HomeΑΠΟΨΗ (Page 118)

ΑΠΟΨΗ

Η συμφωνία τώρα έκλεισε αμέσως, τόσους μήνες όμως από το Γενάρη πηγαινοέρχονταν χωρίς να μπορούν να προχωρήσουν έστω κάτι.

Ροκάνισαν επίτηδες το χρόνο με τα σούρτα φέρτα και τις εξυπνακίστηκες φιλοσοφίες περί σκληρής τάχα διαπραγμάτευσης, ενώ απεργάζονταν σχέδια περί δραχμής κι όταν είδαν τι έρχεται το γύρισαν.

Μερικοί παρέμειναν στις αμπελοφιλοσοφίες και διασπάστηκαν, ενώ οι άλλοι αγωνίζονται πως θα κοροϊδέψουν ακόμα μια φορά τους ψηφοφόρους, γι αυτο και οι φημολογούμενες εκλογές το Σεπτέμβρη.

Το έλλειμμα πληροφόρησης σχετικά με τη λειτουργία και το ρόλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του μοναδικού διοικητικά αυτοτελούς και οργανωμένου ευρωπαϊκού θεσμού, δεν επιδέχεται αμφισβήτηση.

Η ΕΚΤ είναι ο πιο σημαντικός θεσμός της Ε.Ε. όσον αφορά στην οικονομική καθημερινότητα πολιτών και επιχειρήσεων στο πλαίσιο τη Ε.Ε. Είναι  η μοναδική αυτοτελής κεντρική οργάνωση της Ε.Ε. που διαθέτει υποκαταστήματα με την μορφή κεντρικών τραπεζών σε όλες τις χώρες- μέλη είτε με νόμισμα το ευρώ είτε με τοπικό νόμισμα.

Η Ελλάδα βρίσκεται πλέον μπροστά σε ένα λίαν επικίνδυνο σταυροδρόμι. Ή θα αποφασίσει να προχωρήσει σε τεράστιες, επώδυνες, σκληρές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις γιά να ζήσει, να σταθεροποιηθεί και να αναπτυχθεί στο βάθος του χρόνου. Ή θα επιμείνει να μην αλλάζει το παραμικρό. Οπότε θα πεθάνει.

Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι η ιστορία θα καταγράψει την σημερινή κυβέρνηση ως την χειρότερη των νεώτερων χρόνων και τον Τσίπρα ως τον χειρότερο πρωθυπουργό όλων. Κι όμως ενώ οι περισσότεροι λογικοί άνθρωποι δείχνουν να συμφωνούν μαζί μου, δεν μπορούν να καταλάβουν πώς ο Τσίπρας

Μετά από άπειρους θεατρινισμούς και κουτοπονηριές εκμεταλευόμενοι το θυμικό – αντι-μνημονιακό αίσθημα κατόρθωσαν να γίνουν κυβέρνηση.

Εύκολα διέβησαν τον Μνημονιακό Ρουβίκωνα, εγκαταλείποντας τις αντι-μνημονιακές πομφόλυγες προχωρώντας στην επιβολή τού Μνημονίου ΙΙΙ.

Aκόμη όμως κι εδώ που φτάσαμε, μετά από έξι μήνες τραγικής για τη χώρα διακυβέρνησης, με έτοιμο το τρίτο κατά σειρά και πρώτο της Αριστεράς Μνημόνιο, εμείς αμετανόητοι και αδίδακτοι, δεν ομονοούμε ενάντια στην λαίλαπα που επέρχεται καταστροφική, έξωθεν και έσωθεν.

Μερικές φορές, οι πολλές αναλύσεις παραπλανούν. Κι αυτό οφείλεται στην αδυναμία μας να προσδιορίζουμε την αρχή των πραγμάτων. Για παράδειγμα, το σύνδρομο του απωλεσθέντος παραδείσου. Δεν υπάρχει γενιά που να μη νοσταλγεί την τρελή Αποκρηά, την εποχή που δέναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα, το αρχαίο χαμένο

“Ο Σόιμπλε μισεί την ελληνική ναυτιλία επειδή δεν μπόρεσε να στηρίξει τη γερμανική”!

Χωρίς πολλά λόγια, αυτή είναι η επίσημη θέση των Ελλήνων εφοπλιστώ, η οποία εκφράσθηκε προσφάτως, ως-θα έλεγε κανείς- απάντηση στον “πόλεμο δηλώσεων” που κάθε τόσο εξαπολύσει εσχάτως η Γερμανία και οι συνοδοιπόροι της, μιλώντας  συνεχώς για “φοροδιαφεύγοντες Έλληνες εφοπλιστές”.

Σε μια προσπάθεια να προκαλέσουν ρήγμα στις σχέσεις της ελληνικής Πολιτείας και του εφοπλισμού, οι Γερμανοί, των οποίων η εμπορική ναυτιλία φθίνει σε αριθμό πλοίων και χωρητικότητα, προσφέρουν “γην και ύδωρ” σε όποιον επιλέξει τη χώρα τους ως έδρα και ήδη έχουν (κατά πληροφορίες) μια ελληνική εταιρεία που επέλεξε το Αμβούργο! Μία!

Πρώτα την ήθελαν την Κύπρο ως …Σινγκαπούρη της Μεσογείου. Σήμερα τους βολεύει ακόμη και ως …Χόνγκ Κόνγκ της Τουρκίας. Μπορεί να μεσολάβησαν πάνω από εικοσιπέντε χρόνια μεταξύ των δύο “επιφωτίσεων”, αλλά το σκεπτικό και το ζητούμενο δεν άλλαξαν. Είναι το ίδιο. Είναι τα λεφτά. Που

Ο καθένας τους χαμένος στόν κόσμο του, βολεμένος και αδιάφορος για την καταστροφή της ζωής εκατομμυρίων Ελλήνων, καταστρώνουν σχέδια για τη λαμπρή συνέχιση της καριέρας τους, λογαριάζοντας χωρίς τους ξενοδόχους. Οι επαναστάτες της "τρύπιας πεντάρας", εκεί που ετοιμαζότανε να κάψουν τα μνημόνια στο Σύνταγμα μέσω πανηγυρικής

"Tο χάος είναι μια τάξη, που περιμένει να την ερμηνεύσουμε" γράφει ο Πορτογάλος συγγραφέας Ζοζέ Σραμάγκου. Σήμερα, στην Ελλάδα, η ερμηνεία του χάους είναι, ίσως, η μόνη λύση στο κύριο πρόβλημα της χώρας, που είναι το Μεταναστευτικό. Όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο, το Μεταναστευτικό είναι το κύριο

Ανεπάρκεια στην απορρόφηση εγκεκριμένων ευρωπαϊκών κονδυλίων, εξ αιτίας της γραφειοκρατίας, της διοικητικής αβελτηρίας, αλλά και της χαλαρής δομής του κυβερνητικού σχήματος, η χώρα δεν έχει πρόσβαση στά κρίσιμα χρηματοδοτικά εργαλεία, για τη Διαχείριση των μεταναστευτικών πιέσεων.

Στήν Ακαδημία Πλάτωνος το πρώτο και μακροβιότερο Πανεπιστήμιο του Δυτικού Πολιτισμού, υπήρχε η αποτρεπτική πινακίδα “αγεωμέτρητος μηδείς εισίτω μου την στέγην”, τα πάντα λειτουργούσαν βάσει γνώσεων, σχεδιασμού, στόχων και αποτελεσμάτων, στόχος της ήταν η εκπαίδευση και η ανάπτυξη των γνωστικών-φιλοσόφων-πολιτικών, των Άξιων ν’ αναλάβουν τη διακυβέρνηση της Ελλάδας.

Όλοι πια γνωρίζουν το ρόλο που έπαιξαν η Γαλλία και η Ιταλία στη θετική έκβαση της τελευταίας συνόδου κορυφής για το ευρώ. Αξίζει όμως να αναφερθεί το γεγονός ότι στις δύο αυτές χώρες έχει καταγραφεί η μεγαλύτερη αύξηση δημόσιου χρέους στην Ευρωζώνη: Στην Ιταλία το δημόσιο

Τιμωρητικές πρακτικές πρόληψης. Πρέπει να γίνει και σταδιακά κοινή μας παραδοχή, οτι φάρμακο για τή σωτηρία μας υπάρχει, υπήρχε πάντα, ήταν και είναι μέσα στον καθένα μας, η αναζήτηση της λύσης για κάθε μας πρόβλημα,αλλά αυτό απαιτούσε-απαιτεί και λίγο σκέψη απο μέρους μας. Ό "Ιατρός- πολιτικό προσωπικό"

Όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αποφάσιζε να ιδρύσει τη Νέα Δημοκρατία, γνώριζε καλά ότι ενεργούσε εκ του ασφαλούς.

Μπορεί τότε να μην είπε “εγώ σας έριξα στη θάλασσα, τώρα να μάθετε να κολυμπάτε”., όπως είπε έπειτα από την ένταξή μας στην ΕΟΚ, αλλά το εννοούσε!

Σε μια συζήτησή μας, από τις πολλές, που γίνονταν στο γραφείο του, στον α’ όροφο της “Βραδυνής” στην οποία εργάσθηκα από το ’73 ως το ’81, ο αείμνηστος Τζώρτζης Αθανασιάδης, μου είχε αποκαλύψει ότι ο Καραμανλής “είχε από την αρχή απώτερο σκοπό να γίνει “Chef d’ Etat”, δηλαδή να εκλεγεί αρχηγός του κράτους. Γι αυτό και ότι έγινε από το 1975 μέχρι το 1980, ήταν “κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του”…

Πολλοί, ίσως η πλειοψηφία των φιλελεύθερων, θεωρεί πως στην σημερινή Ελλάδα οι αριστερές ιδέες είναι απολύτως κυρίαρχες, πως έχουν γίνει ένα με το θυμικό του λαού μας, πως ζούμε και θα ζούμε σε μια χώρα μονίμως στα πρόθυρα εφαρμογής της σοσιαλιστικής ουτοπίας. Κατ’αρχήν, δεν είμαι

Το αμερικανικό βομβαρδιστικό B-29 έχει μόλις αδειάσει το περιεχόμενο του υπογαστρίου του και με έναν ελιγμό του πιλότου ευθυγραμμίζει την πορεία του για επιστροφή στην βάση. Άλλη μια αποστολή, άλλη μια μέρα του πολέμου. Το ημερολόγιο του συγκυβερνήτη σμηναγού Ρόμπερτ Λιούις έγραφε 6 Αυγούστου. Το όνομα του αεροσκάφους ήταν Enola Gay και το περιεχόμενο που είχε μόλις ελευθερώσει ήταν μια βόμβα ουρανίου βάρους περίπου 4,5 τόνων που οι αμερικανοί αποκαλούσαν χαϊδευτικά «Little Boy».

Το ρολόι την στιγμή που σταμάτησε ο χρόνος στην Άπω Ανατολή έγραφε 8:15. Το πλήρωμα του Enola Gay ήταν στραμμένο προς την πόλη που μόλις βομβάρδισε και προσπαθούσε να ικανοποιήσει την περιέργειά του σχετικά με την ισχύ αυτού του νέου όπλου. Δεν κατάφεραν να δουν πολλά.

Απουσιάζει εμφανέστατα, η ευρυγώνια οπτική της πραγματικότητας. Δικαίωμα όλων είναι να κρίνουν, να δικάζουν και να εκθρονίζουν όσους εξουσιοδότησαν να τους εκπροσωπήσουν και αποδείχτηκαν ασυνεπείς. Το κόστος του να χειροκροτούμε και να στηρίζουμε αποτυχημένους επειδή έτσι μας βολέυει, είναι βαρύτερο για το σύνολο που υποφέρει. Το προσόν

Ένας θίασος είναι και ο καθένας έχει το ρόλο του και θα τον υπηρετήσει μέχρι τέλους, είτε ηθελημένα είτε άθελα. Η θεωρία του εκβιασμού από τους θεσμούς που ανάγκασε την κυβέρνηση να υποκύψει είναι τουλάχιστον φαιδρή. Ο ιμπεριαλισμός πάντα ήταν εκβιαστικός και ιδιαίτερα απέναντι σε μια χώρα

Είναι τόσο δύσκολα τα ανθρώπινα, που για άλλη μια φορά οι άνθρωποι πρέπει να γίνουμε σταυροφόροι, για να διεκδικήσουμε το καλύτερο για μας και τους άλλους. Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου. Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση μ’ αυτοκρατορικήν

Ο ήλιος, το ποτάμι και η ψυχή δε γυρίζουν πίσω…

Όλα τ’ άλλα στριφογυρίζουν, πάνε, έρχονται και παρέρχονται…

Το “υπογράφουμε νέο μνημόνιο, χωρίς να υποστούμε την λαϊκή μήνη” προέβλεπε την τελική “σκληρή μέχρις εσχάτων” διαπραγμάτευση και υπογραφή της συμφωνίας με τους δανειστές.

Το σχέδιο όμως αυτό υπονομεύτηκε από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.