Δεν χρειάζεται πολύ για να συνειδητοποιήσουμε συλλογικά ότι η πραγματικότητα μας άλλαξε αμετάκλητα, ότι βρεθήκαμε μπροστά σε μια διαφορετική ισορροπία πολιτικών και οικονομικών γεγονότων.
Είναι τόσο ραγδαίες οι εξελίξεις τόσο άμεσες οι ανάγκες και η πληθώρα των ερωτημάτων κα απαιτούν αποφάσεις. Αποφάσεις που θα μας καθορίσουν για μια ζωή.
Το τοπίο είναι ξεκάθαρο: «Χρωστάμε χρήματα». Όχι βέβαια τόσα όσα μας χρεώνουν, είναι η αλήθεια.
Αλήθεια είναι επίσης ότι ούτε εμείς έχουμε καθορίσει συγκεκριμένο ποσό ως αντιπρόταση στο καταλογιζόμενο χρέος μας.
Σε απλά ελληνικά όταν κάποιος σου λέει “Χρωστάς 100 ” αλλά δεν απαντάς, δεν λες “ναι, χρωστάω, αλλά όχι τόσα” ή “χρωστάω τόσα, αλλά μπορώ να στα δώσω με τον ακόλουθο τρόπο”, τότε “την πας τη δουλειά αλλού”…
Στην δική μας περίπτωση, όμως, η δουλειά πήγε αλλού από μόνη της. Μια μικρή αναδρομή αρκεί.
Ο Γ. Παπανδρέου είπε -και έπεισε γι αυτό το εκλογικό σώμα- ότι «λεφτά υπάρχουν». Τι κατάλαβαν όλοι αλλά κυρίως τα κομματικά επιτελεία της εποχής; Ότι η κυρίαρχη κατάσταση θα συνεχιστεί, δεν θα ξεβολευτεί κανένας και “τα λεφτά θα πέφτουν”. Από κοντά και οι υπόλοιποι, που δεν το πολυπιστέψαμε αλλά είπαμε “για να δούμε μπας και είναι έτσι”…
Θυμηθείτε τις τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις της πλάκας. «Αγαπητέ το κόμμα σου έκανε αυτό, αλλά δεν το λέω σε εσένα, εσύ είσαι φίλος και οι παρόντες εξαιρούνται!»…
Δεν βρήκε, όμως λεφτά ο κ. Παπανδρέου, αλλά βρήκε το ΔΝΤ και εν τέλει τα βρήκε μπαστούνια!
Έτσι, ανέλαβε ο συγκάτοικος. Στο ξεκίνημα ο κ Σαμαράς και το επιτελείο του ήταν «αντιμνημονιακοί», στην πορεία «σοβάρεψαν» και αφού έτσι και αλλιώς είχε υπογράψει ο κ Παπανδρέου, τι να έκαναν; Συμμορφώθηκαν..
Αυτά μας είπαν. Από κοντά και οι υπόλοιποι, δεν το πολυπιστέψαμε αλλά είπαμε “για να δούμε μπας και είναι έτσι”.
Δεν κατάφερε και ο κ Σαμαράς να διατηρήσει το “βόλεμα”, θίχτηκαν λόγω των μέτρων από την τρόικα και τα συμφέροντα της διαπλεκόμενης «ελίτ» (ο θεός να κάνει ελίτ αυτούς τους χωριατο-μαφιόζους) και τον αντικαταστήσαμε με τον κ Τσίπρα.
“Πρώτη φορά αριστερά, εναντίον των μνημονίων, θα βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι στους δανειστές” κτλ γνωστά.
Από κοντά και οι υπόλοιποι δεν το πολυπιστέψαμε αλλά είπαμε “για να δούμε μπας και είναι έτσι”.
Όμως, από ότι φαίνεται ο κ Τσίπρας τα είχε πιστέψει! Η πίστη, όμως, από μόνη της δεν είναι αρκετή.
Με τη νέα κατάσταση, αποδείχθηκε ότι είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις το παλιό και το διεφθαρμένο όταν ντύνεται σαν καινούργιο.
Το διεφθαρμένο και το παλιό, με το απαραίτητο πολιτικό botox, γνωρίζει και έχει μελετήσει σημαίες, ιδέες και ιδεολογίες. Χωρίς πρόβλημα, υιοθετεί (φραστικά) τα νέα πλαίσια και οτιδήποτε άλλο, προκειμένου να γίνει η δουλειά, να μείνουν άθικτα τα συμφέροντα και να διαιωνίζεται η κατ’ επίφαση λειτουργία των θεσμών.
Που είναι τώρα εκείνα τα «παλληκάρια» αγόρια, κορίτσια, πού είναι ο «γέρος – σύμβολο» και οι άλλοι, που μέχρι πρότινος “έτρωγαν σίδερα” στην “αυλή” του κ Τσίπρα;
“Μας πρόδωσε ο Τσίπρας”, κλαψουρίζουν. Τους ξεγέλασε, τους καημένους…
Ας πει έστω και ένας από όλους αυτούς τους “προδομένους” επαγγελματίες πολιτικούς, εργατοπατέρες, “οργανικούς”, “στελέχη” και καρεκλοκένταυρους, πού έχει εργαστεί, πότε και πως;
Ένα ήταν το “επάγγελμά” τους. Το πώς να διασφαλίζεται το πελατειακό κράτος με ότι αυτό συνεπάγεται, για τον εκφυλισμό των τεσσάρων εξουσιών.
Σιωπούσε ο κόσμος και ανέχτηκε πολλά μόνο για μια θέση στο δημόσιο, για ένα κομμάτι ψωμί που έτσι και αλλιώς το δικαιούταν σαν Ευρωπαίος πολίτης.
Μόνο για να μπορεί να μιλά πιο ελεύθερα για να έχει ένα σπίτι δικό του, για να σπουδάσει τα παιδιά του, αναγκάστηκε να ακούει όλα αυτά τα χρόνια ανεπάγγελτους αερολόγους, να πραγματεύονται «τρίτους δρόμους» «υπαρκτούς σοσιαλισμούς» και άλλα παρόμοια.
Όλα αυτά τα ακούς και κάνεις ότι τα πιστεύεις θες δεν θες, όταν υπάρχουν λεφτά…
Τώρα; Τώρα που τα λεφτά τέλειωσαν;
Δυστυχώς, δεν το βάζουν κάτω “οι πονηροί σωτήρες” και πλασάρουν μια άλλη πολιτική πατέντα, τα IOU, την επιστροφή στη δραχμή και άλλα παραμύθια.
Ακόμα και έτσι, όμως να έρχονταν τα πράγματα (δραχμή κ.λ.π), δεν θα είχαν λόγο πολιτικής ύπαρξης σε οργανωμένη χώρα με συντεταγμένη, παραγωγική, λειτουργική και δίκαιη πολιτεία.
Τι θα μπορούσαν να προσφέρουν; Την «αριστερή» βιβλιογραφία; Πουλιέται ελεύθερα στα βιβλιοπωλεία και η χώρα δεν έχει αναλφάβητους.
Τι θα κοινωνικοποιούσαν; Τα κοινωνικοποιημένα; Οι τράπεζες κατά 80% ανήκουν στο δημόσιο. Ντόπια «μπουρζουαζία» δεν υπάρχει και κάτι λίγα λεφτά που υπήρχαν έφυγαν έξω μαζί με τις επιχειρήσεις. (πχ η ΑΓΕΤ εγκατέλειψε το χρηματιστήριο και μεταφέρεται Ελβετία)
Χωρίς επιχειρήσεις, ατομική ιδιοκτησία, και κοινωνική ασφάλεια δεν υπάρχει ανάπτυξη είτε με ευρώ είτε με δραχμές είτε με τσιγκάκια.
«Επειδή όλοι γνωριζόμαστε σ αυτόν το τόπο» όπως μου είχε πει κάποτε ένας «δια τηλεφώνου ανακριτής», ας ξεκινάμε πολίτες και κόμματα να δουλεύουμε σε πραγματικά δεδομένα για το αύριο, ώστε να μην “μας δουλεύουν” άλλο…
