Του Μανώλη Κοττάκη… Παρακολουθώ με ενδιαφέρον -και με κάποιον βαθμό απογοήτευσης, οφείλω να ομολογήσω- την ποιότητα των επιχειρημάτων των υποψήφιων αρχηγών της Ν.Δ. Χωρίς να θέλω να είμαι ισοπεδωτικός για κανέναν, νομίζω ότι αγνοούν τις συνθήκες -διεθνείς, πολιτικές, κοινωνικές- εντός των οποίων διεκδικούν το αξίωμα του αρχηγού της αντιπολίτευσης. Υποτιμούν το νέο δημοσιονομικό περιβάλλον στο οποίο κινείται η πατρίδα μας μετά την επτάμηνη διαπραγμάτευση.
Τα σχήματα «Ν.Δ. κατά Τσίπρα», «αντιπολίτευση κατά κυβέρνησης», «άγγελοι εναντίον δαιμόνων» ήταν μια χαρά, αν διεκδικούσες υψηλό αξίωμα πριν από μερικά χρόνια. Τα κλασικά ελληνικά εικονογραφημένα κόβουν πάντα εισιτήρια. Ο κόσμος που βαρέθηκε να απολογείται στη διακυβέρνηση χαίρεται ακούγοντας τη μελωδία της καταγγελίας. Δυστυχώς, όμως, οι συνθήκες έχουν αλλάξει δραματικά. To Grexit δεν έχει φύγει από το τραπέζι, όπως πεπλανημένα νομίζουμε. Οι Αμερικανοί της «Wall Street Journal» γράφουν ότι η Ελλάδα και πάλι «σέρνεται». Ο Σόιμπλε επανεμφανίστηκε για να μας δείξει τα «νύχια» του και να προειδοποιήσει ότι το καλοκαίρι δεν ήταν μόνος, αλλά είχε 15 κράτη στο πλευρό του.
Ο Μεϊμαράκης έφαγε «ξύλο» από τους Γερμανούς στη Μαδρίτη, υποτίθεται για το Προσφυγικό, στην πραγματικότητα όμως για τις αντιμνημονιακές κορόνες υποψηφίων της Ν.Δ. Τι πιστεύει, λοιπόν, κανείς; Οτι με το να κόβει τα σχοινιά με την κυβέρνηση και να τη δαιμονοποιεί θα καταφέρει να γίνει αρχηγός της παράταξης; Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει να βολοδέρνει, συνεργαζόμενος σε μια επόμενη φάση, μία με το Ποτάμι, μία με το ΠΑΣΟΚ και μία με την Ενωση Κεντρώων; Οτι ο αρχηγός της Κεντροδεξιάς θα έχει την άνεση να παρακολουθεί απαθής και να κάνει αντιπολίτευση πολυτελείας; Αν ναι, κάνει λάθος. Δεν θα προλάβει.
Το 2016 θα είναι οδυνηρό έτος για την Ελλάδα και τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος σε κάποια στροφή της Ιστορίας θα παρακαλά τη Ν.Δ. να του απλώσει το χέρι για τη συγκρότηση μεγάλου συνασπισμού. Θα είναι δε τέτοια η κατάσταση στη χώρα, ώστε αυτός που θα ηγείται της παράταξης, όποιος κι αν είναι, δεν θα μπορεί να αρνηθεί τη συνεργασία, όπως δεν μπόρεσε -και καλά έκανε- ο Μεϊμαράκης το καλοκαίρι.
Η Ν.Δ. στο σύνολό της -ή μέρος αυτής, αν το σύνολο δεν υπάρχει (γιατί κάποιοι Ηρόστρατοι θα το έχουν θελήσει)- θα υποχρεωθεί για εθνικούς λόγους να απλώσει το χέρι στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι βέβαιο. Γι’ αυτό και ο ίδιος, πριν από τις εκλογές, αρθρογραφώ παράφωνα -σε σχέση με το κλίμα- για την αναγκαιότητα συγκρότησης μεγάλου συνασπισμού. Γι’ αυτό αρνούμαι να συμμετάσχω στην εκστρατεία δαιμονοποίησης του Τσίπρα.
Τι νομίζετε, άραγε; Οτι το κάνω με ενθουσιασμό, δεδομένων των απόψεών μου; Οχι. Βλέπω, όμως, τις ημέρες που έρχονται. Βλέπω τον ορίζοντα να διαγράφεται. Και, όταν βλέπεις να σκοτεινιάζει, το ζήτημα δεν είναι οι απόψεις σου για τον Τσίπρα, η συμπάθεια ή η αντιπάθειά σου για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η πατρίδα. Αυτή με καίει. Επειδή εξίσου πατριώτες είναι και οι υποψήφιοι αρχηγοί της Ν.Δ., θέλω να πιστεύω ότι θα αναθεωρήσουν την «τυφλή» στρατηγική τους.
