Δεν είναι πλέον “ο Ναός της Δημοκρατίας” αυτός που συστηματικά προσφέρεται για “θέαμα” με delivery και πατατάκια εντός κι εκτός Ελλάδος.
Αυτό δεν είναι πρόβλημα “θεσμικής δυσαρμονίας”.
Αυτά είναι εκ των υστέρων αποτελέσματα διαχρονικής και μεγάλης έλλειψης θεσμών.
Δεν μπορεί να θυμόμαστε τώρα πως δεν λειτουργούν σωστά τα …δημοψηφίσματα, ή οι κανόνες.
Επί σαράντα χρόνια γκρεμίστηκε, λοιδωρήθηκε και απαξιώθηκε κάθε θεσμός.
Πολεμήθηκε κάθε κανόνας, στο όνομα δήθεν των ελευθεριών, ενώ οι κανόνες είναι εκεί για να διασφαλίζουν τις ελευθερίες των αδύναμων (οι άλλοι τις έχουν μας λένε), μην τα ξαναλέμε, όποιος δεν καταλαβαίνει είναι ακατάλληλος για διακυβέρνηση στον 21ο αιώνα, πλανήτη Γη, όβερ.
Άλλο να ελέγχονται οι θεσμοί, άλλο να μεριμνούμε διαρκώς για να ανταποκρίνονται ακριβώς στα υψηλά καθήκοντά τους.
Κι άλλο επειδή κάποτε κάποιοι δεν λειτούργησαν, να τους τελειώσουμε όλους. Όπως έγινε.
Και αυτοί που γκρέμισαν κάθε θεσμό όταν δεν τους βόλευε, είναι επικίνδυνοι.
Και αυτοί που κηρύττουν στο όνομα των θεσμών ενώ υπηρετούν τους εαυτούς τους, είναι επικίνδυνοι.
Σαράντα χρόνια αντί να φτιάξουμε θεσμούς σωστούς, τους γκρεμίζαμε.
Στο τέλος φτάσαμε, ο άξιος να την πληρώνει παντού. Να εξαλείφεται, να απαλλοτριώνεται.
Στην πολιτική, στην οικονομία, στην επιχειρηματικότητα, στην κοινωνία.
Αυτό είναι έλλειψη θεσμών.
Τα μνημόνια ήταν το αποτέλεσμα, όχι το αίτιο.
Αποτέλεσμα έλλειψης θεσμών και δημιουργίας – διατήρησης υψηλού παραγωγικού και κοινωνικού επιπέδου, ενώ μας δόθηκαν εργαλεία.
Δεν το καταλάβαμε, θα το ζήσουμε όμως.
Δεν βρίσκεις το δίκιο σου στην εφορία, στην πολεοδομία, στο δικαστήριο και στη δουλειά σου δεν έχει αξιοκρατία.
Δεν θα το βρεις και στη Βουλή.
Δεν θα το βρεις στο ΕΣΡ.
Δεν θα το βρεις στον Άρειο Πάγο.
Δεν θα το βρεις στον ΠτΔ.
Δεν είναι το πρόβλημά μας η ερμηνεία του δημοψηφίσματος.
Απελπισμένα κάποιοι λέγαμε να μη γίνει και εκεί νιώθεις ότι δεν υπάρχει πια τίποτα.
Εκεί που ψάχναμε ποιος μπορεί να σταματήσει αυτά που έρχονται.
Όχι για να μην εκφραστεί ο περήφανος ελληνικός λαός, αλλά γιατί βλέπαμε τον εκμαυλισμό του να έρχεται, πάνω σε ένα κύμα ψεκασμένης όψιμης περηφάνιας.
Περηφάνιας με λάθος τρόπους, για τους λάθος λόγους.
Ναι το είδαμε όλοι ότι ήταν βλακεία το ερώτημα.
Ναι φυσικά θα είναι βλακεία και η απάντηση.
Το ίδιο και η ερμηνεία της.
Το ίδιο και η συνέχειά της.
Οι θεσμοί είναι εκεί για να σταματούν το step one.
Mετά η κατρακύλα παίρνει φόρα.
Κι έχεις για …θεσμούς, επικίνδυνους νάρκισσους.
Δεν είναι οι σύγχρονοι Νέρωνες που σε 50+ μέτωπα κατακαίνε την ανεμόεσσα πατρίδα μας, πανελλαδικά.
Δεν είναι η αλλοπρόσαλλη, επικοινωνιακή Βαβέλ των κρατούντων.
Δεν είναι το κάθε κομματικό ρήγμα, το οποίο καθημερινά παγιώνεται και σε πολιτικό φαράγγι εξελίσσεται.
Δεν είναι οι πολεμικές ιαχές, μιας “αυτοκράτειρας” σε απόγνωση.
Δεν είναι πλέον “ο Ναός της Δημοκρατίας” αυτός που συστηματικά προσφέρεται για “θέαμα” με delivery και πατατάκια εντός κι εκτός Ελλάδος.
Είναι ο πρωθυπουργός, ο οποίος, κατά δήλωσή του, δεν πιστεύει σε αυτά που έχει υπογράψει ότι θα τηρήσει.
Και μετά εξοργίζεται, επειδή οι διαφωνούντες υπουργοί, βουλευτές και συνεργάτες του, “κρύβονται” πίσω από την υπογραφή του;
Μα, ο πρωθυπουργός ηγείται δια του προσωπικού, αρνητικού παραδείγματός του! Πώς αξιώνει οι άλλοι να σεβαστούν την υπογραφή του;
Όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός, δεν σέβεται τη δική του υπογραφή;
Με ό,τι πολιτικά κοστοβόρο και μοιραίο -η ασέβεια του πρωθυπουργού στην υπογραφή του- για όλους εμάς τους απλούς Έλληνες φορολογούμενους πολίτες, συνεπάγεται.
Η συνέχεια είναι προδιαγεγραμμένη, στις οθόνες μας, προσεχώς.
Τώρα αναζητείται ο πάτος.
Το βάθος του γκρεμού.
Όταν αναπηδήσουμε εκεί, θα ξέρουμε αν έχουν απομείνει κάποιοι, να ξαναρχίσουν κάτι.
