Η πραγματικότητα της ζωής κατέδειξε ότι πλέον είναι απόλυτα ασαφής η αντιστοιχία «ιδεολογίας» και real politic. Θεωρώντας πάντα ότι τουλάχιστον ανάμεσα στους πολίτες υπάρχουν και σχηματίζονται συγκυριακά έστω, πλειοψηφίες που κατανοούν, αποδέχονται και υπηρετούν πολιτικές που απορρέουν από ιδεολογικές αφετηρίες.
Εκείνο που γενικά κατανοούσε και μεγάλο μέρος του κόσμου αποδέχονταν ως «αριστερά» ήταν μια προοδευτική κοινωνία που θα αναπτύσσονταν μέσα από μια καινοτόμο οικονομία προς όφελος των πολλών αλλά κυρίως των ποιο αδύναμων.
Γι αυτή την οραματική αντίληψη κατά το παρελθόν σε παγκόσμιο αλλά και εθνικό επίπεδο έγιναν συγκρούσεις πολιτικές, διπλωματικές, κοινωνικές, ακόμη και πολεμικές ενέργειες.
Η κορύφωση τους στην Ελλάδα υπήρξε ο «εμφύλιος» που μεταξύ των άλλων συνεπειών του κληροδότησε μέσα από μια ταραγμένη ελικοειδή πορεία και το σύγχρονο νεοελληνικό κράτος έως τις μέρες μας.
Η αίγληκαι ο μύθος της αδικοηττημενης αριστεράς- που παρεμπιπτόντως εάν ήταν ο νικητής απλά θα κατέρρεε μαζί με τους υπόλοιπους έπειτα από σαράντα χρόνια- ανέθρεψε γενιές νέων υπό τα ιδανικά της εθνικής ανεξαρτησίας της κοινωνικής αλληλεγγύης και της οικονομικής δικαιοσύνης.
Βέβαια η πραγματικότητα της ζωής στον υπαρκτό σοσιαλισμό μακρόν απείχε από τον εξιδανικευμένο κόσμο στα ρεμπεταδικα και στα «αντάρτικα» της ταβέρνας. Δυνατότητα που ούτε κατά διάνοια δεν είχαν οι αντίστοιχοι νέοι στις ανατολικές χώρες.
Και σε κάποιες από αυτές ούτε τώρα ακόμη έχουν, από την δύναμη του κρατικιστικου δεσποτισμού.
Μερικές εκατοντάδες άνθρωποι, οι ποιο πιστοί ιδεαλιστές, ταλαιπωρηθήκαν από τις υπερβολές περί κομμουνιστικού κινδύνου απο το τενεκεδένιο και καθυστερημένο μετεμφυλιακό ελληνικό κράτος και κοντά τους φιμώθηκε και όποιος προοδευτικός πολιτικός ή πολιτική των αστικών κοινοβουλευτικών κόμματων ως συνοδοιπόρος ή ανεπαρκής και ακατάλληλη.
Η πολιτική και κρατική καθυστέρηση συνεχίστηκε απρόσκοπτα έως το 1981 που κάτω από το κοινωνικό και οικονομικό αδιέξοδο το κράτος μέσω του συνεχούς και ανεξέλεγκτου δανεισμού «ταχτοποίησε» πολίτες και επιλεγμένες επιχειρήσεις κάτω από το προσχηματικό και ανεξοδο διαχωρισμό «δεξιά» «δημοκρατικές δυνάμεις».
Το αποτέλεσμα, μια χαμαιλεοντια διεφθαρμένη ελίτ και κομματικές παρατάξεις που ο μοναδικός σαφείς διαχωρισμός τους ήταν οι φορεσιές των πατεράδων τους στα χρόνια της κατοχής και μετέπειτα.
Κατά συνέπεια αυτά τα περί πρώτης φοράς αριστερά είναι για κατανάλωση.
