Οι “Βεντέτες”, Βαρουφάκης και οι συνοδοιπόροι (δήθεν ως χθες), βρήκαν την έρμη πατρίδα παιχνίδι για να περνούν την ώρα τους και να γεμίζουν την ανία τους (μαζί με την τσέπη τους).
Το, ας πούμε, σχετικά διασκεδαστικό με την οικονομική κρίση, είναι αυτό με τα προβλήματα ταυτότητας στο πολιτικό προσωπικό της οικονομικής ελίτ, αλλά και με το κοκο-μπλόκο που έχει προκληθεί στα μιντιακά συστήματα του γλειψίματος.
Δυστυχώς η νοοτροπία του Χατζιαβάτη είναι βαθειά ριζωμένη στην ελληνική αντίληψη για την πραγματικότητα… “Πολυχρονεμένε μου Πασά, ο Θεός να μου κόβει μέρες και να σας δίνει χρόνια”…
Η Αργεντινή, αυτή η γνήσια προέκταση της Ευρώπης με όλα τα καλά σε αρκετούς τομείς και με πολλά στραβά, κυρίως στην πολιτική, η χώρα του τανγκό, έπεσε θύμα του στρατηγού Χουάν Ντομίνγκο Περόν, του ανθρώπου που μετά από μία λαϊκή εξέγερση τον Φεβρουάριο του 1946 κατακτούσε την προεδρική εξουσία.
Με βάση “ολίγη” χριστιανική αλληλεγγύη, ιδέες από το σταλινικό σύνταγμα, προτάσεις από τις μουσολινικές θεωρίες περί κράτους και συντεχνιών και αρκετό γαλλικό εθνικισμό, το Δόγμα Περόν, όπως εκφράστηκε στο Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Αργεντινής το Μαρτιο τού 1949, ήταν μία ολομέτωπη επίθεση κατά της ανοικτής κοινωνίας γενικότερα.
Ο λαϊκισμός και η πολιτική διαφθορά απέκτησαν ισχυρότατα ερείσματα, με τον κρατισμό να προσλαμβάνει γιγαντιαίες διαστάσεις.
Από την πτώση του Χουάν Περόν το 1955 έως το 1983 που έπεσαν οι δικτατορίες των στρατηγών Βιντέλα, Γκαλτιέρι και Μπινιόνε, η Αργεντινή γνώρισε αλλεπάλληλες πολιτικές και οικονομικές κρίσεις και έναν καταστροφικό πόλεμο για τα νησιά Φώκλαντ, που υποθήκευσαν για πάρα πολλά χρόνια το μέλλον της.
Η σημερινή της κρίση, είναι απότοκος των ισχυρών συντεχνιακών συμφερόντων που κυριολεκτικά λεηλάτησαν την χώρα, συνεπικουρούμενα και από έναν κρατισμό που έχει διαβρώσει όλες τις οικονομικές αρθρώσεις της, και μοιραία, λοιπόν, στα μέσα της δεκαετίας του 1990 την οδήγησαν στην οξύτατη κρίση του 2001 και στην χρεοκοπία. Υπό την επήρεια του “περονισμού”, η πολιτική τάξη της χώρας αυτής πίστεψε ότι, πουλώντας λαϊκισμό και εθνικισμό στο εσωτερικό και καθυστερήσεις στο εξωτερικό, θα μπορούσε να αποφεύγει εσαεί οδυνηρές λύσεις.
Ακολουθήθηκε μία εντελώς ανεύθυνη πολιτική, η οποία θα είχε οδηγήσει στον πλήρη καταποντισμό της οικονομίας της Αργεντινής αν τα τελευταία χρόνια δεν είχαν ανατιμηθεί στις παγκόσμιες αγορές τα δημητριακά, η σόγια και άλλες πρώτες ύλες που παράγονται στην χώρα με τους περισσότερους ευρωπαϊκής καταγωγής κατοίκους στην Λατινική Αμερική.
Αν και η χώρα σώθηκε έτσι από την πλήρη κατάρρευση, εντούτοις παρέμενε πλήρως απομονωμένη από το διεθνές χρηματοοικονομικό σύστημα.
Η βροντερή πραγματικότητα του αποκλεισμού της από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα που διακινεί το 90% των παγκοσμίων κεφαλαίων που αναζητούν τοποθετήσεις, προφανώς δεν αλλάζει με ξόρκια, αφορισμούς, απειλές και λοιπές ιδεολογικές ανοησίες.
Έως που θα φθάσει άραγε αυτός ο “κόκκινος” θαυμασμός για την Αργεντινή και τα επιτεύγματά της στη Ελλάδα μας;
Στή συνέντευξη του ο Βαρουφάκης, που έγινε πριν την παραίτηση Τσίπρα, αναφέρει ότι “O Τσίπρας αποφάσισε να παραδοθεί στον Τρόικα αλλά να εφαρμόσει τους κανόνες τις παράδοσης, με την σκέψη οτι είναι προτιμότερο να τους εφαρμόσουμε εμείς παρά να τους αφήσουμε στα πιόνια της Τρόικα στην Ελλάδα που δεν θα φέρουν αντιρρήσεις”…
Οι έντιμοι και σώφρονες πολιτικοί, οι στρατιωτικοί, οι managers- πρέπει να έχουν πρώτη προτεραιότητα πάντα τις συνέπειες που θα προκαλέσουν οι αποφάσεις τους και οι ενέργειες τους.
Η πατρίδα και η οικονομία της δεν είναι monopoly.
Μόλις το 1,5% του κυκλοφορούντος χρήματος είναι πραγματικό και προέρχεται από παραγωγούς, κυρίως του 3ου και του 2ου κόσμου, το υπόλοιπο 98,5% είναι “εικονικό-χρηματοπιστωτικό”.
Ο “πρώτος” κόσμος, στον οποίο ανήκουμε και εμείς, αποτελείται κυρίως από καταναλωτές, διότι χωρίς αυτούς ο Καπιταλισμός θα κατέρρεε όπως επαθε και ο “Υπαρκτός Σοσιαλισμός”…
Άντε λοιπόν αλλού να παίξεις κύριε Βαρουφάκη… μαζί με την φαιοκόκκινη παρέα σου.
