Τιμωρητικές πρακτικές πρόληψης.
Πρέπει να γίνει και σταδιακά κοινή μας παραδοχή, οτι φάρμακο για τή σωτηρία μας υπάρχει, υπήρχε πάντα, ήταν και είναι μέσα στον καθένα μας, η αναζήτηση της λύσης για κάθε μας πρόβλημα,αλλά αυτό απαιτούσε-απαιτεί και λίγο σκέψη απο μέρους μας.
Ό “Ιατρός- πολιτικό προσωπικό” επαγγελματίες του είδους, εδώ και κάτι δεκαετίες παινεύονται για το δικό τους μαγικό φάρμακο, κάτι ασπιρίνες δηλαδή με πολλές υποσχέσεις μαζί, που τάχα μου θα θεραπεύει μέχρι και τον καρκίνο.
Και φτάσαμε έτσι στον Γενάρη στο “τελικό στάδιο”, με σοβαρές επιπλοκές πλέον και χωρίς κάποιο ορατό αποτέλεσμα από ‘τις “μη θεραπείες” που λαμβάναμε.
Μέσα σε μια ομαδική παράκρουση έσπευσε ένας ερασιτέχνης “ιατρός”, αλλά επαγγελματίας αριστερός “του μπάχαλου και της προσόδου” και αφού έταξε διπλή και τριπλή δόση, πλειοδότησε σχεδόν στα πάντα και ανέλαβε τον μεγάλο ασθενή.
Έξι μήνες μετά διαπιστώνουμε,ότι δεν θα υπάρξει ούτε καν και αυτή η “μη θεραπεία” που συνηθίσαμε τόσα χρόνια. Εν τω μεταξύ ο υπουργός Υγείας της “πρώτη φορά αριστερά” κυβέρνησης που παλεύει για την “Ευρώπη της αλληλεγγύης και του διαφωτισμού”, προαναγγέλλει τιμωρητικά μέτρα για εκείνους τους πολίτες που θα αμελήσουν τη διενέργεια προληπτικών εξετάσεων.
Αντί να καταστρώσουν σχέδιο πρόληψης σοβαρών παθήσεων λαμβάνοντας υπόψη σχέδια εφαρμοσμένα άλλων χωρών, αποφασίστηκε να εφαρμοστούν τιμωρητικές πρακτικές απέναντι στους αμελείς πολίτες .
Επικαλούνται το γεγονός ότι οι πολίτες δεν προσήλθαν στην πρόσκληση δωρεάν προληπτικών εξετάσεων κατά του καρκίνου.
Πότε δημοσιοποιήθηκαν στο ευρύ κοινό αυτού του είδους τις εξετάσεις; Πότε άρχισε το υπουργείο Υγείας σε συνεργασία με το υπουργείο Παιδείας να μελετάται η εισαγωγή μαθήματος σχετικού με την υγεία και την πρόληψη για να ενημερωμένους και ευαισθητοποιημένους πολίτες γύρω από τέτοια θέματα;
Αυτό τό κράτος πού περνάει σε πρακτικές που τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν από τον φρικαλέο ναζισμό κ. υπουργέ της Υγείας, δεν μπορεί να έχει καμία ηθική παρά μόνο αστυνομία, όπως έλεγε εύστοχα ο Αλμπέρ Καμύ. Οι αξιακές καταβολές της κοινωνίας μας πολτοποιήθηκαν μέσα στην τραγική επιδείνωση των οικονομικών μεγεθών κάθε οικογένειας.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι με την βεβαιότητά τους, προσδιορίζουν με την ψήφο τους μαζί με τους ανέργους το εκλογικό αποτέλεσμα.
Κανείς δεν μπορεί να ελπίζει σε βελτίωση ώστε και να έχει λόγο και κίνητρο να πολεμήσει για την ανάδειξη των πολιτικών και κοινωνικών αξιών σε μια κοινωνία ευνομούμενη, γιατί έχει χαθεί η ελπίδα.
Όλοι δουλεύουν όλους, και το γνωρίζουμε αλλά το έχουμε ανάγκη να δείχνουμε κάπου-κάπου ότι επαναστατούμε και αντιστεκόμαστε.
Θέλουμε να πιστεύουμε ότι επιλέγουμε σωστά και διαμορφώνουμε τη ζωή μας,αλλά όπως κι οι κατάδικοι, επιλέγουμε το χειρότερο, έτσι για να τελειώνει πιο σύντομα το μαρτύριό μας.
