Το θέαμα είναι απελπιστικό. Η εξαθλίωση και η ανυπαρξία του ελληνικού κράτους, στο αποκορύφωμα.
Γεμάτο κάθε πάρκο, κάθε παρτέρι, κάθε πλατεία, από ταλαίπωρους, αγριεμένους, πεινασμένους, ρυπαρούς και αλαφιασμένους ανθρώπους, που στέκονται “στην τσίτα”, σαν τους αθλητές στην αφετηρία.
“Δεν θέλουμε να μείνουμε στην Ελλάδα, θέλουμε να πάμε στην Ευρώπη” λένε στα μαρκούτσια των καναλιών. Δηλαδή, εμείς δεν είμαστε Ευρώπη; Μήπως δεν είμαστε αλλά ήμασταν;
Τί στην ευχή μας ετοιμάζουν; Πως να δικαιολογήσεις την συμπεριφορά της ΕΕ, της αρμόδιας Επιτροπείας, της κυβέρνησης, των τοπικών αρχών; Πώς να δώσεις μια λογική εξήγηση;
Γιατί η Αθήνα μετατρέπεται καθημερινά σε απέραντο αφοδευτήριο; Γιατί η Λέρος, η Σάμος και η Κως, έχουν γεμίζει από ανθρώπους που δεν μπορεί να τους ελέγξει το κράτος;
Που θα πάει αυτό το βιολί; Πως θα αντιμετωπισθεί αυτή η βίαιη (γιατί είναι βίαιη, όσο κι αν οι περισσότεροι εισερχόμενοι είναι ταλαίπωροι) εισβολή; Με τις ασπιρίνες της ΕΕ και με τα σάντουιτς των απλήρωτων εταιρειών;
Είναι δυνατόν να λέει η υπουργός Τασούλα ότι “Και στις Ινδίες που περνάς πάνω από πτώματα πάνε τουρίστες”;
Δυστυχώς, παράλληλα με τη βία των μνημονίων, έχουμε και τη βίαιη αλλαγή του ελληνικού πληθυσμού, την βίαιη προσαρμογή της ξένης κουλτούρας στο μαλακό υπογάστριο της πατρίδας μας.
Η γερασμένη Ευρώπη, εισάγει εργατικό δυναμικό και νέο αίμα, καθώς οι Ευρωπαίοι δεν γεννάνε πια. Νέο αίμα, που θα αναμιχθεί με το ευρωπαϊκό και θα δώσει(;) λύση στην πληθυσμιακή συρρίκνωση της ηπείρου μας.
Δυστυχώς, όμως, για εμάς, εδώ, ως φαίνεται, θα γίνεται η “διαλογή”. Θα περνούν προς τον Βορά τα “καλά κομμάτια” κι εδώ θα μένει η “χαμηλή ποιότητα”.
Αποθήκη ψυχών, λοιπόν, η πατρίδα του Σωκράτη και του Αριστοτέλη; Θα το ανεχθούμε και αυτό;
Χωρίς ίχνος ρατσισμού, αλλά με συνείδηση του επερχόμενου κινδύνου, ας κινηθεί επιτέλους η τάξη (αν υπάρχει ακόμη τέτοια) που κυβερνά αυτή τη χώρα.
Τελευταία, το γραφείο της ΕΕ στην Αθήνα μας γέμισε με “μαγνητάκια” υπέρ της “Διαφορετικότητας”. Μα, εμείς δεν θέλουμε να καταλήξουμε “διαφορετικοί” στην πατρίδα μας.
Μήπως, όμως, όλα έχουν ήδη συμφωνηθεί κι εμάς δεν μας υπολογίζει κανείς; Μήπως τελικά η “διαφορετικότητα” αποτελεί την τελευταίας κοπής άσκηση της διεθνούς πολιτικής;
