Η πολιτική ορισμένων αριστερών δυνάμεων να θεωρούν ότι η επιστροφή στην δραχμή αποτελεί αριστερή πολιτική, που θα επιτρέψει την ανάπτυξη της χώρας, που μπλοκάρεται στα πλαίσια της ΕΕ, αποτελεί ένα μισαρό ιδεολόγημα, οι ρίζες του οποίου αφετηριάζονται στην πολιτική της ψωροκώσταινας, που με συνέπεια υπηρετούν τα πιο καθυστερημένα ιδεολογικά και πολιτικά τμήματα αυτής της αριστεράς.
Η επιστροφή στην δραχμή θα σημάνει την άμεση οικονομική κυριαρχία των πλέον διεφθαρμένων στρωμάτων της οικονομικής ολιγαρχίας, τα οποία κερδοσκοπούν παρασιτικά, τα οποία θα αξιοποιήσουν τα αφορολόγητα δις ΕΥΡΩ, τα οποία λιμνάζουν στις Τράπεζες του εξωτερικού, για μία ανεμπόδιστη οικονομική επικράτηση και κυριαρχία στην απομονωμένη πλέον Ελλάδα.
Ακόμη και η λογική της “κατάληψης” του Νομισματοκοπείου ή της τράπεζας της Ελλάδας κλπ είναι απότοκη της λογικής και θεωρητικής επεξεργασίας της εξ εφόδου κατάληψης των Χειμερινών ανακτόρων, με την διαφορά ότι «το σπάσιμο του αστικού κράτους» σε ένα σύνθετο πεδίο κοινωνικό πολιτικών συσχετισμών, όπως η Ελλάδα της Ευρωζώνης και μέλος του ΝΑΤΟ.
Τότε η Αριστερά αυτή που ονειρεύεται την εξ εφόδου κατάληψη της εξουσίας, θα αντιληφθεί ότι το μόνο στήριγμά της στα πλαίσια της αναγκαστικής διαμόρφωσης ενός αυταρχικού καθεστώτος για τη πολιτική της επιβίωση θα είναι η σύμφυσή της με την οικονομική ολιγαρχία αυτής της ποιότητος, – την πλέον καθυστερημένη, διεφθαρμένη και παρασιτική ολιγαρχία εντός της ελληνικής άρχουσας τάξης.
Την ίδια στιγμή η δραχμή θα πρέπει να υποτιμηθεί με ταχύτατους ρυθμούς μέχρι 70%, ώστε να ισορροπήσει σε ένα επίπεδο αντίστοιχο με τα συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας. Οι εργατικές τάξεις θα καταρρακωθούν οικονομικά και ψυχικά, οι μισθοί και οι συντάξεις θα εξαυλωθούν, η πείνα, η έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, οι κακουχίες της εργατικής τάξης θα επιβάλλουν την περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών και την εφαρμογή ενός βάρβαρου καθεστώτος αυταρχισμού. Τα δάνεια σε ευρώ θα υπερδιπλασιασθούν, η επιχειρηματικότητα θα καταρρεύσει, η μικρή ιδιοκτησία θα απαλλοτριωθεί υπό το βάρος της δυσβάστακτης φορολογίας.
Το ιδεολόγημα ότι δεν θα πληρώσουμε το κρατικό χρέος θα αποτελέσει την ταφόπλακα κάθε σχέσεως της χώρας με την διεθνή οικονομία. Την ίδια στιγμή θα αρχίσει ένα ανελέητο κυνηγητό της χώρας με βάση τις αποφάσεις των Δικαστηρίων για την είσπραξη του συνόλου των οφειλομένων, όπου επισπεύδουσες θα είναι οι δανείστριες χώρες της Ευρωζώνης, φίλιες χώρες λίγο καιρό πριν, αλλά υποχρεωμένες να εισπράξουν τα χρήματα των φορολογουμένων τους.
Εάν επιχειρηθεί αναδιάρθρωση τύπου Αργεντινής τότε θα πρέπει να πληρώσουμε ένα μεγάλο μέρος του χρέους σε κάθε περίπτωση και να τεθούμε υπό τους ευτελιστικούς όρους του Κλάμπ των Παρισίων, όπως και η Αργεντινή.
Τότε, πολλοί από την καθυστερημένη Αριστερά θα αναπολούν το 6μηνο των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές ως έναν υγιεινό πεερίπατο.
Τα τμήματα αυτά της αριστεράς, με λογική γραφειοκρατικού μηχανισμού, καμμία δεν έχουν σχέση με την ευρωπαική αριστερά, αλλά επιδιώκουν την άνευ όρων προσκόλληση με τα γραφειοκρατικά/ ολιγαρχικά τμήματα της Ρωσικής γραφειοκρατίας, που έχει ήδη συμμαχήσει με την μαφιόζικη ολιγαρχία, γιατί ακριβώς αυτή είναι η κουλτούρα αυτής της αριστεράς – υποταγή και εξάρτηση σε ολιγαρχικά/γραφειοκρατικά στρώματα – αρκεί να φέρουν ακόμη τα ψήγματα του αποστεωμένου παρελθόντος, να ομιλούν την ρωσική και να στεγάζουν το μαυσωλείο του Λένιν- έστω και γιά λόγους κρατικής παράδοσης .
Οι αυταπάτες της αριστεράς αυτής, που συνοδεύεται από γλοιώδεις και εμετικές υποκλίσεις του υπηκόου προς τον νομενκλατουρίστα, αγνοούν, προφανώς, ότι δεν θα τους διασώσει η επίκληση του κοινού κομμουνιστικού παρελθόντος, καθώς για τον Πρόεδρο Πούτιν και τον κο Μίλλερ δεν έχει καμμία σημασία η κοινή κομμουνιστική προέλευση, για να μην πούμε ότι την αποκηρύττουν μετά βδελυγμίας πλέον, αλλά μόνον η στρατηγική θέση της Ελλάδας στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό και η δυνατότητα δημιουργίας ρηγμάτων στο δυτικό στρατόπεδο σε περίπτωση εκμεταλλεύσεως στρατηγικών και γεωπολιτικών αποκλίσεων.
Η Ελλάδα έχει σημασία για την Ρωσία ως αποκλίνουσα, μόνιμα ετερόδοξη δύναμη εντός της ΕΕ και πολλώ μάλλον εντός Ευρωζώνης.
Όταν δεν έχει καταστεί κατανοητόν το ορατόν διά γυμνού οφθαλμού ποία αξιοπιστία διεκδικεί η ομάδα αυτή της αριστεράς – της καθυστερημένης αριστεράς.
Η πολιτική επιστροφής στην δραχμή είναι η πλέον δεξιά πολιτική αυτή την ιστορική στιγμή, όταν διαμορφώνονται ευρύτερες γεωπολιτικές και οικονομικές συσσωματώσεις στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης η απομονωτική αριστερά επιλέγει την εθνική απομόνωση, για να διαμορφώσει την περίφημη «αυτοκεντρωμένη» ανάπτυξη, ήτοι την πλήρη αλβανοποίιηση της Ελλάδος. Όταν θα εντάσσεται η Αλβανία και τα Σκόπια (ως Μακεδονία – αν και αυτό δεν απασχολεί την αυτοκεντρωμένη Αριστερά) στην ΕΕ, ως γεωοπολιτική αναγκαιότητα της Ενωσης, η Ελλάδα θα παρακολουθεί τις εξελίξεις από την κλειδαρότρυπα, αναμένοντας πότε «θα φέρει ο Ρώσος το σεφέρι», που ποτέ δεν θα έρχεται γιατί ευτυχώς η Ρωσία αντιλαμβάνεται ότι το γεωπολιτικό status μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν αλλάζει με βάση τις ιδεοληψίες της συνωμοτικής ομάδας.
Εν όψει του ότι το κυβερνών κόμμα διέπεται σε σημαντικό βαθμό από την παιδική ασθένεια του αριστερισμού, ασθένεια που υπό την παρούσα συγκυρία αποτελεί βαθειά δεξιά πολιτική, καθώς δεν αντιστοιχεί στις πραγματικές κοινωνικές δυνάμεις της αριστεράς και της προόδου, αλλά υπηρετεί αντικειμενικά ως πολιτικό κόμμα το σχέδιο γραφειοκρατικών ομάδων και των συνιστωσών του, απαιτείται η άμεση απεμπλοκή του από τις δυνάμεις αυτές ή η απεμπλοκή των ευρωπαικών δυνάμεων της αριστεράς από το κόμμα, ώστε να μην υποστεί πλήγμα η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της.
