Η μετακίνηση των πληθυσμών ανεκαθεν είχε τις ίδιες αίτιες: πόλεμος ή φτώχεια ή και τα δυο μαζί. Οι ανθρώπινες ομάδες που μετακινούνται από την Ασία κυρίως προς τα δυτικά δεν είναι αριθμοί, ή εν πάση περιπτώσει για τις πολιτισμένες και δημοκρατικές κοινωνίες δεν μπορεί να είναι αριθμοί. Είναι άνθρωποι με ονοματεπώνυμο με σκέψεις και όνειρα όπως ο κάθε ένας από εμάς.
Στην εποχή μας οι μετακινήσεις πληθυσμών που ταξιδεύουν δυτικά, παρότι υπαγορεύθηκαν από την ιδία γενεσιουργό αιτία (πόλεμος, φτώχεια) δεν ακολουθούν μόνο τον συλλογισμό της απομάκρυνσης από την αιτία, αλλά και του προορισμού.
Προορισμός για όλους αυτούς τους ανθρώπους είναι η Ευρώπη και για να φτάσουν γενικά στον προορισμό ο δρόμος τους περνά από την Ελλάδα.
Γι αυτό ταλαιπωρούνται, γι αυτό θαλασσοπνίγονται, γι αυτό πληρώνουν δουλεμπόρους, γι αυτό είναι πρόσφυγες, μετανάστες, παράνομοι μετανάστες, λαθραίοι, λαθρομετανάστες κ.λ.π. προσδιορισμοί που τους αποδίδονται ανάλογα από τις διάφορες πολιτικές ομάδες.
Τί θέλει και τί διεκδικεί η συντριπτική πλειοψηφία των εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που καταφθάνουν στα ελληνικά παράλια;
Τι θέλουν;
Ένα πράγμα. Δουλειά.
Ακριβώς όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των Βαλκάνιων γειτόνων μας που κατέκλυσαν την χώρα μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του σύμφωνου της Βαρσοβίας.
Ο βασικός πυλώνας του αντιρατσισμού είναι το δικαίωμα στην εργασία.
Η εργασία και ο συνδικαλισμός καταργούν τον ρατσισμό.
«Σύντροφοι» αυτή είναι η αλήθεια και όχι ή λεκτικές φιλανθρωπίες και η κομματική εμπορευματοποίηση της δυστυχίας.
Είναι προφανές ότι για να εργαστούν μετανάστες (και μάλιστα σ αυτούς τους αριθμούς) στην Ελλάδα είναι αδύνατον λόγο της ανύπαρκτης ζήτησης σε εργατικό δυναμικό και μάλιστα ανειδίκευτο.
Οι μεγάλες βιομηχανικές ευρωπαϊκές χώρες δεν έχουν ανάγκη φτηνών «εργατών» και δεν κάνουν αυτή την περίοδο «εισαγωγές» ανθρώπων.
Και επειδή ρατσισμός είναι η αντίληψη ότι οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίσοι μεταξύ τους, αλλά διαχωρίζονται σε ανώτερους και κατώτερους, με κριτήριο το χρώμα του δέρματος, την εθνικότητα, και την θρησκεία.
Με αυτό τον ορισμό ως κριτήριο δεν υπάρχει κόμμα στο ελληνικό κοινοβούλιο που να είναι ρατσιστικό.
Διαφορετικές προσεγγίσεις πολιτικές ναι, προβληματισμοι, μικροκομματισμος ναι. Όλα στο κάλαθο των αχρήστων λόγο ελλείψεως χρημάτων.
Όσον αφορά τον εθνικισμό στην Ελλάδα, εθνική συνείδηση έχουν οι Έλληνες από την αρχαιότητα και όχι ως παράγωγο της βιομηχανικής επανάστασης.
Ο Ελληνικός εθνικισμός κυριαρχείται από τον εθνισμό (πατριωτισμό) και ιστορικά εξηγεί και την στάση του Ι. Μεταξά στην φασιστική εισβολή και την πολιτική επικρότηση της από τον Ν. Ζαχαριάδη.
Οι «καινούργιοι» καθοδηγητές και από «δεξιά» και από «αριστερά» δεν ανακάλυψαν την Αμερική, το θέμα είναι αν κάποιοι από αυτούς το κατάλαβαν.
Ας αφήσουμε λοιπόν τις πολιτικές και ιδεολογικές ευφυολογίες και τις αντιπαραθέσεις του like, unlike και ας συμμεριστούμε πρακτικά και την δυστυχία των μεταναστών αλλά και τα ερωτηματικά και τις επιφυλάξεις του κόσμου και των διάφορων αρθρογράφων σ αυτό το φαινόμενο.
Το κράτος δείχνει ανίκανο είτε από ανεπάρκεια είτε και από πρόθεση να πράξει στοιχειωδώς όπως:
Οι άνθρωποι αυτοί όταν φτάνουν όπως φτάνουν και αφού καταμετρηθούν πρέπει:
- Να πιστοποιούνται από τις αρχές. Ποιος είσαι, από πού είσαι, τι είσαι, που πας;
- Να τους παρέχεται κατάλυμα τροφή και ιατρική περίθαλψη άμεσα.
- Να τους παρέχονται ταξιδιωτικά έγγραφα για να συνεχίζουν στον προορισμό τους.
(δεν νομίζω να πιστεύει κανείς ότι οι άνθρωποι αυτοί έρχονται εδώ να πεινάμε παρέα)
Τουλάχιστον σε αυτά τα τρία μέτρα και άλλα πολλά που πρέπει να σκεφτούμε, να συμφωνήσουμε και ενθεν και ενθεν και οι “ταξική συνείδηση” και “ταξική αλληλεγγύη” κατέχοντες και όλοι οι υπόλοιποι που δεν αποδέχονται ή υστερούν στην μαρξιστική κατάρτιση.
Οι άνθρωποι και η μετανάστευση δεν αντιμετωπίζεται μέσα από διασωστικές αντιλήψεις (καρέτα-καρέτα) και ούτε κατά διάνοια από αντιλήψεις έστω και λεκτικές «να φουντάρουν στο Αιγαίο». Και επεξήγηση δεν χρειάζεται.
Τα ερωτήματα και οι φοβίες περί ισλαμικού φονταμενταλισμού, η ξενοφοβία, η ανησυχία για χαμένες θέσεις εργασίας, για πληθυσμιακή ανατροπή υπάρχουν άλλα αντιμετωπίζονται με μέτρα και όχι με αντεγκλήσεις και αφορισμούς στο facebook.
Ποιος είναι αυτός που δεν πικραίνεται από τα σαπιοκάραβα από τους πνιγμένους η μισοπνιγμενους νέους και γυναικόπαιδα.
Τι κάνουμε είναι το ερώτημα και πως.
Κανένας δεν «καθάρισε» με τον εαυτό του “βγάζοντας” πόνο στις ψιλο διαδηλωσουλες, στο πανηγύρι, στο ρεμπεταδικο, στην ταβέρνα η στο fb.
Απαιτούνται χρήματα και οργάνωση. Μέτρα από την πολιτεία και την κυβέρνηση και όχι τεχνητές αντεγκλήσεις στυλ είσαι δεν είσαι με τους μετανάστες, είσαι ρατσιστής είμαι εθνικόφρων, είναι “λαθρο” είναι “οικονομικοί” και άλλα παρόμοια.
Υ.Γ.Αν λοιπόν κάνετε τον κόπο να σχολιάσετε ας είναι και μια πρόταση προς την πολιτεία ας είναι μια πρόταση για δράση. Ας συνθέσουμε μια φορά.
Αντάξιοι του αρχαίου μας έθνους και των δημοκρατικών αγώνων του λαού μας.
