Του Σάκη Μουμτζη… Αν δέκα άνθρωποι αδιαφορώντας για τη ζωή τους θέλουν να αιματοκυλίσουν μία περιοχή, θα το πετύχουν. Οι κανόνες της συνωμοτικότητας που τηρούν, το τεράστιο πλήθος μέσα στο οποίο είναι χαμένοι, το οργανωτικό minimum που απαιτείται για τέτοια χτυπήματα, όλα αυτά ελάχιστα περιθώρια προληπτικής δράσης αφήνουν στις διωκτικές αρχές.
Μα πάνω από όλα οι μηχανισμοί άμυνας των δυτικών κοινωνιών είναι δομημένοι πάνω στην αξιακή βάση της υπεράσπισης της ζωής των πολιτών που είναι αυταξία για τον πολιτισμένο κόσμο και υποθέτουν πως και οι πιθανοί δράστες αξιολογούν έτσι και τη δική τους ζωή. Όταν οι τελευταίοι αδιαφορούν παντελώς για αυτήν τα αμυντικά συστήματα καθίστανται διάτρητα και εν πολλοίς αχρηστεύονται.
Και λοιπόν, τι θα γίνει; Οι δυτικές κοινωνίες θα πρέπει να μάθουν να ζουν με το φόβο; Όχι βέβαια. Γιατί ζωή με φόβο, δεν είναι ζωή. Ζωή υπό προϋποθέσεις, δεν είναι ζωή. Ζωή με αυτολογοκρισία, δεν είναι ζωή. Ζωή που ακυρώνει τις αξίες του δυτικού κόσμου, δεν είναι ζωή. Όλα αυτά ισχύουν για όλους όσοι ασπαζόμαστε έναν τρόπο ζωής και σκέψης- αυτά πάντα πάνε μαζί – που θεμελιώθηκε σε αυτό το μέρος της γης , την Ευρώπη, εδώ και πολλούς αιώνες. Μία ήπειρος με πολλές σκοτεινές περιόδους, που όμως γρήγορα χάθηκαν μέσα στην Ιστορία της.
Οι φανατικοί ισλαμιστές, οι φυσικοί και οι ηθικοί αυτουργοί αυτών τον πολύνεκρων επιθέσεων, δεν επιζητούν εκδίκηση. Δεν είναι φορείς ενός πνεύματος απονομής ιστορικής δικαιοσύνης για την αποικιοκρατία. Αυτά τα υποστηρίζουν οι εγχώριοι αντι-ιμπεριαλιστές, που βρίσκουν την ευκαιρία να δείξουν την αποστροφή τους στο σύστημα αξιών του δυτικού κόσμου. Οι φανατικοί ισλαμιστές θέλουν να καταστρέψουν τον πολιτισμό μας, όπως και κάθε πολιτισμό, γιατί αυτό επιτάσσει η θρησκεία τους. Η καταστροφή των μνημείων στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στην Παλμύρα, αυτό μαρτυρεί.
Η μόνη άμυνα που υπάρχει απέναντι στον ισλαμοφασισμό είναι η υπέρβαση του φόβου. Το χτύπημα στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μαδρίτης, στις 11 Μαρτίου του 2004, ήταν συντριπτικό. 191 νεκροί. Κι όμως η ισπανική κοινωνία εκπαιδευμένη στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, το ξεπέρασε. Έζησε και ζει χωρίς να θίξει τον τρόπο ζωής της. Έχοντας βιώσει από τα περιστατικά εγχώριας τρομοκρατίας τις συνέπειες της, διαμόρφωσε μία συμπαγή συνείδηση για τις αξίες που απειλούνται. Και διατήρησε αυτές τις αξίες αλώβητες και αναλλοίωτες.
Το παράδειγμα αυτό δείχνει πως πρέπει να κωφεύσουμε στις φωνές που επιζητούν στο όνομα της προστασίας της ζωής των ευρωπαίων πολιτών, να αλλάξουμε τα περισσότερα από αυτά που συνθέτουν το σύγχρονο πολιτισμό μας. Γιατί και τη ζωή μας δεν θα προστατεύσουμε από μία δράκα φανατικούς και την καθημερινότητα μας θα υποβαθμίσουμε. Μια καθημερινότητα χωρίς την ελευθερία της μετακίνησης, της επικοινωνίας, της δημιουργίας, θα είναι ανυπόφορη.
