Επειδη το ξερουμε το ποιημα και αλλοι και ο σανος ειναι ανοστος πρεπει να πουμε οτι. Το να εκμεταλευονται τις αστικες ελευθεριες και την “αφελεια” των αστων , για να εισαγεις κοινωνικα την εμεση ‘αποδοχη’ της μικροαστικης ατομικης τρομοκρατιας (αντιεξουσιαστες ?) και τους φονους χρηματοδοτωντας μαλιστα το εγχειρημα απο το κρατικο ταμειο.
Τοτε.
Απλα δημιουργεις τις προυποθεσεις και για την μελλοντικη “κομματικη τρομοκρατια” των τεσσαρων τηλεοπτικων αδειων.
Διοτι αν η ελεγχομενη και επιλεκτικη πληροφορηση η το κρατικοδιαιτο θεατρο δεν ειναι ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ;
Τοτε τι ειναι λογοκρισια;
Για να γινει πιο σαφες ακολουθει και το ιδεολογικο υποβαθρο της συλλογιστικης τους (το οποιο φυσικα και ο τοτε εισηγητης το ερμηνευσε κατα το δοκουν).
«Η λογοτεχνία πρέπει να γίνει κομματική. Σε αντιπαράθεση με τα αστικά ήθη, σε αντιπαράθεση με τον αστικό επιχειρηματικό, εμπορικό Τύπο, σε αντιπαράθεση με τον αστικό λογοτεχνικό καριερισμό και ατομικισμό, «τον ευγενή αναρχισμό» και στην μάχη για την επιβίωση το σοσιαλιστικό προλεταριάτο πρέπει να αναδείξει την αρχή της κομματικής λογοτεχνίας, να αναπτύξει την αρχή αυτή και να την κάνει πράξη στη ζωή σε όσο τον δυνατόν πιο πλήρη και ολοκληρωμένη μορφή».
«Σε τι έγκειται αυτή η αρχή της κομματικής λογοτεχνίας; Όχι μόνο στο ότι για το σοσιαλιστικό προλεταριάτο η λογοτεχνική υπόθεση δεν μπορεί να είναι ένα εργαλείο επιβίωσης προσώπων ή ομάδων, αυτή δεν μπορεί να είναι γενικά μια ατομική υπόθεση, ανεξάρτητη από την κοινή προλεταριακή υπόθεση. Κάτω οι μη κομματικοί λογοτέχνες! Κάτω οι λογοτέχνες υπεράνθρωποι ! Η λογοτεχνική υπόθεση πρέπει να γίνει μέρος της κοινής προλεταριακής υπόθεσης…»
Και παρακάτω, :
«Να ζεις μέσα στην κοινωνία και να είσαι ελεύθερος από αυτή δεν γίνεται. Η ελευθερία του αστού συγγραφέα, ζωγράφου, ηθοποιού είναι απλά καλυμμένη (ή υποκριτικά κρυμμένη) εξάρτηση από το πορτοφόλι, από την εξαγορά, από τη συντήρηση». Λενιν
Είμαστε υποχρεωμένοι να αποκαταστήσουμε τις ένδοξες παραδόσεις της λογοτεχνίας του Λένινγκραντ και του ιδεολογικού μετώπου του Λένινγκραντ. Είναι θλιβερό και λυπηρό το γεγονός ότι τα περιοδικά του Λένινγκραντ, τα οποία πάντα ήταν σπορείς προοδευτικών ιδεών, προοδευτικής κουλτούρας, έγιναν καταφύγιο της χυδαιότητας και αποιδεολογικοποίησης.
και συνεχιζει
“Η Άννα Αχμάτοβα * είναι μία από τους εκπροσώπους αυτού του αποιδεολογικοποιημένο αντιδραστικού λογοτεχνικού βάλτου. Ανήκει στην επονομαζόμενη λογοτεχνική ομάδα των ακμεϊστών[18], οι οποίοι προέρχονται από τις γραμμές των συμβολιστών και είναι μία από τους σημαιοφόρους της κενής, δίχως ιδεολογία, αριστοκρατικής σαλονάτης ποίησης, απολύτως ξένης προς την σοβιετική λογοτεχνία. Οι ακμεϊστές εκπροσωπούσαν την ακραία ατομικιστική τάση στην τέχνη. Κήρυτταν την θεωρία «η τέχνη για την τέχνη», «η ομορφιά για την ομορφιά», δεν ήθελαν να ξέρουν τίποτα για τον λαό, για τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντά του, για την ζωή της κοινωνίας.”
Αποσπαματα απο την:Εισήγηση του Ζντάνοφ[1] για τα περιοδικά «Αστέρι» και «Λένινγκραντ»[2] samizdatproject.blogspot.gr
Ποσο πολυ τα πιο πανω θυμιζουν ποιοτικο “αυριανισμο”: δες elogiki.gr/
Σημειώνεται ότι η λογοκρισία τελεί υπό συνταγματική απαγόρευση[1] και διεθνώς ομοίως αρχής γενομένης από το άρθρο 19 τηςΟικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, του ΟΗΕ (1948) όπου εγγυάται την ελευθερία του λόγου από όλες τις μορφές λογοκρισίας και ακολούθως από τον Θεμελιώδη Νόμο της Βόννης[2] του 1949 με τη λακωνική φράση «Λογοκρισία δεν επιτρέπεται», χωρίς εξαιρέσεις ή άλλους περιορισμούς.
Ισχυει και για την χωρα μας φυσικα. elogiki.gr
*Η Άννα Αχμάτοβα ρωσικά: Анна Ахматова, προφορά ΔΦΑ [ˈanːə ɐxˈmatəvə] (А́нна Андре́евна Го́ренко) ψευδώνυμο της Άννας Αντρέγιεβνα Γκόρενκο, ήταν Ρωσίδα ποιήτρια, μία από τις κορυφαίες φυσιογνωμίες της «Αργυρής Εποχής» στην ποίηση της Ρωσίας.
Η απήχηση που έβρισκαν τα ποιήματά της στο κοινό ανησυχούσαν το κομμουνιστικό κόμμα. Τον Αύγουστο του 1946, ύστερα από εισήγηση του αρμοδίου για τον πολιτισμό γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Αντρέι Ζντάνοφ (Андре́й Жда́нов), η Αχμάτοβα καταγγέλθηκε ενώπιον των μελών της Ένωσης Συγγραφέων ως «ιδεολογικός αποδιοργανωτής και εκπρόσωπος του αντιδραστικού σκοταδισμού» και διαγράφηκε από την Ένωση Συγγραφέων, όπου μόνο μετά το θάνατο του Ιωσήφ Στάλιν ( 1953) αποκαταστάθηκε.
