Του Jeffrey Tucker… Το Ινστιτούτο Aveda και άλλοι θεσμοί δείχνουν έναν νέο δρόμο για να ακολουθήσετε τις κλίσεις σας
Σκηνή πρώτη: Χρειαζόμουν ένα κούρεμα και κάποιος μου πρότεινε να πάω στο Ινστιτούτο Aveda. Ωραία. Κουρεύτηκα από μια φοιτήτρια που ήταν ευγνώμων για το ότι εργαζόταν πάνω σε έναν κανονικό άνθρωπο και όχι σε μια κούκλα. Είχε ακόμα 6 μήνες μέχρι να γίνει πιστοποιημένη αισθητικός με την άδεια να δουλέψει σε οποιοδήποτε κομμωτήριο, σταντ καλλυντικών ή σπα στη χώρα. Ήταν η πρώτη μου επαφή με ένα ινστιτούτο που έχει ξεκινήσει αρχικά ως εταιρεία καλλυντικών.
Σκηνή Δεύτερη: Συνάντησα μια έξυπνη νεαρή γυναίκα με υψηλή βαθμολογία και την ευκαιρία να περάσει σε ένα από τα κορυφαία Πανεπιστήμια της χώρας. Ο στόχος της από μικρή ήταν να γίνει γιατρός. Μια μέρα, όμως, αντελήφθη ότι αυτό το μέλλον ακουγόταν πράγματι δυσάρεστο. Δεν ήθελε να βρίσκεται σε άθλια δωμάτια όπου γίνονται εγχειρήσεις, παλεύοντας με τη γραφειοκρατία. Αυτό που πραγματικά της άρεσε ήταν τα μαλλιά, το μακιγιάζ και η μόδα. Γιατί να μην ακολουθήσει το όνειρό της; Αντί για το Πανεπιστήμιο, γράφτηκε στο Ινστιτούτο Aveda. Είναι χαρούμενη όσο δεν πάει.
Σκηνή Τρίτη: Πάω για κούρεμα κάπου αλλού και ρωτάω την κομμώτρια από πού ήρθε. Από την Ουάσινγκτον, μου απάντησε. Πώς κατέληξε ως κομμώτρια εδώ; Ήταν πιο κοντά στο σπίτι που αγόρασε στην Ατλάντα γιατί της άρεσε η γειτονιά και το σπίτι ήταν προσιτό οικονομικά. Οπότε μπορούσε να δουλέψει όπου ήθελε; Ναι. Γιατί; Επειδή ήταν απόφοιτος του Aveda, που είναι η καλύτερη πιστοποίηση που μπορεί να έχει κανείς σε αυτή τη βιομηχανία.
Οπότε σκέφτομαι το εξής: Ιδού μια σχολή (υπάρχουν δωδεκάδες σε όλη τη χώρα) στην οποία η εγγραφή διαρκεί έναν χρόνο και κοστίζει περίπου 15.000-20.000 δολάρια για να παρακολουθήσει κανείς τα μαθήματα. Συγκρίνετέ το με τα 4 χρόνια και τα 100.000-400.000 δολάρια που θα ξοδέψετε για ένα πτυχίο κολλεγίου. Πολλοί άνθρωποι που αφήνουν το κολλέγιο νιώθουν χαμένοι και μπερδεμένοι, με ελάχιστες δεξιότητες, μηδαμινή εργασιακή εμπειρία, και χωρίς δίκτυο στο οποίο μπορούν να απευθυνθούν για εύρεση εργασίας. Οι απόφοιτοι του Aveda όντως έχουν δεξιότητες, μπορούν να εργαστούν παντού και έχουν στη διάθεσή τους ένα τεράστιο δίκτυο εύρεσης εργασίας.
Ήταν η πρώτη φορά που άκουγα για αυτή τη σχολή. Όσο πιο πολύ την εξετάζω, τόσο περισσότερο φαίνεται αναπόφευκτο ότι τέτοιου είδους εκπαιδευτικά πρότυπα πρόκειται να αντικαταστήσουν το κολλέγιο για πολλούς ανθρώπους στα επόμενα χρόνια. Δεν έχει νόημα να περνούν όλα αυτά τα χρόνια και να ξοδεύουν όλο αυτό το χρήμα παίρνοντας ένα πτυχίο που οριακά προσφέρει κάτι στην αγορά εργασίας. Ναι, είναι απαραίτητο αν επιδιώκετε μια καριέρα στην ιατρική, τη νομική, τη λογιστική, τη μηχανική ή σε ακαδημαϊκό επίπεδο.
Αυτό ισχύει για ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων που πληρώνουν για να σπουδάσουν. Διαρκώς ακούμε για το πώς οι Πανεπιστημιακές σπουδές συνδέονται με υψηλότερες μισθολογικές αποδοχές, αλλά η σχέση αιτίας-αποτελέσματος σε αυτήν την περίπτωση είναι περίπλοκη, στην καλύτερη. Άλλοι άνθρωποι προβάλλουν το επιχείρημα ότι η συσχέτιση αυτή είναι εντελώς παραπλανητική. Στο μεταξύ, η πραγματική εμπειρία σε τομείς εκτός από αυτούς που απαιτούν πανεπιστημιακή πιστοποίηση παρουσιάζει κάτι εντελώς διαφορετικό.
Στο μεταξύ, το Aveda φαίνεται να ακμάζει, με τους σπουδαστές και τους απόφοιτους να μοιάζουν πολύ ευχαριστημένοι έχοντας όση κοινωνική κινητικότητα επιθυμούν. Αυτό που επισκέφτηκα στην Ατλάντα ήταν γεμάτο από σπουδαστές, άντρες και γυναίκες, που εργάζονταν όλοι τους σκληρά για να γίνουν επαγγελματίες. Υπάρχουν και άλλα στη Νέα Υόρκη, το Σικάγο, το Νασβίλ, και σε άλλες περιοχές της χώρας.
Νόμιζα ότι θα ήταν εύκολο να κάνω μια έρευνα σχετικά με το πότε ξεκίνησαν αυτές οι σχολές και πόσοι άνθρωποι τις παρακολουθούν. Δεν ήταν έτσι. Ούτε η σελίδα του Aveda στο Wikipedia αναφέρει κάτι για τα πολύ επιτυχημένα εκπαιδευτικά προγράμματά του. Φαίνεται να ξεγλιστρά από τα φώτα της δημοσιότητας και να αναπτύσσεται μόνο λόγω της υπόληψής του στη συγκεκριμένη βιομηχανία. Είμαι σίγουρος ότι τα προϊόντα του είναι εξαιρετικά, αλλά η εκπαίδευση είναι στην πραγματικότητα η ανατρεπτική του καινοτομία.
Σκηνή Τέταρτη: Προσκλήθηκα να συμμετάσχω σε μια συνάντηση επιστήμης δεδομένων στην Ατλάντα. Διεξαγόταν στις εγκαταστάσεις της Γενικής Συνάθροισης (General Assembly), που είναι ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα για τη διαχείριση ψηφιακών ιδιοτήτων. Η συνάντηση ήταν διασκεδαστική, αλλά αυτό που πραγματικά ξεχώρισε ήταν η ίδια η ύπαρξη του θεσμού αυτού. Η Γενική Συνάθροιση διδάσκει ανάπτυξη διαδικτυακού περιβάλλοντος, διαχείριση σχεδίων, δημιουργία ιστοσελίδων για αρχάριους, δεξιότητες στα κοινωνικά δίκτυα και δημιουργία κωδίκων υψηλού επιπέδου. Τα μαθήματά της μπορεί να διαρκούν από ένα βράδυ έως και τρεις μήνες. Το κόστος της υπηρεσίας εξαρτάται από το μάθημα. Η τελική πιστοποίηση είναι εντυπωσιακή για το βιογραφικό, και έρχεστε σε επαφή με ένα τεράστιο δίκτυο ανθρώπων, όπως και στο Aveda.
Αντίθετα με τα κοινά Πανεπιστήμια, η Γενική Συνάθροιση επιδιώκει στενές συνδέσεις με την υπάρχουσα επιχειρηματική κοινότητα. Καλεί επιχειρηματίες και τεχνικούς για να δώσουν διαλέξεις. Πολλοί από τους δασκάλους είναι στην πραγματικότητα εργαζόμενοι σε επιχειρήσεις εκεί στην περιοχή. Ο ρόλος της Γενικής Συνάθροισης είναι να διευκολύνει την ανταλλαγή γνώσεων μεταξύ αυτών που τις ασκούν και των επίδοξων εργαζομένων.
Φαίνεται ότι υπάρχουν και άλλοι τέτοιοι θεσμοί στην πόλη, συμπεριλαμβανομένου του Iron Yard (Σιδηρά Αυλή). Και σε όλη τη χώρα υπάρχουν εκπαιδευτικά προγράμματα για τη δημιουργία κωδίκων. Η τεχνολογική βιομηχανία είναι η γρηγορότερη σε εξέλιξη και μεταξύ των πιο κερδοφόρων στη χώρα, οπότε είναι λογικό ότι θα απαιτούσε πραγματικές πιστοποιήσεις και δεξιότητες, καμία από τις οποίες δεν παρέχεται από τους απίστευτα παλιάς σχολής θεσμούς, όπως τα Κολλέγια και τα Πανεπιστήμια.
Η τεχνολογική βιομηχανία μπορεί να έχει ωθήσει στην ανάδειξη όχι μόνο όλων αυτών των θαυμαστών, νέων τεχνολογιών που έχουν αλλάξει τη ζωή μας εκ βάθρων, αλλά και μιας νέας μορφής εκπαίδευσης. Αυτά τα εκπαιδευτικά προγράμματα θα μπορούσαν να δείξουν έναν νέο δρόμο μετά το λύκειο. Για ποιον ακριβώς λόγο πρέπει ένας άνθρωπος να περάσει άλλα 4 χρόνια στα θρανία, ακούγοντας έναν καθηγητή να κάνει διάλεξη, όταν θα μπορούσε να δουλεύει ενώ εκπαιδεύεται και βελτιώνεται σε μια δεξιότητα για την οποία υπάρχει πραγματική ζήτηση στην αγορά;
Όλοι ξέρουμε ανθρώπους γύρω στα 20 που ανατρέχουν στα Πανεπιστημιακά τους χρόνια και αναρωτιούνται τι κέρδισαν από όλα αυτά. Για πολλούς από αυτούς, το διάστημα που πέρασε για να πάρουν το πτυχίο τους χάθηκε άδικα. Πολλοί αποφοίτησαν χωρίς να ξέρουν ότι οι δουλειές απαιτούν στην πραγματικότητα να προσφέρει κανείς πολλά περισσότερα σε μια εταιρεία. Κανείς δεν πρόκειται να πληρώσει για ένα πτυχίο. Οι εργοδότες πληρώνουν για τις υπηρεσίες που προσφέρονται, όχι για ένα βιογραφικό. Ο μόνος σκοπός του βιογραφικού είναι να σημάνει ότι υπάρχει η μέγιστη πιθανότητα επιτυχίας στην εκτέλεση μιας πραγματικής εργασίας.
Να παραμείνω στο σχολείο;
Για πολλά χρόνια έχει ειπωθεί στους νέους ότι το κλειδί της επιτυχίας είναι «να παραμείνουν στο σχολείο». Αλλά τι συμβαίνει όταν η εμπειρία της ζωής τους δείχνει το αντίθετο; Ή ίσως ο ορισμός του τι αποτελεί «σχολείο» ή «σχολή» πρέπει να αλλάξει. Η εργασία μπορεί να αποτελεί σχολείο. Η εκπαίδευση μπορεί να συνδυαστεί με εργασία. Η εκπαίδευση πρέπει να είναι δομημένη έτσι ώστε να μεταδίδει όχι μόνο αφηρημένες «γνώσεις», αλλά αληθινή, εμπειρική γνώση. Και τι θα γίνει αν φανεί τελικά ότι η εκτέλεση των πραγμάτων με διαφορετικό τρόπο είναι πιο διασκεδαστική σε κάθε περίπτωση, για να μην πω πιο επικερδής οικονομικά;
Αναλογικά: για γενιές και γενιές, είχε ριζώσει στους Αμερικανούς η ιδέα ότι η μοναδική σπουδαιότερη και ασφαλέστερη επένδυση που θα μπορούσαν ποτέ να κάνουν ήταν ένα σπίτι. Αυτή η ψευδαίσθηση καταρρίφθηκε το 2008. Τώρα οι άνθρωποι βλέπουν τα σπίτια όπως είναι: καλά για κάποιους σκοπούς, όχι και τόσο καλά για άλλους, και με κανέναν τρόπο δεν αποτελούν εγγύηση μελλοντικού υψηλού εισοδήματος.
Το ίδιο ισχύει και για τα Πανεπιστήμια. Η διαφορά είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το γνωρίζουν ακόμα. Στο μεταξύ, οι σχολές που προσφέρουν πραγματικές δεξιότητες για τον πραγματικό κόσμο ακμάζουν όσο ποτέ άλλοτε.
