Νικος Βλαχος…Ήταν μια φορά, πολλές εποχές πριν, ένας σοφός άνθρωπος. Ο άνθρωπος αυτός μελετώντας την φύση και τα φαινόμενά της ανακάλυψε ότι μια συγκεκριμένη μέρα του χρόνου συγκεντρώνοντας συγκεκριμένα υλικά μπορούσε να παράξει ένα ελιξίριο που θεράπευε όλες τις ασθένειες. Και το έκανε. Έφτιαξε το ελιξίριο και το έδωσε σε όσους από τους συνανθρώπους του από διπλανά χωριά το είχαν ανάγκη. Μια πράξη που επανέλαβε και τον επόμενο χρόνο, και τον επόμενο και τον επόμενο.
Η φήμη του σοφού ανθρώπου και του θαυματουργού ελιξιρίου του μεγάλωνε και πλέον τον επισκέπτονταν και άνθρωποι απ ό μέρη πιο μακρινά από εκεί που έμενε. Και καθώς δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις ολοένα και διογκούμενες ανάγκες αποφάσισε να βρει κάποιους μαθητές και να τους μυήσει στο μυστικό της παρασκευής του ελιξιρίου.
Πράγματι συγκεντρώθηκαν δίπλα του κάποιοι άνθρωποι με θέληση για προσφορά και τον βοηθούσαν να φτιάξει το ελιξίριο σε μεγαλύτερες ποσότητες για να ικανοποιήσουν τη ζήτηση. Κάποια χρονιά στην πόρτα του εργαστηρίου τους βρήκαν ένα μικρό αδέσποτο γατάκι το οποίο απποφάσισαν να υιοθετήσουν. Το γατάκι όμως αποδείχτηκε σκανδαλιάρικο την πιο λάθος στιγμή. Την ώρα της παρασκευής του ελιξιρίου, με αποτέλεσμα γτια εκείνη τη χρονιά να μην μπορέσουν να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους. Από την άλλη πλευρά όμως δεν ήθελαν να διώξουν το γατάκι και έτσι αποφάσισαν εκείνη την ημέρα που παρασκεύαζαν το ελιξίριο και πριν από τη στιγμή που θα ξεκινούσαν τις εργασίες τους να δένουν το γατάκι στην πόρτα. Το έκαναν με μια κόκκινη κορδέλα. Είχε επιτυχία και έτσι το έκανα και την επόμενη χρονιά. Και την επόμενη. Και πλέον είχε αποτελέσει μέρος της τελετουργίας παρασκευής του ελιξιρίου.
Στο μεταξύ η φήμη του σοφού άντρα και των μαθητών του έφτασε στα αυτιά των αρχόντων της περιοχής οι οποίοι και ανησύχησαν για την αυξανόμενη επιρροή που είχαν στον πληθυσμό. Μαζί με στρατό πήγαν στο μέρος όπου βρισκόταν το εργαστήριο και μην γνωρίζοντας άλλον τρόπο αντιμετώπισης καταστάσεων κατέστρεψαν τα πάντα και σκότωσαν αρκετούς μεταξύ των οποίων και τον σοφό άνθρωπο. Όσοι μαθητές κατάφεραν να ξεφύγουν σκορπίστηκαν σε όλο τον κόσμο. Μέσα τους ήθελαν να συνεχίσουν την προσφορά προς τους ανθρώπους αλλά ο φόβος τους ήταν μεγάλος. Έτσι ξεκίνησαν δειλά-δειλά να οργανώνονται και να ετοιμάζουν το ελιξίριο ακολουθώντας το τελετουργικιό που περιελάμβανε πριν την έναρξη των εργασιών το δέσιμο μιας γάτας με κόκκινη κορδέλα στην πόρτα. Οι εποχές περνούσαν οι μαθητές του σοφού ανθρώπου είχαν πεθάνει και τη διαδικασία συνέχιζαν οι μαθητές αυτών. Οι οποίοι όσο περνούσαν τα χρόνια ξεχνούσαν τον πραγματικό σκοπό της αποστολής τους και συγκεντρώνονταν κάθε χρόνο γύρω από ένα τραπέζι και έτρωγαν, έπιναν και συζητούσαν αφού προηγουμένως είχαν δέσει μια γάτα στην πόρτα με κόκκινη κορδέλα. Για το ελιξίριο κανένας λόγος.
Σκεφτόμουν την παραπάνω ιστορία παρακολουθώντας χθες βράδυ άλλη μια επετειακή συνάντηση μπαχαλάκιδων και ΜΑΤ. Πλέον η 6η Δεκεμβρίου έχει προστεθεί στο καλεντάρι των συγκρούσεων. Και είναι ζήτημα όχι πολλών ετών να μην θυμόμαστε ποιος είναι ο λόγος που γίνεται ότι γίνεται. Όπως με το Πολυτεχνείο. Μηχανικά γίνεται η συγκέντρωση, μηχανικά ακούγονται τα «λόγια μνήμης», μηχανικά η πορεία καταλήγει στην αμερικάνικη πρεσβεία. Όπως οι παρελάσεις και κάθε εκδήλωση μνήμης κάποιου ιστορικού γεγονότος. Όλες γίνονται για να θυμηθούμε και να αποτίσουμε φόρο τιμής σε κάτι που στην πραγματικότητα ούτε θέλουμε να θυμόμαστε ούτε θέλουμε να τιμήσουμε γιατί τις περισσότερες φορές ενοχλεί να το συνειδητοποιήσουμε στην πραγματική του διάσταση. Η αλήθεια στρέφεται πάντα προς τα μέσα μας. Και μας αναγκάζει να δούμε πράγματα ποθ τα έχουμε αποθήσει. Ατομικά και συλλογικά. Αντίθετα η δημιουργεία ενός μύθου μπορεί να λειτουργήσει από καταπραϋντικά έως και αποχαυνωτικά. Ένα παραμύθι όμως χωρίς νόημα.
Ακόμα και η ίδια η κρίση που τόσο βολικά ονομάζουμε οικονομική στην πραγματικότητα αποτελεί μια βαθύτατη κρίση αξιών όλης της κοινωνίας. Που φυσικά αρνείται να αναγνωρίσει και ακολούθως να θεραπεύσει. Χρόνια δένουμε μια γάτα στην πόρτα και απορούμε γιατί η κίνηση αυτή δεν λύνει όλα μας τα προβλήματα. Και επειδή δεν μπορούμε να καταλάβουμε το γιατί δημιουργούμε μύθους με προαιώνιους εχθρούς που θέλουν το κακό μας. Ένα παραμύθι χωρίς νόημα.
