Θανάσης Φωτίου….42 χρόνια μετά. Κοντά 500 τόσους μήνες. Κάπου 15 χιλιάδες 330 μέρες. Υπολογίστε. Ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα… 42 χρόνια μετά, λοιπόν. Και η πολιτεία ανένηψε. Ξαφνικά. Θυμήθηκε τις βιασθείσες γυναίκες του πολέμου. Τα θύματα της αγριότητας των Τούρκων στρατιωτών. Πού ήταν το ‘75, το ‘76; Πού ήταν το ‘77; Θα αναρωτιέστε. Είχε άλλες προτεραιότητες, μπορεί να πει κάποιος. Να στεγάσει τους πρόσφυγες, να θρέψει τα ορφανά, να ανασυντάξει τις δυνάμεις της. Πού ήταν τότε το ‘80; Το ‘85; Σάμπως δεν θα μπορούσε έστω και το ‘90; Κι όμως. Τίποτα. Μετά ξεχαστήκαμε. Μετά αφαιρεθήκαμε. Λίγο τα φρου-φρού, λίγο τ’ αρώματα… Άρχισαν να ξεθωριάζουν και οι αντικατοχικές, τα συνθήματα κατάντησαν ρουτίνα… Και μετά, η ξεδιαντροπιά του ωχαδερφισμού. Αρχίσαμε να σπάμε πλάκα με ανθρώπους που παλεύανε και που δεν μας ενόχλησαν ποτέ. Με τη Φωκά, για παράδειγμα και το μουστάκι της. Τη «δασκάλα του γένους». Μια γυναίκα που έμεινε εγκλωβισμένη για 30 χρόνια σ’ ένα χωριό της Καρπασίας. Τη θέλαμε, βλέπετε, με χαλάουα. Την οποία αφού τιμήσαμε, βραβεύσαμε, στύψαμε και εκμεταλλευτήκαμε ο καθένας για την πάρτη του, την ανταμείψαμε πετώντας την σ’ ένα σπίτι ενός υπνοδωματίου σε κάποιο συνοικισμό. Και την ξεχάσαμε. 42 χρόνια μετά, λοιπόν, και θυμήθηκε τώρα η πολιτεία τις βιασθείσες γυναίκες του πολέμου. Έτσι ξαφνικά. Σαν να το ‘χε τάμα ανεκπλήρωτο. Στην αρχή τις κάλεσε να υποβάλουν δικαιολογητικά. Τεκμήρια. Ήθελε να τις περάσει από ιατροσυμβούλια. Να τις τσεκάρει. Να πιστοποιήσει τον βιασμό. Είστε σίγουρα βιασμένη κυρία μου ή ήρθατε για το επίδομα; Καθίστε να σας τσεκάρουμε. Κάπως έτσι. Μετά, τα μπάλωσε η Αιμιλιανίδου. Η οποία τρία χρόνια τώρα πασχίζει να δώσει το εγγυημένο και δεν το ‘χει καταφέρει. Όχι, προς Θεού, είπε, γράψτε λάθος. Όλα θα γίνουν με διακριτικότητα. Και χωρίς την παρουσία των γυναικών. «Καλύπτονται από το Νόμο των Παθόντων και θα βοηθηθούν»… Μάλιστα. Κάλλιο αργά παρά ποτέ; Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Αλλά τι σόι κράτος είναι αυτό που χρειάστηκε 42 ολόκληρα χρόνια για να κάνει τα αυτονόητα; Τι σόι κράτος είναι αυτό που δεν μερίμνησε την ώρα που έπρεπε; Τι σόι κράτος είναι αυτό που στρουθοκαμήλιζε για 42 χρόνια; Εδώ, θα μου πείτε, αυτή η πολιτεία έκανε χειρότερα. Έπαιξε με το δράμα των αγνοουμένων. Με τον πόνο των μανάδων, των συζύγων και των παιδιών τους. Συνειδητά. Υπάρχει μεγαλύτερη ξεφτίλα από αυτό; Της πήρε περισσότερο από 30 χρόνια μέχρι ν’ αρχίσει να ξεθάβει αυτούς -τους άγνωστων στοιχείων νεκρούς- που είχε θαμμένους στις ελεύθερες περιοχές. Μέχρι να παραδεχτεί πως έχει θαμμένους αγνοούμενους στην πλευρά της. Θαρρείς και θα μειωνόταν η πιο δραματική πτυχή του πολέμου εάν ο αριθμός δεν ήταν 1619. Εάν οι αγνοούμενοι ήταν φερ’ ειπείν 619 ή 1200. Προτίμησε να κάνει σημαία και παντιέρα του αγώνα της τις φωτογραφίες εκείνες που τους έδειχναν τη στιγμή της σύλληψής τους, ενώ στα απόρρητα συρτάρια της είχε τις υπόλοιπες φωτογραφίες, εκείνες που τους έδειχναν σκοτωμένους. Και ζητούσε τη διακρίβωση της τύχης τους, ενώ ήξερε. Προτίμησε να έχει αγνοούμενους θαμμένους στα κοιμητήρια των ελεύθερων περιοχών, παρά να ξαλαφρώσει τον πόνο των συγγενών τους. Έβλεπε για 26 ολόκληρα χρόνια την Ανδριανή Πάλμα και τις κόρες της να λιώνουν μέρα με την ημέρα, χρόνο με το χρόνο, θεωρώντας τον σύζυγο και πατέρα τους αγνοούμενο, ενώ στα αρχεία της η ξεφτιλισμένη πολιτεία είχε μαρτυρίες που τεκμηρίωναν πως ήταν νεκρός και θαμμένος στη Λακατάμια. Τα ίδια δεν έκανε και με τους λοκατζήδες του Νοράτλας; 42 χρόνια αναλγησίας. Και ασέβειας. Σκεπάσαμε άρον-άρον το φλεγόμενο αεροπλάνο μαζί με τα σώματα 19 νεκρών παλικαριών. Κι άντε αυτό έγινε τις πρώτες μέρες και μέσα στον πανικό του πολέμου. Μετά; Μετά, αντί να σκάψουμε με τα χέρια μας, να βγάλουμε και να θάψουμε με τιμές τους νεκρούς, τους τσιμεντώσαμε. Ούτε κηδεία, ούτε στερνό αντίο. Χτίσαμε από πάνω τους ένα αξιοπρεπέστατο μνημείο και κάθε χρόνο φέρναμε τις μαυροφορεμένες μάνες να κλαίνε τους αγνοούμενους γιους τους πάνω στα άσπρα κενοτάφια, ενώ κουστουμαρισμένοι πολιτικοί κατέθεταν, συγκλονισμένοι δήθεν, στεφάνια στη μνήμη τους.Πατώντας πάνω από τα πτώματά τους. Κυριολεκτικά.
. 
Θανάσης Φωτίου philenews.com
