολύ του θορύβου που προκαλούν.
Ο φόβος της λίστας μαζί με τις συντροφικές νουθεσίες, βοήθησε πολλούς από τους «διαμαρτυρομένους» να το ξανασκεφτούν, όπως και αποδείχτηκε από το ενωτικό κείμενο των 17 βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος.
Τίποτε δεν έχει να φοβηθεί από τις εκλογές ο κ Τσίπρας. Το αντίθετο, θα αναβάλει την πολιτική φθορά της εξουσίας και την φθορά από τα επερχόμενα μέτρα και θα ολοκληρώσει την διαδικασία μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε αρχηγικό κόμμα. Γεγονός που αναμφισβήτητα ενισχύει η εκλογική λίστα.
