Οι αναδιατάξεις και οι επαναδιατυπώσεις συνεχίζονται στο πολιτικό σκηνικό. Η ασάφεια, η γενικολογία και η απλοϊκότητα της όποιας επιχειρηματολογίας ψελλίζουν οι πολιτικές ηγεσίες κάνει περισσότερο εμφανή την αδυναμία τους να ανταποκριθούν να ηγηθούν των περιστάσεων. Απευθύνονται στο εκλογικό σώμα μέσω της στρατηγικής της απαξίωσης του πολιτικού «αντίπαλου».
Άβγαλτος ο κ Τσίπρας, παλιός ο κ Μεϊμαράκης. Συνοδευμένοι από ολόκληρη λίστα παρεπόμενων χαρακτηρισμών που σκοπό έχουν να αναδείξουν και να πείσουν ότι το κυρίαρχο εκλογικό κριτήριο είναι η ηλικιακή διαφορά ανάμεσα στους δυο αρχηγούς.
Ο φρέσκος «Αλέξης» και ο « κυρ Βαγγέλης».
Ανάλογα και για τους επικεφαλής των μικρότερων κομμάτων. Ο ανέμελος Stauros, κακός βεζίρης ο Λαφαζανης. Και για τους υπόλοιπους αρχηγούς; Παρόμοια.
Προγράμματα γραμμένα στο πόδι. Ποιός πιστεύει άλλωστε ότι θα γίνει προσπάθεια να εφαρμοστούν ότι κι αν λένε, και αν τα διάβασε και κάποιος.
Στη πράξη δυο μεγάλα κόμματα χωρίς διαφορές στην πολιτική τους. Όχι όμως γιατί λένε τα ίδια.
Πολύ απλά δεν έχουν να πουν τίποτα γιατί δεν μπορούν.
Δεν έχουν μελετήσει το πως -και σε συνδυασμό με την νοοτροπία που έχουν ως κόμματα- δεν μπορούν να ασκήσουν σύγχρονη πολιτική και να προβάλουν πρόταση εξόδου από την κρίση μέσω της ανάπτυξης και της αποδοχής ριζικών αλλαγών στη λειτουργία του κράτους και του δημόσιου τομέα. Πέρασαν έξι χρόνια με επιφανειακές, όπως ο λαός έχει ήδη αντιληφθεί, και επιπόλαιες αντιπαραθέσεις που το εναρκτήριο λάκτισμα πραγματοποίησε ο παντελώς ανεύθυνος ΓΑΠ με το αγοραίο «λεφτά υπάρχουν».
Στην πορεία ενδιάμεσα από αντιστασιακές και αντιμνημονιακές κορώνες της πεντάρας και της ΝΔ και του Σύριζα συνεχίσαμε να κρύβουμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί και να συσσωρεύουμε χρέος και αναξιοπιστία.
Έχει γίνει κατανοητό σχεδόν από όλους τους πολίτες ότι δεν γίνεται να μην «πληρώσουμε». Αν δεν ξεκινήσουμε εμείς θα πληρώσουν οι επόμενοι. Όπως με το δάνειο του Τρικούπη που το αποπληρώσαμε εκατό χρόνια μετά την σύναψη του. Δεν πρόκειται να την γλυτώσουμε ούτε με τις δραχμές, ούτε με τα φασόλια, χειρότερα θα τα κάνουμε ως συνήθως. Μέσα ή έξω από την Ε.Ε., ευρώ ή δραχμή, Αστική ή Λαϊκή δημοκρατία, θα πληρώσεις και γιατί χρωστάς και γιατί θα σε κάνουν να πληρώσεις αυτά που χρωστάς. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Αυτά τα απλά τα ξέρουν όλες ανεξαιρέτως οι ηγεσίες των κομμάτων. Πλην βέβαια των «γραφικών» (ορίστε κατά κρίση ) όλοι τα/τους γνωρίζουμε.
Δεν «στέκεται» άλλο το αποτυχημένο πελατειακό κομματικό «σύστημα». Ούτε με εκλογική λίστα, ούτε με τα αρχηγικά κόμματα, ούτε με τις δωρεάν 50 έδρες.
Για να σταθούν αυτές οι ξεπερασμένες μορφές διοίκησης χρειάζονται χρήματα και «λεφτά δεν υπάρχουν».
Βέβαια είναι και κάποιοι που δεν τους πειράζει, μάλλον τους βολεύει πολιτικά η φτώχεια για την εκλογική πελατεία και την κοινωνική ισότητα συσσιτίων, όπως ακριβώς η ιδεολογία τους και ο ψυχισμός τους προβλέπει.
Για λόγους δικαίου υπάρχουν πολιτικές ομάδες, επιστήμονες και προσωπικότητες που διαπίστωναν πρότειναν και προτείνουν πραγματικές λύσεις με ρεαλιστική νοοτροπία.
Είναι και βρίσκονται στον κύκλο και τις παρυφές της Δράσης και των Φιλελευθέρων. Όσο και αν είναι περιορισμένη αυτή τη στιγμή η επιρροή τους, σύντομα για αντικειμενικούς και μόνο λόγους οι προτάσεις και οι αντιλήψεις τους θα υιοθετηθούν από ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.
Άλλωστε από την εφαρμογή της δική τους σύγχρονης αστικής πολιτικής στο μέλλον θα γεννηθεί και ο άλλος πόλος ,της σύγχρονης αριστεράς.
Υ.Γ. Τι να κάνουμε «σύντροφοι» είναι οι εκείνες οι έρμες οι «νομοτέλειες» που το ρυθμίζουν. Σε έναν digital κόσμο θες και αντίστοιχους πολιτικούς.
Ο τρίτος δρόμος λέει Havana club ,”αντιστασιακά” τραγουδάκια, και συσσίτιο.
