Το ελιξήριον…

Μερικές φορές, οι πολλές αναλύσεις παραπλανούν. Κι αυτό οφείλεται στην αδυναμία μας να προσδιορίζουμε την αρχή των πραγμάτων.

Για παράδειγμα, το σύνδρομο του απωλεσθέντος παραδείσου.

Δεν υπάρχει γενιά που να μη νοσταλγεί την τρελή Αποκρηά, την εποχή που δέναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα, το αρχαίο χαμένο ήθος της εκπαίδευσης που ήταν αυστηρή αλλά μάθαινες, ακόμη και με τον χάρακα να πέφτει ορμητικά στο πάνω μέρος της παλάμης.

Έτσι και η αναπόληση ενός άλλου, απλού τρόπου ζωής, που το εξαφάνισε η εκζήτηση, ο καταναλωτισμός και η ηδυπάθεια, απαντά συνεχώς και επίμονα, όσο ανηφορίζεις τους αιώνες.

Η επιστροφή στη Φύση, δεν είναι καν εύρημα του Διαφωτισμού ή των Εγκυκλοπαιδιστών.

Κατάφερα να βρω ένα κείμενο του Δίωνος Χρυσοστόμου, το «Ευβοϊκός ή Κυνηγός», του πρώτου μεταχριστιανικού αιώνα, που περιγράφει την κρουαζιέρα δύο καλοζωισμένων διανοουμένων Αθηναίων στις ακτές του Μαραθώνα, που η κακοκαιρία τους ρίχνει στον Καφηρέα.

Εκεί ναυαγούν και καταφεύγουν σε μια σπηλιά όπου τους φιλοξενεί ένας απλός θυμόσοφος τύπος, ο οποίος αρκείται στα ελάχιστα προαπαιτούμενα του βίου.

Η σύντομη παραμονή τους εκεί, τους πείθει πως υπάρχει ένας ολιγαρκής τρόπος ζωής, που ο πολιτισμός έχει εξαφανίσει και τους έκανε εξεζητημένους και εντέλει άχρηστους για τους Αγώνες του Πνεύματος.

Ακόμη και η γκρίνια του Δίωνος για το ανυπόφορο παρόν της Ανθρωπότητας, μπορεί να βρεθεί και στα χρόνια του Αριστοφάνη, του Ηροδότου και άλλων συγγραφέων, αλλά πρώτη φορά έχει τη μορφή ενός απλού εγχειριδίου, κατάλληλου για ανάπτυξη στερεοτύπων των σπουδαστών της ρητορικής τέχνης.

Έξι μήνες ξαφνιαστήκαμε που η νέα κυβέρνηση έπαιξε ένα πρωτόγνωρο κατενάτσιο με τους εταίρους μας, που βαφτίστηκαν δανειστές και τους λούσαμε με κάθε καβαλίνα του λόγου.

Κι αφού δημοψηφίσαμε και έκλεισαν οι τράπεζες, η κυβέρνηση άλλαξε ρότα και ήδη πρωτοπορεί υπερθεματίζοντας και ξεπερνώντας την σκληρότητα των τεσσάρων διαπραγματευτών που μας έστειλαν.

Ακόμη και η επαπειλούμενη συμμετοχή μιας Ρουμάνας κυρίας που φημολογείται πως της πέταξαν καρέκλα στην Κύπρον, δεν έφερε ανωμαλίες και μπακακάκια, αλλά αντίθετα, αναφέρονται περιπτώσεις που οι ξένοι, οι πείξοι και οι δείξιοι, έχουν μείνει κόγκολοι με την τόση προθυμία μας να παζαρεύομε για τα μάτια.

Αυτή η αλλαγή πλεύσης, αποδόθηκε σε τακτικισμούς και λοιπούς ελιγμούς, όμως οι προηγούμενοι που το αποτόλμησαν, τους ήφαγε η Άβυσσο.

Ενώ τώρα, μας αφήνουν να καταλάβουμε (ανκαι τέτοια κρίσιμη στιγμή, οι δημοσκόποι έμειναν άνεργοι) ότι το γενικό κοινό επικροτεί την αλλαγή συμπεριφοράς του πρωθυπουργού.

Και οι «όχηδες» θεωρούνται πλέον ντεμοντέ, παρωχημένοι και άσκοποι.

Πλην, ως προσεκτικός αναλυτής, δεν κατέφυγα στο απλό «κάτι έχει το νερό» ή «τι πίνουν και δε μας δίδουν».

Ρώτησα γιατρό και μου εξήγησε πως φταίει μάλλον η αποστέρηση κάποιου πράγματος που οδηγεί σε ανάλογες συμπεριφορές.

Το ελιξήριον

Αλλάζει χαρακτήρα αυτός που του κόβουν το τσιγάρο, τον μπάφο ή το αλκοόλ, κι όχι αυτός που το ξεκινάει ως μεσόκοπη ύπαρξη.

Επομένως, η ομάδα που κυβερνά στερήθηκε ένα φίλτρο, μια ουσία και άλλαξε η στάση της.

Σέβομαι τους ιατρούς, οπότε άρχισα να βόσκω στα αναγνωστικά λιβάδια, μήπως και εντοπίσω το συστατικό που τους λείπει, ενώ το διέθεταν σε αφθονία έως τον Ιούλιο.

Εντέλει το βρήκα. Τους τέλειωσε η Μοσχοβιτίνη.

Πριν πολλές δεκαετίες, επί πρώτων Ολυμπιακών και της πρώτης σφαλιάρας που δεχτήκαμε με την πτώχευση του Τρικούπη και την ήττα του 97, άρχισε να διαφημίζεται ένα ελιξήριο, κατάλληλο δια πάσαν νόσον.

Υποτίθεται ότι το επινόησε ιατρος ή θεραπευτής ονόματι Μοσχοβίτης, όπως υπήρξε, εκείνα τα χρόνια και η Πραπολίνη, αλλά και εκχύλισμα Κόλας «σε ισπανικόν οίνον Μαλάκας», που ήταν πρώτη μεταγραφή της πόλεως Μάλαγας.

Ωστόσο, η μακρά του αιώνος εκείνου χρήσις του Μοσκόβου ως ελιξηρίου νεότητος, επαναστάσεως και άλλων καινοτομιών, με πείθει πως η Μοσχοβιτίνη ήταν παραφθορά των λέξεων «Μόσχα» και «βίτα», ήτοι «η Μόσχα μας δίδει ζωήν».

Ηταν ένα πανίσχυρο φάρμακο το οποίο αργότερα, μετά την καθεστωτική αλλαγή του 1917, εμφανίζεται και ως «ενέσεις Μπογκομόλετς», ακόμη και ως «Ζεροβιτάλ» της ιατρού Ασλάν.

Σήμερα, ανέτως μπορούμε να υποθέσουμε με κάποια ασφάλεια, ότι ποσότητες του ελιξηρίου ανευρέθησαν και διανεμήθηκαν σε υπόγεια κολοκοτρωνέικα, σε κάβες αρχειομαρξιστών και άλλους ακτιβιστές που έδωσαν, προ δεκαετίας, στον Σύριζα την νέαν αυτού  ζωτικότητα και επιφάνεια, ώσπου εσωτερικές ταραχές εμπόδισαν την απρόσκοπτη διανομή του σε όλα τα μέλη αυτού του κόμματος, με αποτέλεσμα η κυβερνητική σέχτα να ξεχαρμανιάζει με άλλα υποκατάστατα, μειωμένης πάντως αποτελεσματικότητας.

Μοσχοβιτίνη πλέον, χαίρεται η Αριστερή Πλατφόρμα και επίλεκτοι «όχηδες» άνευ ιδεολογίας, όπως η Πρόεδρος και ο όμιλος που κατέχει την Τέχνην των Παιγνίων.

Ως αριστερός, κατείχα ίχνη του καταποτίου της Μοσχοβιτίνης και μπορώ να βεβαιώσω πως άπαξ του έτους, το ανοίγω και το μυρίζω εκστατικός.

Πάνος Θεοδωρίδης – The Greek Cloud