« Με λένε Τζαμέλ Ζαρούρ.
Οι δικοί μου ήρθαν απ” τ” Αλγέρι, απ’ το Μπελκούρ.
Ο πατέρας μου ήταν ταπετσέρης επίπλων. Δεν τον γνώρισα πολύ και λίγο τον είδα.
………………………………………..
Κανείς δεν έφτιαχνε έπιπλα κι ο πατέρας έπινε όλη μέρα παστίς. Έπεσε και σκοτώθηκε και τον μαζέψαν με το φτυάρι. Η μάνα έκλαιγε, μα μένα δεν μ’ ένοιαξε.
………………………………………..
Μου δώσαν τ” όπλο κι άρχισαν τις μαλακίες τους, για να μη φοβηθώ, λέει.
Στ” αρχίδια μου, τους είπα. Έχω όλο τον κόσμο και τη ζωή και τις μαλακίες σας γραμμένα στ” αρχίδια μου. Δε με νοιάζει.
Ο κόσμος με γάμησε, θα τον γαμήσω κι εγώ.
Δεν λυπάμαι κανέναν. Εμένα ποιος με λυπήθηκε; Θα τα γαμήσω όλα. Κι αν θες να λέω πόσο μεγάλος είναι ο θεός θα το λέω. Δεν με νοιάζει. Δεν πιστεύω. Μισώ. Αυτή είναι η πίστη μου.
Μισώ. Γιατί δεν έζησα τίποτα άλλο.»
( το « Βιογραφικό ενός Τζιχαντιστή», Γελωτοποιός, sanejoker
Πρώτο ανθρωπιστικό αξίωμα : κανένας δεν έχει δικαίωμα να σκοτώνει.
- Σαφώς…, αλλά ΚΑΝΕΝΑΣ. Και φυσικά με ΚΑΝΕΝΑΝ τρόπο , δηλαδή δεν είναι ότι απαγορεύονται οι βόμβες και τα καλάζνικωφ, αλλά άμα σε κτίσω ζωντανό και σ’ αφήσω να πεθάνεις ασφυκτιώντας είναι οκ, ή άμα σε εξαναγκάσω να πηδήξεις απ’ το μπαλκόνι δεν σε σκότωσα εγώ ( ξέρετε , υπάρχουν πολλά διάσημα «πηδήματα» απ’ την Πράγα ως την Αθήνα κι ως τα πέρατα του κόσμου και σ’ όλες τις εποχές).
Σημ. είπαμε Κανένας. Ούτε ο Θεός.
Δεύτερο ανθρωπιστικό αξίωμα : μην κάνεις στους άλλους αυτό που δεν θέλεις να κάνουν εκείνοι σε σένα.
- Σωστά. Αλλά…, αν στο έχουν ήδη κάνει; Διότι ναι μεν το «κρίμα» είναι μια αλυσίδα και προκαλεί και αλυσιδωτές αντιδράσεις, αλλά πάντοτε κάπου υπάρχει η άκρη του νήματος, αυτός που έκανε την αρχή.
- Άραγε θα αμφισβητούσαμε σήμερα την κρίση του Αγαμέμνονα, που αθωώνει την Εκάβη για την τύφλωση του βασιλιά των Θρακών Πολυμήστορα και τον φόνο των δύο γιών του, λέγοντας ότι το κακό δεν το άρχισε αυτή αλλά ο Πολυμήστορας , που σκότωσε, λήστεψε τον γιό της Εκάβης Πολύδωρο και πέταξε το πτώμα του στην θάλασσα ;
- Ένα είναι σίγουρο : το μαχαίρι κόβει το καρπούζι κι όχι το αντίθετο. Τώρα αν έχεις και το μαχαίρι και το καρπούζι εσύ, αποφασίζεις κατά το κέφι σου τι θα τα κάνεις…, πάντως σπάνια είδα καρπούζι ν’ αποφασίζει και δεν είμαι απόλυτα σίγουρη ότι αν το μαχαίρι μπορεί ( ν’ αποφασίσει, εννοώ)…., σίγουρα όμως είναι η φύση του να κόβει. Δηλαδή τα πράγματα έχουν μια «ροή», σαν να λέμε οι Σταυροφόροι ήταν από την Δύση και πήγαν στην Ανατολή κι όταν κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ για να την σώσουν απ’ τους άπιστους, εκεί μέσα δεν υπήρχαν πιστοί αλλά μπόλικο χρυσάφι κι άνοιγαν κι οι δρόμοι της Ανατολής.
Αργότερα θα άνοιγαν κι εκείνοι του πετρελαίου.
Περιέργως βλέπετε ακόμη και το μετάξι απ’ την ανατολή ήρθε.
Κι η Αμερική έτσι ανακαλύφθηκε επισήμως, γιατί ο Κολόμβος έψαχνε την Ινδία, που ήταν ανατολικά, αλλά… επειδή η γη είναι στρογγυλή….,ξέρετε,…
Βέβαια κι αυτός χρυσό έψαχνε κι η βασίλισσα Ιζαμπέλλα αρχικά πολύ του θύμωσε που της πήγε κακάο.
Κάπως έτσι θα σκέφτηκε κι όποιος έκανε το σλόγκαν :
« Τι θα γινόταν αν το Κουβέιτ δεν έβγαζε πετρέλαιο αλλά μπρόκολα;».
Τρίτο ανθρωπιστικό αξίωμα : οι πολιτισμένοι άνθρωποι δεν λύνουν τις διαφορές τους με την βία.
- Μένει να ξεκαθαρίσουμε ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ και ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΣΜΟΣ :
Μην είναι το χρηματιστήριο ; Μην είναι το καινούργιο κινητό; Μην είναι το βιάγκρα;
- Ή μήπως όχι, τίποτα απ’ αυτά, μήπως πολιτισμός είναι η ενθύμηση της γνώσης, το «ξύπνημα» της αρχέγονης σοφίας μέσα μας, η επιθυμία της μνημοσύνης και η ενδελέχεια της σύνδεσης με το όλο, με όλους, με το σύμπαν…, ε;
- Βέβαια αν τυχόν είναι έτσι τα πράγματα, τότε θα είχαμε ένα πρόβλημα να κατατάξουμε στον χώρο του πολιτισμού πολλές από τις σειρές στην τηλεόραση, αρκετά από τα περιοδικά που διαβάζουμε, την ανηλεή ανάγκη διάκρισης βάσει της προσωπικής εικόνας και δύναμης (δες ντύσιμο, αξεσουάρ, σχέσεις, γάμος, πολιτική, θρησκεία, δουλειά ,τέχνη, μουσική κ.ά. πολλά), εκπαιδευτικά ιδρύματα, κατώτερα , ανώτερα, ανώτατα, κλπ.κλπ.κλπ.
Κι επειδή το ζήτημα μετατρέπεται σε αιχμηρό δίλλημα, σταματάω εδώ.
Τέταρτο και τελευταίο ανθρωπιστικό αξίωμα : ο ηθικός αυτουργός ενός εγκλήματος είναι το ίδιο ένοχος με τον δράστη. Πολύ χειρότερα κιόλας αν είναι, εν ωφελεία του, ο ψυχρός παρακινητής του εγκλήματος. Ο δε παρατηρητής του εγκλήματος είναι συνένοχος, αφού παρίσταται και δεν το αποτρέπει – άρα το (το έγκλημα) επιτρέπει να συμβεί.
- Γι’ αυτό κι ο Πιλάτος , ο Πόντιος, είπε «νίπτω τας χείρας μου» , και του φέραν μια λεκάνη του ανθρώπου και αποποιήθηκε το κρίμα και μετά λέει έγινε χριστιανός.
Βέβαια είχε δει η γυναίκα του όνειρο και του είπε να μην τον πειράξει τον Ιησού, αλλά ο Πιλάτος τόφερε από δω, τόφερε από κει, οι λογαριασμοί δεν τούβγαιναν, έστειλε στην γυναίκα του μήνυμα να τον συμβουλέψει κι εκείνη σκέφτηκε την λεκάνη.
Μόνο που δεν ήταν και πολύ χοντρόπετσος, σαν τον κανά Οκτάβιο να πούμε, κι είχε εφιάλτες για πολύ καιρό, πεταγόταν τα βράδια και φώναζε «δεν φταίω εγώ, ο Καϊάφας τα μαγείρεψε με τον Καίσαρα, τα του Καίσαρα τω Καίσαρι, τι να έκανα». Μέχρι που δεν άντεξε κι η γυναίκα του μια μέρα- νύχτα δηλαδή- και του είπε : «Πιλατάκο μου, δεν έχει σημασία, ότι έγινε-έγινε και δεν ξεγίνετε κι αυτός σταυρώθηκε, αλλά εδώ που τα λέμε κι ο Καϊάφας το φίδι κι ο Άννας η αλεπού τον κώλο τους κοίταγαν, όπως κι εσύ τον δικό σου . Μια όμως που αυτός είπε «Πάτερ, Πάτερ άφες αυτοίς», και συγχώρησε και τον ληστή, δεν κάνεις κι εσύ μια μετάνοια, πες και «ουκ ίδον τι έπραττα», μπας και κοιμηθούμε και κανά βράδυ; Θα δεις, μέχρι κι η ιστορία θα σε συγχωρήσει και θα σου γράψουν κι αφιερώματα γιατί εφάνης δίκαιος κι έπειτα μετανοών.»
Κι έτσι έγινε θρυλικό και το «νίπτω τας χείρας μου».
- Διότι για να πούμε τα σύκα-σύκα και την σκάφη-σκάφη (αν και ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς πάει να πει αυτό, τέλος πάντων δεν είναι της ώρας),
δεν έχει και τόση σημασία τελικά ποιος έκανε τι, κι ούτε γιατί, αλλά πως το σερβίρει μετά, κι αν καταφέρει να το κάνει καλά , όλα συγχωρεμένα, μας «πείθει». Και δεν είναι κι εύκολο, θέλει και μαγκιά για να κάνει κανείς κάτι τέτοιο. Κι εμείς σαφώς τέτοιες «μαγκιές» τις εκτιμούμε δεόντως κι ύστερα καταλήγουμε να τις πιστεύουμε κιόλας.
- Όπως λέει κι η Λόφτους «κατασκευάζουμε αναμνήσεις, κι όσο πιο θύματα θέλουμε να είμαστε, τόσο πιο πειστικές –ψευδείς- αναμνήσεις κατασκευάζουμε» κι όπως λέει κι ο Φέστινγκερ «αντί να προσαρμόζουμε την συμπεριφορά μας έτσι ώστε να ταιριάζει στις πεποιθήσεις μας, προσαρμόζουμε τις πεποιθήσεις μας έτσι ώστε να ταιριάζουν στη συμπεριφορά μας, ακόμη κι ενάντια στην λογική σειρά των πραγμάτων.»
Πως Αλέξανδρος να πούμε, για να είναι θρυλικά δίκαιος, κυνηγούσε στα πέρατα του Αφγανιστάν τους δολοφόνους του Δαρείου, ε; Κι έτσι βρήκε και την Ρωξάνη.
Βέβαια τον είχαν απαλλάξει από μεγάλο μπελά οι δολοφόνοι, γιατί θάθελα νάξερα τι θα έκανε αν δεν τον σκότωναν. Ίσως τον δίκαζε σαν εγκληματία πολέμου και θάχανε την ευκαιρία ο Κόλιν Φάρελ στην ταινία να κυνηγά στα πέρατα του Αφγανιστάν τον Μπιν Λάντεν.
Υπο-αξίωμα λογικής : όλοι οι εκτελεστές , της οποιασδήποτε αρχής, έχουν σχεδόν παρόμοιες ιστορίες, ιστορίες περιθωρίου, εκεί όπου το συναίσθημα αναγκαστικά και για επιβίωση αποκτά την ρηχότητα που επιτρέπει στο ένστικτο να θριαμβεύει :
διότι βεβαίως κανείς ποτέ δεν κατηγόρησε την τίγρη για βιαιότητα, καθώς είναι “θηρίο”, που θηρεύει και θηρεύεται, κι είναι “άγρια”, δηλαδή ζει στους αγρούς της ζούγκλας της. Έτσι κι οι εκτελεστές. Θηρεύουν και θηρεύονται στην «ζούγκλα των πόλεων».
- Εκτελεστές, δηλαδή η κατώτερη βαθμίδα στην ιεραρχία της οργάνωσης, τα “μούσκουλα”. Τα ντόμπερμαν.
Το μυαλό είναι άλλοι. Μαφία ή τζιχαντιστές δεν έχει σημασία.
Ούτε στην CIA έχει, αλλά οι πράκτορες της CIA φαντάζουν πιο αξιοπρεπείς στα μάτια του κοινού που εκπαιδεύτηκε μ’ αμερικάνικα οπτικοακουστικά πονήματα : οι τύποι το κάνουν καθαρά για λεφτά, κι αυτό στον κόσμο μας τους δίνει αξιοπρέπεια. Μάλιστα… ακόμη κι αν κατά λάθος βλέπεις «Την εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου» του Κούλογλου, ίσως να το δεις έτσι.
Ίσως ακόμα και ν΄ ανταποκρίνονται στο δυτικό πρότυπο του “καλού ανθρώπου”, αφού καλός άνθρωπος είναι αυτός που καθημερινά σέβεται τους άτυπους κανόνες της θηριωδίας φορώντας μοδάτο κι ατσαλάκωτο κουστούμι….
- Όσες σφαγές κι αν έγιναν στην Συρία ή στην Γάζα ή ό,που , τέτοια παράκρουση συμπασχόντων όπως προχθές δεν εκδηλώθηκε ποτέ.
Μόνο με τους Δίδυμους Πύργους θυμάμαι να έχει γίνει κάτι παρόμοιο. Και μετά ήρθε ο “ιερός πόλεμος” εναντίον των τρομοκρατών, αφανίζοντας σχεδόν -τι σχεδόν δηλαδή- το Αφγανιστάν. ( πολύ με μπερδεύει το γεγονός ότι κι οι Τζιχαντιστές λεν ότι κάνουν «ιερό πόλεμο», τέλος πάντων ποιός απ’ όλους τους πολέμους είναι ιερός και ποιός δεν είναι;)
- Σκεφθείτε λοιπόν:
Με τους περισσότερους λαούς της νότιας Ευρώπης ξεσηκωμένους, διότι η λιτότητα τους στραγγαλίζει και της Βόρειας στα πρόθυρα εκδήλωσης ανησυχητικών τάσεων προς ακραίες κατευθύνσεις, είτε δεξιόθεν-είτε αριστερόθεν
Με το μεταναστευτικό να «καίει», καθώς οι άνθρωποι εγκαταλείπουν χώρες της ανατολής ( κυρίως Αφγανιστάν) και Μέσης Ανατολής ( βασικά Συρία) κατά πλήθη,
Στις παρυφές της υπογραφής του ΤΤΙΡ ( Transatlantic Trade and Investment Partnership = δι-ατλαντική σχέση εμπορίου και επενδύσεων, σας λέει κάτι; )
Γίνεται μια “μασίφ” τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι.
Ο Ολάντ κλείνει τα σύνορα.
Οι αντιτρομοκρατικές τακτικές θα τεθούν σε εφαρμογή τρομοκρατώντας μας.
Τα πιόνια του ντόμινο άρχισαν ένα- ένα να πέφτουν.
