Σήμερα θέλω να σας πάω…παραθαλάσσια. Στο λιμάνι της πόλης μου, του Πειραιά.
Στο λιμάνι που αποτελεί συνέχεια του αρχαίου λιμένος Κανθάρου (υπάρχει και η ομώνυμη οδός), στο λιμάνι που επωλήθη σε τιμή χαμηλότερη από εκείνη που αξίζει( ας όψεται η καθυστέρηση τόσων μηνών και οι κουταμάρες των δήθεν επαναστατών, που έχουν βολέψει το σόι τους στην κυβέρνηση), στο λιμάνι που ουδέποτε προσέφερε στον Δήμο κάτι περισσότερο από ρύπανση και όχληση, αφού η πόλη δεν απολάμβανε παρά ένα ελάχιστο ποσοστό από τα υπέρογκα κέρδη του ΟΛΠ.
Στο λιμάνι, που, παρ όλα αυτά, απετέλεσε και αποτελεί την καρδιά του Πειραιά, τον παλμό αυτής της πόλεως -πύλης σε πολιτισμούς και επιρροές.
Στο λιμάνι, του οποίου ο κύριος μέτοχος , το ΤΑΙΠΕΔ, μεταβίβασε την κυριότητα της μεγάλης πλειοψηφίας των μετοχών στους Κινέζους, αλλά ο υπουργός Ναυτιλίας, “Κάνει τον Κινέζο”, προφανώς μέχρι να ψηφιστεί το “Ασφαλιστικό”, αφού εν συνεχεία, ως φαίνεται, θα αποχωρήσει…
Στο λιμάνι που λειτουργεί ανελλιπώς τουλάχιστον τρεις χιλιάδες χρόνια, παρά το ότι η νέα δημοτική αρχή της πόλεως απεφάνθη (όπως και κάποιες ημιμαθείς και ασεβείς προηγούμενες) ότι ο Πειραιεύς (και το λιμάνι του) έχουν ηλικία 180 μόλις ετών!
Έχει μείνει παροιμιώδης ο τρόπος με τον οποίο οι Μανιάτες, προπολεμικά, γνωστοποιούσαν τη γέννηση του γιου στον τότε πρόεδρο του “Οργανισμού” Νικόλαο Γεννηματά :”Εγεννήθη άρρεν, κρατήσατε θέσιν”.
Από παιδάκια, που κατεβαίναμε με τα πόδια από τις συνοικίες στο λιμάνι, είτε για να ψαρέψουμε με το καλαμάκι μας κοκοβιούς και σπάρους είτε για να χαζέψουμε τα βαπόρια, γνωρίζαμε ότι μια θέση στον “Οργανισμό” ήταν η λύση στο επαγγελματικό θέμα, για όλη σου τη ζωή.
Έχοντας καταγωγή-εκ μητρός- από τα Κονάκια Γυθείου, είχα, φυσικά, έναν από τους τέσσερις θείους μου διορισμένο στον ΟΛΠ ενώ ο έτερος θείος, ήταν νομικός σύμβουλος (όχι με μόνιμη σχέση). Τα άλλα δυο αγόρια της οικογένειας ακολούθησαν άλλα επαγγέλματα, αλλά η γιαγιά μας πάντα έλεγε ότι “θα είχαν το κεφάλι τους ήσυχο αν είχαν πάει κι εκείνα στον Οργανισμό”!
Στο σχολείο, τα παιδιά των εργαζομένων στον ΟΛΠ, είχαν πάντα κάτι “παραπάνω” από εμάς. Όπως μου εξήγησε πολλά χρόνια αργότερα, συνάδελφος, που δεν βρίσκεται πλέον εν ζωή αλλά είχε εργασθεί επ’ ολίγον στον ΟΛΠ, υπήρχε ειδική ομάδα που “ψείριζε” διάφορα κιβώτια και πάντα “κάτι έμενε για όλους”.
Εξαιρετική εικόνα για το λιμάνι, την αληθινή του πλευρά, αλλά και την ζωή που αναπτύχθηκε γύρω του, δίνει στο βιβλίο του “Εκ Πειραιώς” ο Πειραιώτης συγγραφέας (από τα Μανιάτικα) Διονύσης Χαριτόπουλος.
Σε κινέζικα χέρια, λοιπόν, πέρασε το λιμάνι του Πειραιά, ο λιμήν Κανθάρου. Τι σημαίνει αυτό για τους Πειραιώτες; Απολύτως τίποτε!
Το λιμάνι δεν είναι τα κρένια, τα μπλόκια, οι σαμπανιές, τα κοντέινερ. Το λιμάνι είναι η προκυμαία, οι αποβάθρες, τα βαπόρια, που θα εξακολουθήσουν να έρχονται, να σφυρίζουν και να πλαγιοδετούν. Τα υπόλοιπα είναι για τα γραφεία και τα μολύβια…
Φωτο: Μια ωραία άποψη του λιμανιού του Πειραιά κατά το 1852…. elogiki.gr
