Οι οικονομολόγοι πάσχουν από μία τάση να υποτιμούν τους νομικούς περιορισμούς, έως να θεωρούν ότι η νομική δεν είναι επιστήμη.
Οι πολιτικοί τείνουν να υποτιμούν και τους δύο και θεωρούν ότι μία μεταφυσική ουσία, που λέγεται πολιτική βούληση, μπορεί να επιλύει τα προβλήματα, χωρίς να λαμβάνονται υπόψιν οι νομικοί και οικονομικοί περιορισμοί.
Η πολιτική ορισμένων αριστερών δυνάμεων να θεωρούν ότι η επιστροφή στην δραχμή αποτελεί αριστερή πολιτική, που θα επιτρέψει την ανάπτυξη της χώρας, που μπλοκάρεται στα πλαίσια της ΕΕ, αποτελεί ένα μισαρό ιδεολόγημα, οι ρίζες του οποίου αφετηριάζονται στην πολιτική της ψωροκώσταινας, που με συνέπεια υπηρετούν τα πιο καθυστερημένα ιδεολογικά και πολιτικά τμήματα αυτής της αριστεράς.
Η επιστροφή στην δραχμή θα σημάνει την άμεση οικονομική κυριαρχία των πλέον διεφθαρμένων στρωμάτων της οικονομικής ολιγαρχίας, τα οποία κερδοσκοπούν παρασιτικά, τα οποία θα αξιοποιήσουν τα αφορολόγητα δις ΕΥΡΩ, τα οποία λιμνάζουν στις Τράπεζες του εξωτερικού, για μία ανεμπόδιστη οικονομική επικράτηση και κυριαρχία στην απομονωμένη πλέον Ελλάδα.
Το 1964 ο Francois Mitterand συνέγραψε ένα κορυφαίο πολιτικό βιβλίο με τον χαρακτηριστικό τίτλο «το Διαρκές Πραξικόπημα» («Le Coup d’ Etat Permanent»), επικρίνοντας με σφοδρότητα τις υπερεξουσίες του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας De Gaulle, που αποκτήθηκαν εκ των πραγμάτων κατά την άσκηση της εξουσίας του, και τούτο παρά τις υφιστάμενες πρόνοιες και δικλείδες του Γαλλικού Συντάγματος της 4ης Δημοκρατίας.
Στην Ελλάδα εκδηλώθηκε, παράλληλα προς το πραξικόπημα των δανειστών, ένα απροσδόκητο διαρκές πραξικόπημα ηγετικών στελεχών της κυβέρνησης, που αποπειράθηκαν να μετασχηματίσουν στην διάρκεια ενός εξαμήνου την συνταγματική τάξη της χώρας, χωρίς την προσφυγή στις νόμιμες συνταγματικές πρόνοιες και την κοινοβουλευτική διαδικασία, αλλά με βάση την δοτή εξουσία τους και με σαφώς οριοθετημένες εντολές, που απέκτησαν στα πλαίσια της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές.
